Tyle przygód, tyle koncertów, tyle wspomnień - Open'er Festival 2016 przeszedł do historii! To była niezwykle udana edycja, choć pojawiły się na niej też momenty słabsze. Nie wszystko spełniło moje oczekiwania. Były jednak koncerty, które zaskoczyły. I te, które po prostu nie zawiodły. Odnotujmy, że cały pobyt w Gdyni rozpocząłem koncertem Oh Wonder - relację z tego wydarzenia znajdziecie tutaj. A teraz skupmy się na tym co najważniejsze. Dzień po dniu, koncert po koncercie - zaczynamy wspomnieniową Podróż Muzyczną! A w drugiej części - ogólne zestawienia, kilka uwag do organizacji itd. Zalejcie sobie herbatę, włączcie dobrą muzykę, usiądźcie wygodnie i zapraszam do lektury oraz komentowania!

Pierwszym koncertem widzianym przeze mnie, był występ Asia i Koty na Open Stage, umiejscowionej w centrum Gdyni, na placu Grunwaldzkim. Kilka słów o tej scenie. Zastąpiła ona wcześniejszą Scenę Dworcową i wydaje mi się, że był to dobry pomysł. Większa przestrzeń, dużo trawy, nie trzeba budować sceny, gdyż jest tu muszla koncertowa - całkiem fajnie. Jedyny minus taki, że w trakcie słonecznego dnia, próżno tu szukać cienia. Stąd też już po tym pierwszym koncercie mój nos stał się czerwony.  A wracając do formacji Asia i Koty, był to taki koncert, gdzie można było sobie pochillować, nie zapadł mi jednak w pamięć. Następnie obiad i o 14-tej zameldowałem się ponownie w tym miejscu, by zobaczyć jak na scenie radzi sobie Marcelina. Nie będę ukrywał faktu, że bardzo podoba mi się ta dziewczyna. Na scenie była przepełniona pozytywną energią, która skutecznie się na mnie przelewała. Nie brakowało jednak w jej występie też pewnej takiej zadziorności ("Czarna Wołga"). Zabrakło mi tylko utworu "Już szepczą mewy", ale całości i tak wysłuchałem z nieukrywaną przyjemnością. Wyczekuję teraz jej występu na Przystanku Woodstock, gdzie pewnie będę bawił się pod samą sceną. Myślę, że zasługiwała także na występ podczas samego festiwalu, choćby w Tent Stage.

Po koncertach w centrum Gdyni nastąpił szybki powrót i niemal od razu wchodziłem na teren festiwalu. Przyspieszony spacer po wszystkich miasteczkach i od razu na pierwszy rzut oka widać było więcej foodtracków, toi-toi, dodatkowych aktywności - ogólnie rozrost infrastruktury na plus, aczkolwiek mam nadzieję, że w tym elemencie Open'er nadal będzie się rozwijał. Na pierwszy koncert wybrałem się do Alter Stage, by zobaczyć nowy projekt Natalii Przybysz - Shy Albatross. Lekko przeszkadzały potężne basy dobiegające z koncertu Skepty, niemniej był to bardzo dobry koncert, a już perfekcyjny w aspekcie instrumentalnym. Te solo na cymbałach - cudo! I głos Natalii ponownie mnie zauroczył. Warto było.
Ocena: 8/10

Ten dzień tak na dobre miał zacząć się dla mnie od godziny 19:00. O tej porze na Main Stage weszli panowie: Alex Turner i Miles Kane, czyli głośnymi brawami przywitaliśmy po raz pierwszy w Polsce The Last Shadow Puppets. Początek był bardzo obiecujący: cover The Fall - "Totally Wired" odśpiewany przez Milesa był świetny, następnie nie gorsze wejście smyczkami w "The Age of Understatment", ale im dalej, tym gdzieś ten koncert mi się rozmywał. Niby wszystko było tak, jak być powinno, ale czegoś mi tu zabrakło. Najbardziej aktywny na scenie był "pijany" Turner, który nawet schodził do publiczności, a raz dał się zwiesić nad ziemią, przytrzymany przez fanów między środkowymi barierkami. Nie zabrakło też innych spontanicznych elementów, na przykład zagrania krótkiego fragmentu na cześć zespołu "Tame Impala". Chemia między dwójką przyjaciół była widoczna. sekcja smyczkowa pięknie grała, ale... Nie bawiłem się źle, ale oczekiwałem czegoś więcej. Mam wrażenie, że ten koncert miałby lepszy klimat na Tent Stage. Zdaję sobie sprawę, że wielu osobom mógł się on jednak bardzo podobać. Pod koniec występu wszyscy z trwogą oglądali się za siebie, gdyż nadciągały apokaliptyczne, czarne chmury deszczu. Deszcz pogonił mnie na Tent Stage, gdzie już za moment na scenę wchodziła legendarna...
Ocena: 7/10

Stałem gdzieś na tyłach namiotu. Słuchałem z uwagą i skupieniem. Cała ta orkiestra za plecami Polly była znakomita. Brakowało mi w tym wszystkim większego pazura, tej PJ znanej z lat 90-tych. Był taki jeden utwór ("50 Ft Queenie"), który właśnie zmienił ten trochę monotonny styl nowej płyty (ona przeważała w setliście znacząco), ale to za mało, bym uznał ten koncert za rewelacyjny. Muszę jednak pochwalić Polly za znakomitą formę wokalną. Ta gęsta, mistyczna atmosfera, która się wytworzyła w namiocie, też miała swój niebywały urok. Był to dla mnie bardziej przekonujący koncert niż "wygłupy" (choć może to złe słowo...) The Last Shadow Puppets. Unosiła się nad tym aura wyjątkowości. Nawet pogoda - najpierw deszcz, potem tęcza - stworzyła taki klimat.  Dodatkowy plus za ilość zagranych kawałków. Hmm, pewnie z moich słów wynika, że ten koncert był tylko solidny, ale to nie do końca tak. Myślę, że jej występ to był absolutnie jeden z najciekawszych i najpiękniejszych momentów tegorocznej edycji. Nie dotrwałem niestety do końca, gdyż już był najwyższy czas iść na...
Ocena: 8,5/10

Florence miała wobec mnie niebywale trudne zadanie - przebić zeszłoroczny koncert halowy z Łodzi. Od razu Wam powiem, że nie udała się jej ta sztuka. Przynajmniej, jeśli chodzi o moje odczucia. Zapewne miała wpływ na to festiwalowa otoczka. Byłem kilka kroków przed wieżą akustyczną, było już tam parę przypadkowych osób, stąd też gdzieś nie każdy się szalenie bawił, też jakieś zmęczenie mnie dopadło, nie potrafiłem do końca oddać się emocjom. Nie mówię, że był to zły koncert. Z przodu było szaleństwo fanów i nie ma co się dziwić - Flo potwierdziła, że jest niekwestionowaną gwiazdą formatu headlinerskiego. W swoim repertuarze ma oczywiste "killery", które wręcz zmuszają do wyskoków radości. Choćby już energiczne "What Water Gave Me", otwierające ten koncert, spowodowało lekkie trzęsienie ziemi. Tu warto wspomnieć, że na początku Florence się pośliznęła i upadła na scenę, na szczęście nic poważnego się nie stało i natychmiast dalej śpiewała. Nie inaczej było przy innych hitach, takich jak "Rabbit Heart", "Dog Days Over" (już tradycyjnie w górę powędrowały ubrania),  "What Kind of Man", czy "Drumming Song". Na medal oczywiście spisał się też cały polski fanklub, który sprawił, że podczas piosenki "Spectrum", gdzie Florence celebruje ideę miłości, w górę poszybowały kolorowe balony, zapaliły się glostwicki - po prostu było kolorowo, a wokalistka oczywiście się wzruszyła. Przez dłuższy czas myślałem, że nie dojdzie do skutku akcja z "Third Eye", ale tu Flo wszystkich zaskoczyła i specjalnie na życzenie fanów, ten utwór wybrzmiał jako ostatni i w górze pojawiło się mnóstwo złotych, symbolicznych kartek z wyciętym "trzecim okiem". Kolejny miły akcent. Niestety, tak jak w Łodzi przy balonach na "How Big, How Blue, How Beatiful" byłem blisko wzruszenia, tak tutaj gdzieś zabrakło mi tych emocji. Zaskoczony byłem odegraniem utworu "Various Storms & Saints" i cieszyłem się z świetnego "Queen Of Peace". Zabrakło mi ponownie "St. Jude". Świetny koncert, dobrze, że w końcu pojawiła się na Open'erze, ale gdzieś w pamięci tkwiła mi jeszcze Łódź. Jeśli będziecie mieli możliwość zobaczenia jej w hali - to nie wahajcie się, wtedy zrozumiecie.
Ocena: 8/10

 

Niestety, nie byłem na całym koncercie Mac DeMarco. Tylko kilka utworów usłyszanych z tyłu Altera, ale to wystarczyło, by mnie rozbujać. Ze sceny bił taki fajny luz gitarowego grania, który przenosił się na podobną reakcję publiki. Gdzieś w głowie tkwi mi porównanie do koncertu Devendry Banharta z 2013 - tam też wpadłem na chwilę i od razu poczułem taki świetny klimat. Pozytywne odczucia, ale szybko zwijałem się na...

Ocena: 8/10

Aaa! Co to był za odlot na tym koncercie! Dotarłem do pierwszej strefy przy Mainie, obok mnie pełno osób uwielbiających ich muzykę, więc wzajemnie się wciągaliśmy  w ten psychodeliczny klimat. O mały włos ten występ, by nie doszedł do skutku. Kevin Parker miał jakieś problemy z gardłem, ale nasza służba medyczna postawiła go na nogi, za co dziękował ze sceny. Ja większych problemów nie wychwyciłem, może to przez jego charakterystyczny styl śpiewania. Praktycznie cały koncert ustawiło zagrane na początku "Let It Happen". Od razu szaleństwo wśród publiki, w kulminacyjnym momencie utworu wystrzeliło kolorowe konfettti - rewelacja. Zresztą ten zabieg pojawił się jeszcze nie raz podczas tego koncertu. Dodajmy do tego świetne wizualizacje, tworzące odpowiedni klimat. Złapałem takie świetne flow! Byłem, aż zszokowany swoją reakcją. Tame Impala lubiłem sobie posłuchać, ale nie sądziłem, że po tym koncercie stanę się tak ogromnym fanem ich twórczości. Naprawdę, wykonali niezwykły postęp jeśli chodzi o występy live w przeciągu 3 lat. To stwierdzenie wiele razy słyszałem z ust uczestników festiwalu. Odpływałem m.in. przy "Mind Mischief", "Daffodils", "The Less I Know The Better", fenomenalnym "Feels Like We Only Go Backwards", a "Elephant" to koncertowy pewniak jakich mało. Sorry Flo, ale tym razem to Tame Impala spowodowało we mnie poczucie pełnej radości! Brawo za fajne zamknięcie dnia. Na XXANAXX już się nie wybrałem, postanowiłem odpocząć. Z perspektywy czasu, to był dobra decyzja bo kolejne dni spędzałem już do samego świtu! 

Ocena: 9/10

To tak raczej w ramach ciekawości i nadrobienia zaległości z dnia poprzedniego. Całkiem solidna dawka muzyki alternatywnego rocka, aczkolwiek niewiele pamiętam z tego występu. Fajnie było sobie posłuchać takiej muzy w przerwie między odpoczynkiem, w cieniu drzew Parku Rady Europy, a popołudniowym obiadem. 

Przyjemny koncert w Alter Stage na początek tego niezwykle emocjonującego dnia. I właściwie tyle, przejdźmy dalej. 

Duże oczekiwania miałem przed tym koncertem, bo jego debiutancka płyta jest wyśmienita. A jak wypada na żwo? Jest całkiem nieźle! Troszeczkę nasuwają mi się porównania do koncertu Dawida Podsiadło z 2013 roku w tym samym miejscu. Myślę, że kolejne spotkanie z Piotrem będzie jeszcze lepsze. Na pewno fajnym momentem było pojawienie się Justyny Święs (prywatnie - "siostry" Piotra) w utworze "Zapalniki", a kulminacją był finałowy "Podobny". Pozytywne wspomnienia, ale porównywany z nim Dawid, miał zdecydowanie lepszy open'erowy debiut.
Ocena: 7/10

Wiecie, to taki koncert obejrzany dla chillu z belgijskimi frytkami, gdzieś tam całkowicie z tyłu sceny. Byłem ciekaw, czy Kamp! o takiej porze to dobry pomysł i jak się okazało - całkiem nieźle sobie poradzili. Dodatkowo pochmurna pogoda też pomogła w stworzeniu lepszego klimatu. Słuchałem z przyjemnością, ale już myślami wędrowałem ku temu co za chwilę miało nastąpić na Main Stage. Jeszcze tylko szybkie piwko i ruszałem zająć dobre miejsce pod sceną na...

Ten zespół niezależnie o której porze, na której scenie, na jakim festiwalu zagra to i tak zawsze wytworzy wśród publiczności taką bombę energii, której eksplozja jest niemalże zabójcza! Ten koncert w moim wykonaniu właśnie można porównać do tykającej bomby. Z każdą chwilą się rozkręcałem, aż do kulminacyjnych, ostatnich trzech piosenek, gdzie już mnie totalnie poniosło, pogowałem, zapomniałem o wszystkim :D Ale i wcześniej były momenty, które niewiarygodnie nosiły publikę: uwielbiane przeze mnie "My Number", "Providence" i genialna końcówka "Mountain At My Gates". To jest dla mnie bez wątpienia jedna z najlepszych kapel live. Rzadko wdaję się w pogo, a przy nich nie potrafię inaczej. W końcówce całkowicie przełamuję swoje bariery i bawię się do utraty tchu. "Inhaler", "What Whent Down", "Two Step, Twice" - jak ja to w ogóle przeżyłem?! Najlepszy koncert Open'era? Cóż, na żadnym innym, aż tak się nie zatraciłem, więc podium na pewno jest.
Ocena: 9/10
 

Oczywiście po tym szaleństwie nie było możliwości bym został pod sceną na Red Hotów. Udałem się po piwko i w kolejce słyszę: "Gol, Polska! Lewandowski!". Szok, niedowierzanie, a w dodatku zabrakło piwa. Damn! Ruszam na strefę kibica (szacun, że udało się ją w ostatniej chwili zorganizować), ale tam odbijam się od morza ludzi. Trudno, machnąłem ręką. Poszedłem do innej strefy po Heinekena, chwilę przysiadłem do muzyki Coals na Firestone Stage (przyjemnej zresztą) i potem już był czas najwyższy na tego największego headlinera całego festiwalu.

Ogłoszenie ich koncertu na Open'erze było moim opus magnum do kupienia karnetu. Oczekiwania miałem duże. I zostały one prawie spełnione, ale nie był to też koncert z cyklu tych "niezapomnianych". Myślę, że wpływ na to miała dyskusyjna setlista i jeszcze słabe ogranie kawałków z nowej płyty ("Detroit" zagrali dopiero po raz drugi, "Go Robot" zupełnie inaczej  brzmiało niż na płycie), a właściwie też ich słaby dobór. Tylko "Dark Necessities" w mojej ocenie podołało live. Nie rozumiem dlaczego na żywo nie grają fenomenalnego utworu "Goodbye Angles", ba myślę, że nawet proste "Sick Love" wypadłoby lepiej od "The Getaway". Osobiście zabrakło mi też takich numerów jak "Aeroplane" (zagrane dwa dni później na Rock Wechter - zazdrość!), "Scar Tissue", czy "Tell Me Baby". Dobra, koniec tych narzekań! Zasadniczo i tak usłyszeliśmy wielkie hity, które niosły ten koncert i publikę. Wejście z "Can't Stop" poprzedzone jammowaniem - piękna sprawa. Dalej zagrali uwielbiane przeze mnie "Dani California", także właściwie od samego początku całkowicie mnie wciągnęli w zabawę. Tu też duże podziękowania dla dwójki dziewczyn obok mnie! Stałem kilka kroków przed wieżą akustyków, bałem się, że może być tu sztywno, ale obok mnie bawiły się prawdziwe fanki - wzajemnie się nakręcaliśmy i to było piękne. Przybiłem Wam piąteczki na koniec, jeśli to czytacie, to pozdrawiam serdecznie! Świetnie oczywiście wybawiłem się i pośpiewałem głośno podczas "Otherside", "Snow ((Hey Oh))", "Californication", "By The Way", czy kończącego koncert "Give It Away". Zespół jest w niezłej formie. Flea szalał z basem, chodził na rękach. Anthony Kiedis i Chad Smith również tryskali energią jak na swoje lata. Może tylko wokal Anthony'ego już nie ten co kiedyś. Odstawał troszkę Josh Klinghoffer - najmniej chyba wnosił w ten koncert.  Cała produkcja koncertu zrobiła na mnie duże wrażenie, choć nagłośnienie chyba mogłoby być ciut lepsze. Frekwencja publiki była przeogromna, a pewnie gdyby nie mecz Polska - Portugalia, to byłoby nas jeszcze więcej. Odnotujmy jeszcze miłe akcenty polskie: Flea śpiewający tradycyjne "Polska, Biało-Czerwoni", czy bis rozpoczynający się od coveru "Warszawa" (David Bowie). Ja wychodziłem z tego koncertu z poczuciem radości (lekko popsutej przegraną Polaków) - kolejne muzyczne marzenie zostało spełnione. Jest jednak malutki niedosyt, ale zdaję sobie sprawę, że nie było możliwości, by zagrali wszystko to czego bym chciał. Następnie chwila regeneracji, uzupełnienia płynów, ciężka decyzja o rezygnacji z koncertu zespołu Beirut (do dziś boli) i już pędziłem pod samą scenę na...
Ocena: 8/10

 

 M83

PM