"W porównaniu do poprzedniego... nie ma co porównywać". Taki początek podsumowania roku 2017 zaproponowała Podróżująca Justyna i jest to bardzo trafny wstęp! O ile rok 2016 stał pod znakiem powrotu bloga do świata żywych, budowania nowych koncepcji i bardzo szybkiego przyrostu popularności, to ten miniony... W pewnym sensie i w kontekście wielu wydarzeń był ukoronowaniem mojego powrotu i zarazem przejściem na zupełnie nowy poziom. Szczególnie myślę tu o naszej społeczności z której rozwoju jestem najbardziej zadowolony. Zmieniamy wirtualne znajomości na realne przyjaźnie! Nawet nie zdajecie sobie sprawy ile radochy sprawia mi obserwowanie jak zawiązują się między Wami nowe znajomości. A ileż razy pozytywnie zaskoczyliście mnie na koncertach swoją obecnością i znajomością mojej osoby. Któż na początku roku spodziewałby się, że zorganizujemy nawet spotkanie bez koncertowego celu? Hasło "Podróżujmy Muzycznie Razem!" nabrało rzeczywistego wymiaru. Pomogło w tym nowe narzędzie od Marka Zuckerberga. Dokładnie w dniu moich urodzin wystartowała nasza społecznościowa Grupa na Facebooku. Przyznaję się, że moja pierwsza koncepcja działań w tej sferze była niezbyt przemyślana i pochopna. Naturalną jednak drogą Grupa stworzyła własny byt. Dobrze się stało, bo to jest przede wszystkim miejsce dla Was. Wielu blogerów wykorzystuje grupy do szerokiego promowania swoich działań i swojego profilu (nie neguję tego, bo ma to oczywiście sens). Ja raczej staram się ograniczyć takie działania (stąd też pojawiam się tam jako prywatna osoba). Czasami coś oczywiście podsunę, zaproponuję, zareklamuję, ale to głównie docelowo ma być przestrzeń w której oddaję Wam władzę. W której tworzymy jedną drużynę. W dzisiejszym tempie życia może to nieco utopijna wizja, ale mam nadzieję, że będziecie dalej aktywnie wykorzystywać możliwości tego miejsca :)

Minione 365 dni to był czas wielu wspaniałych, niezapomnianych momentów. To czas również wyzwań. Po raz pierwszy mogliście usłyszeć mnie w radiowym eterze. Zawsze czułem się pewniej przy piórze, ale nie potrafiłem odmówić zaproszeń i spróbować swoich sił w nowej roli - muzycznego eksperta. W tym miejscu podziękowania dla Kuby z bloga Czas na Rock oraz dla Macieja, który prowadzi audycję Ladies Night w Radio Bonus. To była przyjemność u Was  gościć! Słyszymy się w eterze również w tym roku!

Jeśli zaś chodzi o działania stricte pisarskie. Rewolucji w rodzajach treści wpisów nie było. Głównie mogliście przeczytać komentarze do muzycznych wydarzeń, moje muzyczne odkrycia, comiesięczne podsumowania i oczywiście relacje z koncertów i festiwali. W tej ostatniej kwestii przepraszam i proszę o wybaczenie, gdyż nie udało się opublikować wszystkich zaplanowanych relacji. Biję się w pierś. Być może wspomnieniami powrócę do niektórych większych wydarzeń. Trzymajcie kciuki! Nie mogę pochwalić się, że licznik wyświetleń poszczególnych wpisów przekraczał zawrotne liczby. Za to jednak cieszy mnie bardzo wyczuwalny, pozytywny odbiór. Skakałem z radości, gdy moja relacja z koncertu Coldplay została uznana za najlepszą przez oficjalny polski Fanklub i zamieszczona na ich stronie! Bardzo ciepło przyjęliście choćby moje wrażenia z koncertu Nothing But Thieves, Oh Wonder, Blossoms, obszerne relacje z Orange Warsaw Festival i Open'era. Osobiście jestem niebywale zadowolony z relacji koncertu Nick Cave'a - włożyłem w nią całe serducho i uważam, że to jeden z najlepszych tekstów, które popełniłem. Poza tym udało mi się chyba odkryć przed Wami kilka naprawdę perspektywicznych nowych nazw, które Was zaintrygowały (Alexandra Savior, Hórmónar, Tash Sultana, Parcels, Julien Baker). Cieszy mnie Wasze wsparcie, ale także miłe słowa ze strony artystów (szczególne ukłony dla dziewczyn z Lor i Ralpha Kaminskiego!), którzy też doceniają moje działania. Bardzo to miłe!  

Gruntownych i technicznych zmian na blogu nie dokonywałem, co nie oznacza, że nie tlą się w mej głowie pewne pomysły. Jeden nawet dość radykalny, daję jednak sobie czas na pewne przemyślenia. Są też pomysły niekoniecznie związane wyłącznie ze stroną bloga. Jedną niespodziankę powinienem i mam ogromną nadzieję odkryć jeszcze przed startem sezonu festiwalowego, a jak wszystko pójdzie dobrze, to może nawet przed koncertem Franz Ferdinand. 

Tyle jeśli chodzi o ogłoszenia z naszej "parafii". Czas przejść do konkretów.  Koncerty, debiuty, polskie oraz zagraniczne płyty. Ten rok był generalnie wyjątkowo udany. Bardzo dużo świetnych premier, a nade wszystko bardzo różnorodnych. Chyba nikt nie mógł poczuć się rozczarowany tym co przyniósł nam rok 2017. Stąd i wybory były bardzo trudne. Niemal wszystkie kategorie ubrałem w rankingi, ale traktujcie je z odpowiednim dystansem. Dla mnie nie ma większej różnicy między miejscem dziesiątym a dziewiątym. Oczywiście, im wyżej, tym mniej przypadkowe wybory, niemniej to tylko i wyłącznie zabawa. Są to oczywiście wybory baaardzo subiektywne. Nie kierowałem się zawsze wartością artystyczną materiału, a bardziej tym ile dana płyta znaczyła dla mnie w tym roku. Ranking odpuściłem przy kwestii koncertów, ale za chwilę to wyjaśnię. Dobra, bo i tak już pewnie zanudziłem Was tym beznadziejnym tłumaczeniem tego co zaraz zastaniecie. Zapraszam i bawcie się dobrze!

Zapewne chcielibyście poznać odpowiedź na pytanie: "Twój najlepszy koncert roku 2017?". Zawiodę Was, bo nie potrafię udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Każda Muzyczna Podróż to odrębna historia, inne emocje, inne samopoczucie, inna forma artysty, inna publiczność itd. Niebywale trudno zobiektywizować i porównać ze sobą wszystkie tegoroczne koncerty. Łatwiej jest mi wskazać rozczarowania. I tu na pierwszy plan wysuwa się prawdopodobnie największy zawód jaki przeżyłem w historii mych wędrówek. Przerwany koncert Mando Diao na Przystanku Woodstock. Nie przez pogodę, nie przez chorobę, ale przez głupią konfrontację między managementem zespołu a Jurkiem i ekipą. Pokrzywdzony został zespół i jego fani. Ja przez kilka miesięcy nakręcałem się na zabawę przy kawałku "Dance With Somebody" i nie doczekałem się... Trzy piosenki! Trzy! Tylko tyle zabrakło do końca występu... Powiem prosto z mostu - wychodziłem spod sceny wkurwiony. Nie miałem okazji jeszcze wspominać tegorocznego Woodstocku, ale nie była to łatwa i przyjemna Podróż. Nie zabrakło jednak świetnych koncertów. Energiczną zabawę na The Bloody Beetroots zapamiętam na dłuugo (wydawało się to niemożliwe, ale wyskakałem się jeszcze lepiej niż na Garrrixie w Warszawie), Nothing But Thieves mimo problemów dali radę, a "Amsterdam" zrobił na mnie piorunujące wrażenie, wzruszający koncert Hey, full energia od Łąki Łan, magia od Archive i szaleństwo na scenie duetu Slaves - jest co wspominać. Ale, ale, ja tu zboczyłem, a jeszcze jedno rozczarowanie. Lorde na Open'er Festival. Oczekiwałem nieco więcej, szczególnie w kwestii scenografii koncertu. Nie wyczułem też prawdziwej szczerości od tej dziewczyny. Ale to młoda dziewczyna, która ma wszystko przed sobą. A skoro już przy Open'erze jesteśmy. Beznadziejna pogoda, ale atrakcje koncertowe (i nie tylko) wynagradzały trudy. Genialny koncert Foo Fighters - wreszcie taki jaki chciałem zobaczyć (sorry Kraków). Diabliki w oczach na Royal Blood, niespodziewane szaleństwo na The Kills, idealny koncert Warpaint, piękne The xx (tylko dlaczego tak krótko...) i wiele, wiele innych pozytywnych momentów. Sezon festiwalowy rozpocząłem jednak od Podróży do Warszawy. Orange Warsaw Festival przekonał mnie ostatnimi ogłoszeniami, w szczególności myślę tu o Two Door Cinema Club. I ich koncert wspominam bardzo dobrze, choć publika nie dała niestety rady. Przekonałem się za to do Imagine Dragons, którzy swoim koncertem zjedli na śniadanie Kings Of Leon. Świetnie bawiłem się na Garrixie i zachwycałem się grą świateł na występie Justice (na pełne szaleństwo brakowało trochę tchu). A jeszcze do tego spotkanie i wspaniały koncert moich ulubionych dziewczyn z formacji Lor. To tylko część dobrych wspomnień z tego wyjazdu. W środku lata zdecydowałem się towarzyszyć siostrze w wyprawie na Festiwal Legend Rocka i koncert Patti Smith. Świetna przygoda, genialne miejsce, no i niepowtarzalna pierwsza dama rocka - klasa sama w sobie! Festiwalowe lato kończyłem po raz drugi z rzędu na Soundrive Festival. W tym roku patrzyłem na line-up z mniejszą ekscytacją, ale ponownie ta niewielka impreza zachwyciła mnie klimatem i wybory poszczególnych artystów okazały się jednak całkiem trafne. Najlepiej wybawiłem się na bardzo wyczekiwanej formacji Inheaven - była moc! Piękny i wzruszający koncert Ralpha Kaminskiego. Godne odnotowania występy formacji Brutus, duetu The Picturebooks, zblazowanych The Beach Fossils i eleganckich kobiet z Waxahatchee. Osobne koncerty? Rok rozpoczął się dla mnie kapitalnie. Wygrałem bilety (od Live Nation - dacie wiarę?!) na występ De Staat. Ależ to był kapitalny koncert! "Witch Doctor" na żywo to jeden z najbardziej niesamowitych momentów koncertowych jakie przeżyłem! Nie da się tego w prostych słowach opisać. Pod koniec lutego nastąpiło pierwsze (bo na pewno nie ostatnie) spotkanie z Blossoms i Declanem McKenną. Koncerty same w sobie bardzo dobre, zawiodłem się tylko miejscówką (poznański Klub Pod Minogą), choć zapewniała ona taki bezpośredni kontakt z artystami. Mimo kłopotów zdrowotnych, bawiłem się bardzo dobrze. Czerwiec przyniósł bodaj najbardziej oczekiwany koncert tego roku - Coldplay! No znowu było pięknie, kolorowo i zachwycająco. Wszystko na blogu opisane, więc tylko dodam, że gdyby ktoś zmusił mnie do tworzenia rankingu to na pewno Chris i spółka wylądowaliby na podium. Jesień była absolutnie perfekcyjna. Nick Cave and The Bad Seeds w Warszawie - koncert poezja. Takie występy pamięta się do końca życia. Daj Boże, by powrócili do nas w tym roku. Od listopadowej depresji uratowała wędrówka do Poznania i przesympatyczny koncert duetu Oh Wonder! Kilka dni później obudziłem jednak w sobie bestię (oj, no tylko trochę koloryzuje)  na drugim (zdecydowanie lepszym) koncercie Nothing But Thieves. Genialna zabawa w pogo, rewelacyjne przyjęte utwory z drugiej płyty i ten "Amsterdam"... Do ideału zabrakło lepszego nagłośnienia. A zagraniczne spotkania zakończyłem szturmem na scenę podczas koncertu Milburn we Wrocławiu!. Dodając do tych wszystkich wspomnień bardzo ciekawe doświadczenia na toruńskim festiwalu Transgresje oraz co najmniej solidne, a momentami zachwycające klubowe koncerty polskich artystów (Łąki Łan, Krzysztof Zalewski, Kobieta z Wydm, Me And That Man, The Fruitcakes, Happysad, Terrific Sunday, Sorry Boys, Daria Zawiałow, Ralph Kaminski, Fisz Emade Tworzywo)... No przyznacie, że całkiem niezłe te Podróże Muzyczne w 2017 roku, co nie? :)   

Nadzieja nowojorskiej indie-rockowej sceny muzycznej. Fantastyczny duet, który zaskakuje lekkością i chwytliwością. Właśnie dla takich albumów wstrzymuję się z podsumowaniami, bo grudzień też potrafi przynieść muzyczne perełki.
 

W pewnym sensie to muza i formacja spokrewniona nieco z Blossoms. Kolejna nadzieja brytyjskiej sceny i kolejny całkiem sprawny indie-rock, który ma prawo się podobać.

Jeden z najbardziej oczekiwanych debiutów przeze mnie. Krążek naprawdę solidny i pełen dobrej, rockowej energii. Chłopaki nawet dostali szansę zagrania na głównej scenie Reading Festival. Pod koniec roku jednak dokonali zwrotu o 180 stopni. Nieoczekiwanie ogłosili, że zawieszają działalność. Na pocieszenie dostaliśmy przyzwoitą EP-kę. Mam nadzieję, że nie jest to ostateczne pożegnanie, bo potencjał w ich muzie i przekazie jest duży.

Objawienie brytyjskiej sceny. Dziewczyny nagrały znakomicie przyjęty album (nominacja do Mercury Prize), który zadowoli wszystkich fanów alternatywnej, indie-rockowej, gitarowej muzy! Wydziera się z tego krążka taka szczera, młodzieńcza energia. Warto.

To najbardziej ambitny album w tym zestawieniu. Pięcioosobowa formacja, która gra niełatwą, alternatywną muzykę, ale gwarantuję, że po dłuższym przebywaniu z ich brzmieniem stwierdzicie, że mają w sobie tę cząstkę, która hipnotyzuje i nie daje o sobie zapomnieć. Wybija się tu postać charyzmatycznej liderki - wokalistki, tancerki, artystki wizualnej - Isabeli Muñez-Newsome. Zachwycają swoim oryginalnym stylem.

O Alexandrze powiedziałem i napisałem już bardzo, bardzo dużo. Mam nadzieję, że nie muszę więcej dodawać i wyjaśniać obecności tego niezwykle udanego debiutu w tym miejscu ;)

Album, który wprawi każdego w błogi stan. Swoim rozmarzonym, sennym nastrojem oplata słuchacza i oferuje nieopisywalne odprężenie. Szczery, autentyczny, świeży, ekscytujący dream pop.

Jeden z największych talentów brytyjskiej sceny! Declan nieraz gościł u mnie na blogu, miałem też przyjemność poznać go na żywo, a debiutancki album tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że jest to wyjątkowy chłopak. A z drugiej strony ciągle czuję, że ma w sobie duże pokłady niewykorzystanych możliwości. Dajmy jednak temu młodemu chłopakowi czas na rozwinięcie skrzydeł. Jestem pewien, że będzie o nim głośno.

To dla mnie największe pozytywne zaskoczenie jeśli chodzi o zeszłoroczne debiuty. Nie wyczekiwałem premiery tego krążka. Po odpaleniu jednak zachwyciłem się totalnie. Rat Boy, czyli Jordan Cardy ma w sobie wszystko, by za jakiś czas wymieniać go jednych tchem. Ten album to dla mnie kwintesencja brytyjskiej muzy spod znaku The Streets, Kasabian, Jamie T. czy choćby nowojorskiej formacji The Beastie Boys. Łobuzerskie, chwytliwe, energiczne kawałki mają w sobie to coś.

Zestawienie wygrywa formacja Inheaven. Po pierwsze - do ich debiutanckiego albumu wracałem najczęściej i z największą przyjemnością. Po drugie - w dniu premiery płyty zagrali rewelacyjny koncert podczas Soundrive Festival. Bawiłem się do utraty tchu! Udowodnili, że mają ogromny potencjał. To jedna z najlepszych płyt, które przytrafiły się muzyce rockowej w tym roku!

Duet Coals proponuje nam na tym krążku mgliste widmo przeszłości podszyte nutką nowoczesnych muzycznych trendów. Efekt? Intrygujący.

Wspólny projekt Adama "Negala" Darskiego i Johna Portera w pierwszej chwili zaskakiwał klasycznym, korzennym blues-rockiem i wokalem Nergala, przypominającym żywo Nick Cave'a, a w drugiej już potrafił wyłącznie zachwycać. Jasne. Nie odkryli Ameryki. Ale jest to cholernie dobrze nagrane, z takim dojrzałym, męskim podejściem do tematu.  

Mam obawy, że potencjał tego duetu zostanie nie zauważony. Stąd stawiam ich tak wysoko w tym zestawieniu. Dla mnie to jest piorunujące połączenie elektroniki z rockiem. Tak świetnego duetu (elektronika + perkusja) jeszcze bodaj nie mieliśmy na naszym rynku. Totem, oprócz świetnej zawartości, to także ciekawy pomysł dystrybucji materiału na specjalnie zaprojektowanym pendrivie (jakże on pięknie prezentuje się na półce - sprawdzone!). Nieraz już podkreślałem, że jednak ich największą siłą są koncerty live. Mam nadzieję, że trafią na dobrych ludzi, którzy pomogą im się wybić.
 

Kari, ach Kari. Mam słabość do tej pięknej dziewczyny. Mimo, iż jej brzmienie ciągle ewoluuje i przybiera odcienie bardziej muzyki pop (w tym dobrym znaczeniu), nadal uwielbiam jej muzyczną ekspresję i pozytywne podejście do życia. Chyba nie bez przyczyny "Birds Of Paradise" z tej płyty pojawiło się wśród pięciu najczęściej odtwarzanych przeze mnie utworów w Spotify.  

Kortez ponownie uderza w serducho. Celnie. 

Co za debiut i bezkompromisowe wejście na nasz muzyczny rynek. Świetne, autorskie, nieco poetyckie teksty plus kompozycje inspirowane szeroko pojętą muzyką alternatywną i pop-rockową. Mimo, iż początkowo podchodziłem do jej osoby z dystansem, to mury szybko runęły. Dość powiedzieć, że widziałem ją w tym roku trzy razy na żywo, dwukrotnie spotykając się nieśmiało po koncertach. Bez wątpienia - Daria to jedna z moich bohaterek tego roku. A bohaterem został...
 

Ja wiem. Doskonale wiem. Ten album miał premierę w roku 2016. Ja jednak dopiero odkryłem magię "Morza" w tym minionym. Długo się opierałem przed rosnącym fenomenem Ralpha. Nie potrafię podać przyczyny. Czasami tak mam. Pewnego wieczoru jednak się przełamałem i z zachwytu zbierałem szczękę z podłogi. A potem przyszła kolej na spotkania na żywo. Open'er, Soundrive i w końcu osobny koncert w Toruniu. Za każdym razem niesamowite wrażenia i dużo emocji. Od niemal wyciskania łez, po pozytywne tańce. A do tego to jeszcze niesamowicie miły gość! O czym  przekonała się cała nasza społeczność Podróżujących Muzycznie Razem, gdy po jednym koncercie dostaliśmy od niego pozdrowienia i podziękowania za wsparcie. Jedna z najmilszych chwil jakie przytrafiły się w mojej karierze blogera. Dzięki Ralph za ten rok i za te emocje! 
 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

7. Valerie June - "The Order Of Time"

 

6. Kasabian - "For Crying Out Loud"

 

5.  The xx - "I See You" 

 

4. Queens Of The Stone Age - "Villains" 

 

3.  Julien Baker -"Turn Out the Lights" 

 

1 (ex-aequo). London Grammar - "Truth Is A Beautiful Thing"

 

1 (ex-aequo). Nothing But Thieves - "Broken Machine"

Wyróżnienia (kolejność, powiedzmy, przypadkowa): 

• Royal Blood - "How Did We Get So Dark
• St. Vincent - "MASSEDUCTION"
• LCD Soundsystem - "American Dream"
• The Killers - "Wonderful Wonderful:
• Beck - "Colors"
• Waxahatchee - "Out in the Storm"
• The National - "Sleep Well Beast"
• Elbow - "Little Fictions" 
• Foo Fighters - "Concrete and Gold"
• The War On Drugs - "A Deeper Understanding"
• Julie Byrne - "Not Even Happiness"
• JMSN - "Whatever Makes U Happy"
• Cameron Avery -"Ripe Dreams, Pipe Dreams"
• Wolf Alice - "Visions Of A Life"
• Oh Wonder - "Ultralife"
• Manchester Orchestra - "A Black Mile To The Surface"
• Bonobo - "Migration" 
• Phoenix - "Ti Amo"
• Everything Everything - "A Fever Dream"
• Arcade Fire - "Evrything Now"
• Lorde - "Melodrama"
• Dan Auerbach - "Waiting on a Song"
• alt-J - "Relaxer"
• Angus & Julie Stone - "Snow"
• Alvvays - "Antisocialites"
• Noel Gallagher's High Flying Birds - "Who Built The Moon?"
• Liam Gallagher - "As You Were"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I jeszcze utwory, które powaliły mnie na kolana i których to braku obecności w tym miejscu nie potrafię sobie wyobrazić. Pomijałem już utwory, które znajdują się na albumach ujętych w powyższych rankingach.
  

• Lor - "Keaton" 

  Zaskoczenia chyba nie ma? :) Uwielbiam... Nie! Kocham talent tych dziewczyn! W tym roku trzy cudowne single. Nie wiedziałem na który tu się zdecydować. W końcu wygrał ten pierwszy - "Keaton". Trzymam kciuki, by w tym roku udało się stworzyć pełnoprawne wydawnictwo :)
  

Instrumentalny i kompozycyjny majstersztyk.