Przed kolejnym utworem w końcu "rozkwitła" główna atrakcja scenografii, czyli odwrócona piramida złożona z ekranów LED zwisająca nad sceną. Konstrukcja ta nieraz zmieniała swój kształt i była naprawdę fajnym, oryginalnym pomysłem. Za sprawą "Panic Station" zrobiło się trochę funkowo (śmieszny był ten stworek tańczący na ekranach). Potem znakomite "Ressistance" i "Supermassive Black Hole". 

    

Jeszcze bardziej kolorowo zrobiło się przy "Follow Me". Tu fajną akcją popisali się fani, którzy przygotowali kolorowe balony. Znakomicie współgrały z otoczką tej piosenki. Warto też zauważyć, że Matt wykonywał utwór bez gitary. Zresztą był to chyba najmocniejszy utwór z lekką domieszką dubstepu co dodało temu utworowi większej, hm..., głębi? Bardzo pzytywna i radosna kompozycja. "Undisclosed Desires" zapamiętam głównie z szaleństw Matta, który biegał po całej scenie, wydając bliżej niezidentyfikowane dźwięki. Wyraźnie urodziny dziecka w jego rodzinie wpłynęły na niego pozytywnie ;) Zszedł też do publiczności, by pościskać dłonie fanów.  No i w końcu doczekałem się "Plug In Baby". Piosenka kultowa. Każdy na koncercie Muse czeka właśnie na ten utwór, by móc się po prostu wyżyć i drzeć mordę (wiem brzydko to brzmi ale lepiej się tego opisać nie mogę).  A, i jeszcze te fantastyczne, podniosłe zakończenie solówką Matta, niczym popisy Brian May'a w Queenie. Następnie na telebimach pojawiła się ruletką, która losowała między wykonaniem "Stockholm Syndrome", a "New Born". Wybór padł na ten pierwszy utwór i był ogień. Muzycy dodali do tego outro utworu Rage Against the Machine's - "Freedom", podczas którego zostali wchłonięci przez konstrukcję z ekranów, które stworzyły na scenie piramidę schodkową. 

Wstępem do kolejnej części koncertu był puszczony z playbacku "Isolated System". Zaraz po nim usłyszeliśmy "Uprising", a następnie Chris zagrała na harmonijce (która znalazła swojego szczęśliwca w tłumie) intro do "Knights of Cydonia". Według wielu jest to najlepsza kompozycja od Muse i trudno temu zaprzeczyć.

Po tych utworach muzycy zeszli ze sceny, by znów za moment wrócić i zgrać fantastyczne "Starlight" (fani rewelacyjnie śpiewali) i na sam koniec hymn Igrzysk Olimpijskich "Survivor"- czyli przesadzoną do granic możliwości piosenkę w stylu "We Are The Champions". Ale mimo moich obaw, nie zabrzmiało to zbyt groteskowo. Ba, została nawet zwieńczona efektownymi wybuchami na scenie. I tak dobiegł końca ten niezwykle perfekcyjny, dwugodzinny show. Muzycy jeszcze długo żegnali się z fanami. A ja już wracałem, by zakupić szybko wodę, gdyż niespotykana susza  w moim gardle powstała.

Satysfakcja z koncertu była ogromna, ale w prywatnym rankingu najlepszy występ z 2012 roku, (z tych, które oczywiście miałem przyjemność widzieć) należy do grupy Coldplay - szczególnie za te emocje, które długo towarzyszyły mi po ich show. Wracając pociągiem miałem wrażenie, że jeszcze czegoś w koncercie Muse mi brakowało. Więcej spontaniczności? A może to była wina słabszego, towarzyszącego mi nastroju... Niemniej, Podróże Muzyczne w 2012 roku dobiegły końca!

I tak oto cykl wspomnień koncertowych również kończy swój żywot. "Jak to? Nie będzie więcej relacji z koncertów?!" Oczywiście, że relacje się pojawią, ale troszkę w innej formie i przede wszystkim pojawią się tuż po koncertach. Czego możecie oczekiwać? Już za jakieś półtorej tygodnia pojawi się relacja z toruńskich Juwenalii, w czerwcu wybieram się na koncert Green Day i jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli zawitam na lipcowym Open'erze. Są jeszcze małe przymiarki do Coke Live Music, ale tu problemem może być urlop, a raczej jego brak. Oczywiście bardzo chciałoby się też uczestniczyć w Ursynaliach, czy być na Impacie, ale niestety nie wszystko jest możliwe do zrealizowania. Trzymajcie kciuki, by tych wyjazdów było jak najwięcej i Was również zapraszam do podróżowania. Turystyka koncertowa jest cool i basta!  :)