Z dużą nadzieją czekałem na "Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky" – trzeci album zespołu Porridge Radio. Zespołu, który ma za sobą niezbyt udany debiut z 2016 roku, ale ich powrót z drugim krążkiem "Every Bad" w 2020 roku okazał się objawieniem i zmienił trajektorię ich kariery. Ten album w swej surowej, blisko post-punkowej, eksplozywnej, melodramatycznej formie był po prostu zbyt dobry, by zignorować jego istnienie (przyznaję się jednak, że do mnie trafił z opóźnieniem). Nominacja do prestiżowej nagrody Mercury Music Prize była tego najjaśniejszym dowodem. Pech polegał na tym, że płyta została wydana 13 marca, czyli w momencie wybuchu pandemii i zespół z Brighton nie miał szansy jej dostatecznie wypromować. Zyskany czas wykorzystali jednak na pracę w studiu nad nowymi kompozycjami i szlifowanie swoich muzycznych umiejętności. Finalnie, mimo ciążącej presji sukcesu poprzedniej płyty, udało im się stworzyć dzieło jeszcze bardziej fascynujące, z jeszcze bardziej podkręconą intensywnością, emocjonalnością i przede wszystkim satysfakcjonującą jakością. Ponownie swoim udręczonym, wściekłym, sfrustrowanym wokalem zachwyca liderka Dana Margolin. Śpiewa ona z taką emocjonalnością osoby, która znajduje się nad krawędzią przepaści popychana przez demony nieszczęścia, żalu, odrzucenia, zazdrości, lęku. Te emocje przenikają przez wszystkie kompozycje i w połączeniu z narastającymi warstwami instrumentalnymi, szkwałem gitar doprawdy potrafią rozdzierać serce. W tej kakofonii dźwięków Porridge Radio sprytnie potrafią jednak przemycić sporo wdzięcznych melodii. Na trzecim albumie nie brakuje też lżejszych momentów na złapanie oddechu, z których godna wyróżnienia jest finałowa, tytułowa kompozycja w formie zaskakującej, hipnotyzującej, bardzo okrojonej akustycznej ballady. Dana Margolin uspokojonym, sennym śpiewem wyjaśnia znaczenie abstrakcyjnego tytułu, w którym waterslide (zjeżdżalnia wodna) symbolizuje radość, diving board (deska do nurkowania) – strach, a ladder to the sky (drabina do nieba) – niepojętą nieskończoność istnienia. Wokół tych emocji, pojęć obraca się cała niejednoznaczna strona liryczna tego albumu.

Porridge Radio jednak najbardziej zachwyca i przekonuje w momentach, kiedy pozwala emocjom wybrzmieć z siłą nieposkromionego tajfunu, a wokal Dany Margolin wpada w niekontrolowany, chaotyczny stan. Przykładem takiego fragmentu jest utwór "Birthday Party", w którym wokalistka jak mantrę powtarza frazę "I don't wanna be loved" za każdym razem z coraz większym, destrukcyjnym napięciem. Takich momentów jest więcej i niewątpliwie ten wyjątkowy głos Margolin, śpiewającej na pograniczu romantyzmu i tragizmu, stanowi rdzeń sukcesu Porridge Radio. Należy jednak pochwalić i docenić cały zespół, bo na trzecim krążku dojrzale poszerzają brzmieniowe terytorium, nie tracąc przy tym nic ze swojej charakterystycznej, intensywnej wrażliwości, która tak wspaniale poraziła na poprzednim krążku. To zdecydowanie jedna z najbardziej emocjonalnych płyt tego roku!