Przyznaję się szczerze, że po raz pierwszy czarowny wokal Anaïs Mitchell usłyszałem dopiero przy okazji zeszłorocznej płyty projektu Big Red Machine. Mogę chyba być w tym aspekcie usprawiedliwiony, bo ta amerykańska piosenkarka ostatnią dekadę poświęciła produkcji broadwayowskiego musicalu "Hadestown", który powstał na podstawie jej koncept albumu z 2010 roku opartego na greckich mitach. Co zatem skłoniło ją do muzycznego powrotu i skomponowania swojego siódmego albumu? Otóż na początku pandemii zdecydowała się z rodziną przeprowadzić z Brooklynu do dawnego domu swoich dziadków na farmie w Vermont. Powrót do miejsca znanego z dzieciństwa i okresu dorastania wzbudził u Mitchell przypływ nostalgicznych emocji i refleksji, które postanowiła przeistoczyć w – jak zresztą wskazuje imienny tytuł albumu – bardzo osobiste piosenki. Choć dominują tu jej spojrzenia w przeszłość, to nie unika także szczerych rozważań na temat dojrzewania i ciągle niezaspokojonych pragnień. Jej przyziemne opowieści są iście czarujące i cudownie osadzone w falujących melodiach o ciepłym, łagodnym, folkowym posmaku, okraszonym smugami elektronicznej subtelności, delikatną perkusją, akustyczną gitarą, fortepianem, czy choćby okazjonalną solówką na saksofonie. I na tym tle wokal Mitchell wybrzmiewa olśniewająco! Ten 32-minutowy jest bardzo przekonujący w swojej formie i przekazie. Przy tak wspaniale napisanych piosenkach jak "Brooklyn Bridge", "Bright Star", "On Your Way (Felix Song), czy "Real World" sam wpadłem w głęboką zadumę, a świat wokół mnie na chwilę magicznie spowolnił.  

Cieszę się, że zaufałem pochlebnym recenzjom krytyków muzycznych i odkryłem twórczość tej wspaniałej artystki.