"Nie oszukujmy się. Woodstock to jedna wielka impreza". Takie słowa usłyszałem z ust mojego rozmówcy podczas stania w kolejce do pryszniców. Trudno się z tym nie zgodzić. Sam dobitnie tego doświadczyłem ostatniego dnia festiwalu. Wyszło piękne słońce, od rana chillout, aż tuż przed koncertami "zaniemogłem"... Nawet nie pytajcie :D Ostatnie koncerty zostały przeze mnie opuszczone, co oczywiście nie napawa mnie dumą. Cóż, trudno. Ograniczam więc wspomnienia tylko do trzech festiwalowych dni. Niemniej i tak jest co wspominać! Sprawdźcie sami.

Na polu woodstockowym, zameldowaliśmy się już wczesnym porankiem w środę. Pierwsze co rzucało się w oczy, to oczywiście okalający cały teren płot. Zapewne historię z imprezą podwyższonego ryzyka znacie doskonale, więc nie będę tego tłumaczył. Pewne zmiany, które organizatorzy musieli wprowadzić, były widoczne, ale w żaden sposób nie zakłócały tej atmosfery wokół całej imprezy. Dzień zero nie obfitował w jakieś szczególne koncertowe wydarzenia, ale okazał się nader przyjemnym dniem. Po rozbiciu namiotów w lesie za Akademią Sztuk Pięknych, chwila drzemki, następnie spacer po terenie, obiad, zakupy w polowym Lidlu i wreszcie wieczorny relaks na samym wzgórzu ASP. Świetna atmosfera, zabawa (flanki), zwariowani ludzie, a w tle stand-upy w namiocie ASP (rewelacyjne w sumie nie były). We wiosce Greenpeace wieczorem fajną muzykę zapuszczał jakiś DJ - naprawdę niezła zabawa się tam rozkręciła. Wpadłem na godzinę, po czym zmykałem na koncert Piotra Roguckiego. Wykonywał on w całości swoją ostatnią solową płytę "J.P. Śliwa". Płytę trudną w odbiorze, również w wydaniu koncertowym. Było to widać poprzez rzeszę osób ciągle opuszczających namiot. Warto jednak było zostać do końca. Świetne były bisy, gdzie zagrał trzy świetne utwory z poprzednich swoich płyt. Było klimatycznie. A, prawie bym zapomniał. Na scenie Rogucki udzielił też jednej parze ślubu! Takie rzeczy - tylko na Woodstocku. Po tym występie wróciłem na imprezę przy Greenpeace i  w tanecznym rytmie bawiłem się do 3 w nocy. 

To był dla mnie najważniejszy dzień tej edycji, jeśli chodzi o zaplanowane koncerty. W moich marzeniach miało być pięknie, słonecznie, radośnie itd. Najwyraźniej pogoda nie podzielała moich myśli. Od godziny 5-tej do około 18/19-tej bezustannie padał deszcz. Skutki są proste do wyobrażenia. Błoto. Wszędzie błoto. Organizatorzy byli aż zmuszeni do przesunięcia o godzinę rozpoczęcia całej imprezy na scenie głównej. Ja sam cały czas ukrywałem się w namiocie, w duchu ganiąc ciągle siebie, że nie zabrałem kaloszy. Koncert Luxtorpedy w większości wysłuchałem z namiotu, w końcu jednak dostałem sms-a od siostry, że deszczowy klimat jest niesamowity i da się do tego przyzwyczaić. Z workami foliowymi na skarpetkach i biednie wyglądających trampkach, ruszyłem pod Dużą Scenę. Załapałem się na samą końcówkę. Nie mam coś szczęścia do Luxtorpedy, w zeszłym roku ich wakacyjny koncert we Władysławowie też w połowie gdzieś mi umknął. Mimo wszystko, warto było się wybrać dla widoku ludzi radośnie bawiących się w błocie. Na godzinę skryłem się w namiocie Viva Kultura (dawniej nazywana Sceną Kryszny), a potem ponownie zawitałem pod główną scenę na koncert Marceliny. 

Mam słabość do tej dziewczyny. Nie dość, że piękna z niej kobieta, to i muzycznie potrafi człowieka zauroczyć, a nawet skutecznie zaprosić do niewymuszonej zabawy. Dodatkowo przegoniła złe chmury i deszcz odpuścił. Miałem plan stanąć pod samą sceną, ale postanowiłem koncert oglądać z tyłu. Mimo to i tak świetnie się wybawiłem i pośpiewałem. "Gonić Burzę", "Nie Mogę Zasnąć", "Czarna Wołga" najlepiej trafiły w ten klimat Woodstockowy. Pojawiły się też spokojniejsze kawałki - "Uwolnij Mnie" czy "Karmelove" (jednak bez Piotra, na którego liczyłem). By podkręcić tempo, zagrała również anglojęzyczny cover. Nie zidentyfikowałem tej piosenki, ale pamiętam, że skutecznie zachęcała do podrygiwania. Po raz kolejny zabrakło mi utworu "Już Szepczą Mewy". Wiem, że nie jest może to zbytnio koncertowy numer, ale od niego zaczęła się moja przygoda z muzyką Marceliny, więc mam nadzieję, że kiedyś, kiedyś... 

Inner Circle postanowiliśmy odpuścić, by coś zjeść i wrócić do obozu. Chwila regeneracji, zmiana ubioru i już byliśmy gotowi na trzy najważniejsze koncerty tegorocznego Przystanku. Przynajmniej dla mnie. 

Kwintesencja blues-rocka! Tym razem bawiliśmy się już znacznie bliżej sceny i, jak się później okazało, był to strzał w dziesiątkę. Zanim o tym dlaczego, jedno zdanie o ich występie. Byli genialni! Ubrani w eleganckie marynarki, dali publice niezłego kopa energetycznego. Zdecydowanie tego potrzebowałem. No i ten lider! Ty Taylor może stanowić za wzór doskonałego showmana. Z nim właśnie wiąże się ten najlepszy moment koncertu. Podczas ich najbardziej przebojowej piosenki "Run  Like The River" niespodziewanie znikł ze sceny i wszedł w tłum ludzi, wędrując ku wieży technicznej. Kątem oka zauważyłem jak przechodzi niedaleko mojego miejsca. Intuicyjnie podbiegłem i przebiłem z nim muzyczną piąteczkę! Mało tego. Facet postanowił w powrotną drogę spędzić na dłoniach całej publiki. Również pomagałem w tym przedsięwzięciu! Szaleństwo! Muzycy byli tak zachwycenia całą atmosferą, że postanowili, oprócz podstawowych bisów, zagrać dodatkowo kultowy utwór "With A Little Help From My Friends".  Przepiękny moment i idealne zakończenie!

 

HEY

 

The Hives