Irlandczycy z Fontaines D.C. zapalczywym debiutem "Dogrel" i chłodnym, surrealistyczno-melancholijnym albumem numer dwa "A Hero's Death" wbili się do grona moich ulubionych współczesnych gitarowych bandów i są moimi prywatnymi liderami zespołów, które, na fali wzrostu popularności postpunkowych emocji, wypłynęły w ostatnich latach na szerokie muzyczne wody. Z niecierpliwością wyczekiwałem premiery trzeciego albumu tej formacji, która z każdym kolejnym rokiem coraz głośniej puka do gitarowej ekstraklasy. I znowu nie zawiedli oczekiwań!

Poprzednie albumy zespołu Fontaines D.C. uosabiałem z postacią młodego mężczyzny, który początkowo ("Dogrel") przemierzał dublińskie ulice zbuntowanym krokiem i myślami zasnutymi wizjami wielkich planów. Rok później ("A Hero's Death"), pomimo że marzenia zaczęły się spełniać, popadł w stan lęku, niepewności i przytłoczony nową rzeczywistością popada w głębokie refleksje przy kuflu zimnego piwa w zadymionym irlandzkim pubie. Teraz, dwa lata później, tenże sam mężczyzna dojrzał do sukcesu i z podniesionym czołem szuka nowych możliwości,  przemierzając szerokie ulice północnego Londynu. Od czasu do czasu w ciemnych zaułkach napotyka jednak przechadzającego się olbrzymiego jelenia, jak żywo przypominającego wyginięty gatunek łosia irlandzkiego (do niego pośrednio odnosi się tytuł "Skinty Fia"). Anomalia? Rzeczywistość? Terapeuta orzekłby, że to bardziej senna projekcja nieustannie powracających refleksji nad rodzimą Irlandią z perspektywy życia w państwie, które żywiło niegdyś (i w jakieś mierze na pewno wciąż żywi) wrogie do twojego narodu uczucia.

Fontaines D.C. na "Skinty Fia" lawirują między irlandzką tożsamością a trampoliną sukcesu zaoferowaną przez brytyjską scenę muzyczną. I co tu kryć: to relacja jest burzliwa. W swoich niezmiennie poetyckich tekstach podejmują niewygodne tematy, dotykają politycznych zagadnień, podsycają społeczne niepokoje i wplatają w te przekazy rozważania nad toksycznością i kruchością miłości. Są niewątpliwymi mistrzami kreowania mrocznego uniwersum gitarowego, w którym dramaturgia idealnie łączy się z melodyjnością. To boleśnie piękny album, w którego ponurej atmosferze można zanurzyć się głęboko ze świadomością, że chłopcy z Fontaines D.C. zawsze w porę wyciągną rękę i nie pozwolą utonąć w smutku. Przesiąknięte melancholią kompozycje, bolesne riffy, lamentujący śpiew Griana Chattena mają w sobie niewypowiedziane piękno i po prostu chwytają za serducho. Znów nie mogę wyjść z podziwu nad instrumentalną formą dublińskiego zespołu. Jasne, nie silą się na żaden futuryzm rockowy, a ich postpunkowy kręgosłup wydaje się być nietykalny, ale jednak w zdumiewający sposób potrafią sięgać po gitarowe mikstury z przeróżnych półek i te inspiracje przekuwają we własne, szczere, niepodrabialne muzyczne wypowiedzi. Niby po raz trzeci otrzymujemy ten sam fundament, ale mury znów wznoszone są  w imponujący sposób w syntezie z różnymi stylami. Pod tym względem to zresztą najowocniejszy album w ich dorobku. Rozpiętość i różnorodność gitarowych form jest ogromną zaletą tego materiału. A przy tym wszystkie kompozycje idealnie się ze sobą łączą i jest to jeden z tych krążków, w które trzeba wsiąknąć od początku do końca bez pomijania ani sekundy. Już otwierający to dzieło utwór "In ár gCroíthe go deo" otacza mroczną, duszną aurą i zaskakuje swoim uduchowionym, sakralnym wydźwiękiem. A jeśli jeszcze dodamy do tego, że inspiracją dla tej kompozycji była historia rodziny zmarłej dwa lata temu Margaret Keane, której Kościół anglikański odmówił wyrycia na nagrobku właśnie słów "In ár gCroíthe go deo" ("na zawsze w naszych sercach") w obawie przed politycznym skandalem i wywołaniem skojarzeń z IRA, to od razu rysuje się szlak kontekstów, który będziemy wspólnie z zespołem przemierzać. 

9/10

 

 

Sylwester Zarębski

PM

29.04.2022