Pierwszy headlinerski występ Declana McKenny w Polsce dostarczył mi mnóstwo radości! Zacznę od tego, że byłem niesamowicie podbudowany widownią! Począwszy od zdumienia długą kolejką przed Progresją, po totalny zachwyt żywiołowymi reakcjami publiczności. Publiczności świadomej, znającej teksty, pragnącej dobrej zabawy! Po prostu mam osobistą mega podjarkę, że kariera Declana tak pięknie się rozwinęła po premierze drugiej płyty "Zeros" i jego twórczość dotarła do tak wielu osób w Polsce. Śledzę tego zdolnego chłopaka od 2016 roku, polecałem na blogu, pamiętam jego świetny support przed Blossoms w Poznaniu, szalałem pod barierką na koncercie podczas Colours Of Ostrava 2018 i teraz w Warszawie… Ach!!!

To był sztos! Declan tryskał pozytywną energią, skakał, biegał, wykonywał fikołki, ale przede wszystkim ujmował emocjonalnym śpiewem! Przyjaciele z zespołu (moją uwagę przykuwały zwłaszcza Isabel Torres z gitarą prowadzącą i Gabi King za perkusją) dotrzymywali mu w tym kroku i była między nimi odczuwalna fantastyczna chemia. A my zrobiliśmy wszystko, by ten ostatni wieczór na ich trasie koncertowej był niezapomniany! Już w trakcie "Beautiful Faces" i wyrzucanych jak na zawołanie w górę rąk przy wersie "Lift your hands up and lead us back home" wiedziałem, że między nami a sceną tworzy się ta niepojęta, magiczna więź. I z każdym kolejnym kawałkiem ogarniało nas wszystkich coraz większe szaleństwo! Już po żywiołowym "Rapture" wiedziałem, że wyjdę z klubu totalnie spocony! "Sagittarius A*" podtrzymał taneczną atmosferę, a trochę oddechu można było złapać przy urokliwej kompozycji "Emily", po której Declan z akustyczną gitarą w ręku usiadł na skraju sceny i czule wyśpiewał "Make Me Your Queen"! Refren "The Kids Don't Wanna Come" został chóralnie i entuzjastycznie odśpiewany przez publikę, a "Twice Your Size" tylko potęgowało narastanie szalonego napięcia. Następnie Declan zaprosił na scenę supportującego go na tej trasie Willa Josepha Cooka i jego scenicznego kompana Benedicta Quinna, by wspólnie wykonać singiel "My House" z takim wyczuwalnym bujającym, chilloutowym, plażowym vibem. W podobny klimat zabrał nas utwór "Listen to Your Friends", ale wcześniej atmosfera została podgrzana przez wyczekiwaną, świetną kompozycję "The Key to Life on Earth". A potem combo utworów, które zmiotło mnie z parkietu. Zestawienie obok siebie "Humongousa" i "Isombard" było czysto killerskim zagraniem ze strony Declana. Totalne petardy! Niewiele chyba zabrakło, by rozkręciło się przy tym fragmencie pogo (choć chyba coś tam skromnie się zadziało na środku sali), ale co się odwlecze, to… Ale zanim, to żywiołowe i skoczne nastroje zostały podtrzymane utworem "You Better Believe!!!", po którym Declan zdjął gitarę i zasiadł za podstawionym na podwyższeniu pianinie, by zagrać "Be an Astronaut"! No i to było kosmiczne zamknięcie podstawowej części tego koncertu! Ten kawałek został wspaniale rozbudowany, a moment, gdy do Declana podskoczyła Isabel, by wyrzeźbić soczystą solówkę na gitarze – WOW! Na pewno jedna z najbardziej niezapomnianych chwil tego wieczoru.

Po krótkiej przerwie zespół powrócił na scenę, Declan znów zasiadł za pianinem i wybrzmiał utwór "Daniel, You're Still a Child", następnie Progresja znów wypełniła się chóralnymi śpiewami przy refrenie "Why Do You Feel So Down", a delikatnego futuryzmu popowo-rockowego dostarczył pozytywny kawałek "Eventually, Darling". I na koniec dwie wisienki na torcie, które zasługują na osobny akapit.

Na początek przełomowa dla kariery Declana piosenka "Brazil", przy której przetestowaliśmy siłę nośną parkietu w Progresji! Została ona wspólnie wyśpiewana z ponownie zaproszonym Willem i na scenie oraz pod zapanowała atmosfera absolutnej, czystej radości! A na finał wybuch energii przy "British Bombs"! I słuchajcie, ja skacząc podczas tego kawałka biłem się z myślami, czy nagrywać jego drugą połowę, bo powinno pojawić się konfetti i w końcu uległem kronikarskiej chorobie blogera, ale tak szybko jak wyciągnąłem w górę telefon, tak niemal od razu go schowałem do kieszeni, bo Podróżująca Aga z naszej Ekipy Podróżujących z ekscytacją w głosie krzyknęła w moją stronę: "Ej, robią pogo! Zobaczcie, POGO!!!". No i od razu włączył się u mnie tryb: diabliki w oczach! Wskoczyłem niczym głodny tygrys w tłum i wpadłem na… Willa Cooke'a i Benedicta! To właśnie im zawdzięczamy ten impuls do zabawy w pogo! Oj! To był cudny mosh pit! Temperatura podniosła się do takiego pułapu, że Declan w porywie ekstazy pozbył się górnej części swojego srebrnego kostiumu! Szaleństwo! Trudno było o bardziej satysfakcjonujące zakończenie tego wyśmienitego koncertu! A konfetti? Nie wystrzeliło, ale kto tym sobie zaprzątał głowę po koncercie! Ja byłem w takiej euforii, że zupełnie zapomniałem o tej dodatkowej atrakcji! 

Pod wieloma względami koncert Declana przerósł moje oczekiwania! Fani zgotowali mu genialne przyjęcie, a 23-latek udowodnił, że choć jego twórczość bujnie dojrzewa i skrywa drugie dno, to on sam wciąż nie zgubił swojej chłopięcej radości z zabawy na scenie! Ten występ był wodotryskiem pozytywnej energii! A właściwie cały wieczór, bo supporty też nie zawiodły... 

Tak, wywołałem już wcześniej Willa Josepha Cooka, ale czas odpowiedzieć na pytanie, jak ten artysta wypadł na supporcie? Ano bardzo pozytywnie! Z szarmanckim, brytyjskim wdziękiem zaprezentował kilka kompozycji, przy których fantastycznie byłoby się kołysać na hamaku podczas tropikalnych wakacji. Nawiązał świetną interakcję z publicznością i myślę, że zyskał sporo grono fanów w Polsce! Za kilka dni wydaje swoją drugą płytę i z chęcią po tym występie ją sprawdzę!

Na rozpoczynający ten wieczór koncert Arka Kłusowskiego z Muzyczną Ekipą trochę się spóźniliśmy, ale muszę przyznać, że niemal od razu można było wkręcić się w imprezowy klimat. Szczerze niespecjalnie potrafiłem się przekonać do jego studyjnych kompozycji, a tu zostałem miło zaskoczony wygenerowaniem bardzo radosnej, scenicznej energii. Może jednak jeszcze dam twórczości Arka jedną szansę?

No i na koniec oczywiście pozdrowienia dla wszystkich Podróżujących! Tych widocznych na zdjęciach i tych niewidocznych. Dla tych napotkanych i dla tych, z którymi się minąłem! Przede wszystkim cieszę się, że reprezentacja Podróżujących była obecna na tym koncercie i podzielacie (mam nadzieję!) moje emocje! Do następnego!

 

Sylwester Zarębski

PM