W maju przeżyłem bardzo spokojny, ale jakże przyjemny i cieplutko wspominany koncert Toma Rosenthala.

Czerwiec rozpocząłem od wizyty na Orange Warsaw Festival (dzień drugi)! Czynnikiem zapalnym do tego wyjazdu było oczywiście ogłoszenie The Raconteurs. Okej, to może nie były dla nich i dla fanów najlepsze warunki, ale Jack i jego koledzy nie byli zrażeni występowaniem pomiędzy Troyem Sivanem a Miley Cyrus i zagrali znakomity koncert. Do plusów tego wyjazdu trzeba jeszcze doliczyć kolejne spotkanie z Lor, wystrzałowego Milesa Kane'a oraz magiczną Julię Pietruchę! Niemal już tradycyjnie odwiedziłem również Blues Na Świecie Festiwal, który odbywa się w pobliskim miejscu mego zamieszkania Świeciu. Nie zabrakło bluesowych brzmień, ale gwiazdą jednego z dwóch wieczorów był jednak on  - niesamowity Krzysztof Zalewski. Relacji nie ma, ale polecam Wam fragment występu Krzyśka, na którym zobaczycie w akcji Ojca Podróżnika. No ale czerwiec jednak należał do zespołu Muse! Ich koncert w Krakowie okazał się iście kosmicznym widowiskiem, w którym na szczęście na dalszy plan nie uciekła muzyka. Zdecydowanie jeden z tych najlepszych koncertów ubiegłego roku! A z mojej strony w relacji trolling, jakiego chyba jeszcze świat nie widział!   

Lipiec oznacza, że na dobre wkraczamy w okres letnich festiwali. Karnet kupiony w ciemno, więc chcąc nie chcąc ponownie pojawiłem się na Open'er Festival. I choć okropnie przeciągane ogłoszenia oraz słabo prezentujący się line-up na papierze nie zachęcał do uczestnictwa, to jednak nie żałuję! Podczas tych czterech dni spełniłem swoje wielkie marzenie i przeżyłem jeden z najlepszych deszczowych koncertów w życiu - mowa oczywiście o występie The Strokes! Jakościowo bardzo dobrych występów było znacznie więcej: Jain, Idles, Vampire Weekend, Interpol, Kwiat Jabłoni, Ziela, Hania Rani, Rosalia, The Smashing Pumpkins, Kylie Minogue, Cool Kids Of Death, Anna Calvi, Jungle, Kodaline - te koncerty na pewno zapamiętam na dłużej! Kolejny letni, festiwalowy przystanek to powrót na Colours Of Ostrava. W zeszłym roku Ostrava miała koncertowego wabika w postaci The Cure (wspaniały ponad dwuipółgodzinny koncert). Sporym sukcesem na pewno było zaproszenie Florence And The Machine, ale akurat ich koncert był dla mnie nieco rozczarowujący. Ostrava jednak urzekała znowu klimatem i bardzo różnorodnym line-upem pełnym perełek. Do nich mogę zaliczyć występy: Opal Ocean, Red Baarat (kto by pomyślał, że na festiwalu zatańczę do kultowego z moich licealnych czasów "Tunaka"), Lola Marsh, Olafura Arnaldsa, The Sherlocks, Mr. Teddy and the Sidekicks, John Butlera, Lewisa Capaldiego, Mogwai, Years & Years, Shaka Ponk, Pierce Brothers, Gang Of Youths, Xaviera Rudda, Rosali. W pamięci na pewno też pozostanie bardzo przebojowy występ dziewczyn z tęskno i show czeskiej gwiazdy - Krystofa. Fajny to był czas! Niestety ogromnie żałuję, że nie udało się spisać na bieżąco relacji z obu tych festiwali, ale... Wspomnienia są i może uda się je przelać wkrótce na bloga. To jednak nie koniec lipowych przygód! W Toruniu po raz kolejny (i nie ostatni) w tym roku spotkałem się z Julią Pietruchą, która wystąpiła w ramach Festiwalu Pod Gwiazdami. I jeszcze na sam koniec podróż do Warszawy na występ Royal Blood! Uff, cóż tam się w Palladium wydarzyło! Jeden z najbardziej "mokrych" klubowych koncertów, w jakich kiedykolwiek uczestniczyłem! Plus jeszcze ta moja przygoda z paskiem od spodni, który zepsuł się na samym początku... No i kolejna wspólna zabawa w licznym gronie Podróżujących!

Sierpień należał do OFF Festival! Wspaniała muzyczna przygoda! Wasze znakomite towarzystwo! Ogniste pogo na Foals! Przesympatyczny Juan Wauters, który po festiwalu wykorzystał moją fotę do promocji swoich koncertów w Ameryce Południowej! Magia soulu od Durand Jones! Świetny występ Suede! A na tym przecież nie koniec wspaniałych wspomnień! Relacja jest na blogu, więc już nie będę wymieniał tych kolejnych, najlepszych momentów OFFa. Po roku przerwy powróciłem również na Soundrive Festival (dzień drugi). Wciąż panuje tam fajna atmosfera i można się miło zaskoczyć. Na pewno najcieplej wspominam koreański indie-rock w wykonaniu Hyukoh. Sympatycznie zaprezentowały się też dziewczyny z Let's Eat Grandma. Odkryciem dla mnie był gdański zespół Mùlk. Wyprawę przypłaciłem jednak złapaniem gorączki, co ostatecznie odwiodło mnie od spontanicznego pomysłu, by wybrać się na Fest Festival. Pomiędzy tymi wydarzeniami pojawiłem się również na lokalnym festiwalu 9 Hills Festival, który odbywa się w moim rodzinnym Chełmnie. Z muzycznych wydarzeń uczestniczyłem tam w koncertach Min t, duetu Rebeka oraz Marialy Pacheco (wybitna kubańska pianistka jazzowa).

Na początku września w Warszawie zachwycił Hozier. Wiele niezapomnianych chwil dostarczył mi również toruński Festiwal Nada. To naprawdę fajna festiwalowa impreza, która z roku na rok nabiera większego rozmachu. W tym nowością był koncert otwarcia w Teatrze im. Wilama Horzycy, którego gwiazdą była Hania Rani. Cudownie intymny koncert! Podczas kolejnych dwóch dni nie zabrakło zagranicznych niespodzianek na czele z niemieckim zespołem HYMMJ, który przywiózł do nas dawkę świetnego indie-rocka. Scenicznym urokiem i macdemarcowym posmakiem uwiódł natomiast litewski singer-sogwriter Kabloonak i jego sympatyczni koledzy z zespołu. Oczekiwań nie zawiodła polska reprezentacja, w skład której wchodzili m.in: Organek, The Dumplings, Niemoc, Eabs. Okropnie czuję się z tym, że ten festiwal nie doczekał się relacji na blogu... Wspominam jednakże bardzo miło ten czas w Toruniu! Polecam wyszukać sporą dawkę materiałów, które umieszczałem na Instagramie. Kilka dni później, również w Toruniu widziałem w akcji projekt Mazolewski/Porter i to był bardzo dobry koncert przepełniony soczystym blues-rockiem. Wydarzeniem miesiąca był historyczny koncert Taco Hemingway'a i Dawida Podsiadło na Stadionie Narodowym! Polecam moją relację z tego koncertu, która przybrała formę... sportowego komentarza! Jestem z tego pomysłu naprawdę zadowolony!

Październik to seria kolejnych koncertów w mieście Kopernika: Runforrest, Clock Machine, Moriah Woods, Sóley, Ziela!

W listopadzie spełniłem kolejne marzenie koncertowe... Lady Pank! Od dzieciństwa czekałem na to ponowne spotkanie z legendą polskiego rocka i nie zawiodłem się! Całą historię stojącą za tym wyjątkowym dla mnie koncertem wyjaśniłem oczywiście w relacji. Bardzo intensywny był dla mnie ostatni tydzień listopada. Magiczny koncert The National w Warszawie, miłosne uniesienia na Sorry Boys w Toruniu, niezapowiedziana wizyta na koncercie Lor w Gdańsku i porywający Król w Grudziądzu!

I dobrnęliśmy do grudnia! Ostatnie akcenty minionego roku to podróż do Poznania, by zobaczyć Darię Zawiałow, a dzień później radosne tańce z Sonbird w Toruniu. Pojawiłem się po raz kolejny na Specjalnym Koncercie Pamięci Grzegorza Ciechowskiego, by osobiście uczestniczyć w momencie wręczenia nagrody im. Grzegorza Ciechowskiego Ralphowi Kaminskiemu. A następnego dnia wsiadłem do pociągu, by w Gdańsku pożegnać ten koncertowy rok z Julią Pietruchą, która tym razem na scenie w nieco bardziej intymnej odsłonie trasy Folk it! Tour. Przepiękny finał!

Czy big-beat może porwać i wybrzmieć modnie w tych czasach? Warszawska formacja pod urokliwą nazwą Kapral Zajączek udowadnia, że jak najbardziej tak! Dawka uśmiechu i radości gwarantowana! Warto podesłać tę propozycję rodzicom ;)

Nowe wcielenie Tobiasza Bilińskiego trafia tu nie tylko za sprawą pierwszego, historycznego kontraktu polskiego artysty z wytwórnią Sub Pop. To po prostu porządna dawka mrocznego, ciężkiego, industrialnego indie/electropopu, który podczas odsłuchu zaczyna otaczać słuchacza jak gęsta, nieprzenikniona mgła i dusi niczym polski smog!

Podium należy do artystów bardzo mi bliskich. Przyjaciół? W pewnym sensie tak. Nawet jeśli nasze realne ścieżki krzyżują się tylko na koncertach, to poprzez muzykę towarzyszyli mi w wielu momentach, a ja staram się ich twórczość popychać dalej w świat. I naprawdę jestem z tych debiutów bardzo dumny! Miejsce dwa i trzy właściwie możemy potraktować na równi. Alfabetycznie jednak pierwszeństwo mają Jacek i Kasia, czyli duet Kwiat Jabłoni!  

"Niemożliwe" to naprawdę piękny, niemalże poetycki folk-pop, w którym prosty przekaz jest opowiedziany wartościowym słowem. Bije z tej płyty sporo optymizmu, nawet jeśli czasami pojawia się nutka melancholii. Połączenie fortepianu i mandoliny w ich wykonaniu? Cudo! A całość dopełniają przyjemne wokale, które świetnie się ze sobą uzupełniają!

Z bólu potrafi się rodzić piękno i ten krążek jest kolejnym tego dowodem. To bardzo emocjonalna muzyczna podróż, bo jak niesie oficjalny opis: "to historia zainspirowana zmaganiem z uzależnieniem i depresją jakiego doświadczył jej ojciec, który zmarł w 2017 r. w wyniku komplikacji spowodowanych chorobą psychiczną i uzależnieniem". Bardzo mocny ładunek emocjonalny ma w sobie ten krążek. Nie jest łatwy odbiorze, ale gdzieś tam pośród dark-folkowych dźwięków iskrzy się nadzieja. 

Trochę się zastanawiałem czy nie należy traktować ten album jako solowy debiut? Biorąc jednak pod uwagę muzyczną drogę Misi trudno mi mówić o niej jako debiutantce. To bardzo delikatny, zwiewny, piękny i zarazem bardzo refleksyjny materiał. Wydaje się wręcz, że Misia jest na nim w życiowej formie. Swoje kompozycyjne grosze dołożyły tu też fantastyczne dziewczyny: Michalina Bieńko oraz Hania Rani.

Już swoim debiutem Daria wymierzyła pierwszy celny cios i bez kompleksów rozgościła się w szeregu utalentowanych polskich artystek. Sukces pierwszego albumu pozwolił Darii stanąć w szaranki o mistrzowski pas i trzeba przyznać, że "Helsinki" to pierwsza wygrana runda w celu osiągnięcia tego sukcesu! Nie chcę wielce gloryfikować Darii, bo przecież jeszcze cała kariera przed nią i wiele dobra może nam wyśpiewać, ale na "Helsinkach" jej potencjał wręcz wybucha w twarz! I fajnie, że znalzało się w mainstreamie miejsce dla młodej dziewczyny, która duszę zaprzedała muzyce rockowej. Oby  tylko tak pozostało!

Odnoszę wrażenie, że kilka następnych tygodni odsłuchów, kilka kolejnych "Herosów" zasłyszanych w Radiowej Trójce podczas jazdy samochodem, a Kiwanuka przesunąłby się w tej hierarchii bliżej podium. Dzieło niezwykle dojrzałe, obfite w magię gitarowego soulu i praktycznie bezbłędne.

Tu kolejny, dylemat przed którym stanąłem. Czy ten soundtrack do filmu traktować jako album? Skoro jednak tu się już pojawia, to znacie odpowiedź. Myślę, że dla wielu fanów Biffy Clyro fakt, że ten krążek jest tłem muzycznym dla obrazu, nie ma większego znaczenia. Sam zespół zyskał dzięki temu zwiększone pole manewru, jeśli chodzi o szaleństwa kompozycyjne. I pod tym względem ten album naprawdę mnie zachwycił! Prawdziwy rock'n'rollowy rollercoaster, który powoduje euforię na każdym zakręcie!

O mej miłości do Jacka none'a chyba nie muszę Was przekonywać. Powrót The Raconteurs po 10 latach przerwy  był obarczony ryzykiem, ale tam, gdzie Jack none, tam nie ma mowy o słabej jakości. Jest blues-rockowa petarda! W każdej sekundzie tego wydawnictwa słychać, że panowie zatęsknili za sobą i świetnie się bawią! Jack wystawił kolejną wizytówkę muzyce gitarowej! 

PS Sporo w tym roku dyskusji kto wydał lepszą płytę: The Black Keys czy The Raconteurs. Moją odpowiedź już znacie, ale przyznaję, że The Black Keys również byli blisko tej dziesiątki.

James Blake zawiesił bardzo wysoko poprzeczkę już na samym początku ubiegłego roku. I przez kolejne miesiące ten album był przeze mnie odkrywany wciąż na nowo i nieustannie mi towarzyszył. To dla mnie zaskoczenie, gdyż wcześniej uważałem Jamesa za nudnego smutasa. A tu otrzymałem materiał od którego, aż kipi mądrość kompozycyjna i niezwykła wrażliwość muzyczna. W końcu taka, która do mnie w wykonaniu Blake'a przemówiła. No i ten duet z Rosalią! 

Dwa albumy w jednym roku? Panowie z Foals postawili przed sobą bardzo śmiały plan. Tu naprawdę było łatwo o potknięcie i dostarczenie nam uczucia przesytu. Na szczęście te najczarniejsze scenariusze się nie spełniły! Otrzymaliśmy dwa kapitalne krążki, które swoimi odmiennymi klimatami świetnie się uzupełniały! To wciąż zespół, który ewoluuje i poszukuje, ale wszystkie ich najlepsze atuty pozostały na swoich miejscach. Foals są w doskonałej formie i ciągle w czołówce alternatywnych gitar! 

Nick Cave na dwuczęściowym albumie "Ghosteen" postawił monumentalny posąg muzycznej melancholii i żałobie. Jest to obowiązkowa lektura, którą analizować i przeżywać będą kolejne pokolenia. Napisano i powiedziano już o tym albumie wszystko. Obecny chyba niemal w każdym tegorocznym podsumowaniu. Dzieło wybitne, ponadczasowe i za każdym odsłuchem ściskające gardło. Na szczęście gdzieś pośród tych kompozycji unosi się też iskierka nadziei. Emocje, które zawarł na tym albumie Nick Cave, naprawdę mną wstrząsnęły i poruszyły najgłębiej moją duszę ze wszystkich ubiegłorocznych zagranicznych premier.