Po koncepcyjnym, space-rockowym zanurzeniu się w wirtualnym świecie fantasy na poprzedniej płycie "Simulation Theory" Muse z nową płytą "Will Of The People" lądują z hukiem na Ziemi i przez dziesięć utworów prowadzą dyskurs nad katastrofami (pandemia, podziały społeczne, wojny, kryzys klimatyczny itd.), które targają współczesnym światem, by na końcu albumu z ironią stwierdzić, że mamy po prostu przejebane ("We Are Fucking Fucked"). Nad liryczną stroną tego krążka wisi pytanie, czy społeczeństwa ślepo podążą na skraj zagłady, dając się nabrać na populistyczne hasła, czy może otrzeźwieją i obronią demokratyczne rządy. Ten album jest wezwaniem do podjęcia walki. Zagrzewa do tego także strona muzyczna, która ma charakter iście bombowy. To album z gatunku: odpinamy wrotki! Muse na tym krążku stworzyli swoistą laurkę dla swojej twórczości. Zresztą pierwotny plan zakładał stworzenie dla wytwórni tradycyjnego greatest hits, ale ostatecznie panowie zdecydowali się napisać nowe kompozycje, które swym brzmieniem przypomną najlepsze momenty z ich kariery. Zadanie wykonane z efektownym skutkiem!  To naprawdę stylistyczna jazda bez trzymanki. W tytułowym "Will Of The People" słyszymy echa glam rocka, "Compilance" to najtisowy pop, w "Libertation" Muse przypominają mi, dlaczego na początku przygody z ich twórczością tak często ją porównywałem z queenowskim rozmach, "Won't Stand Down" i "Kill Or Be Killed" to jedne z najcięższych ich kompozycji w dorobku, bliskie metalowej stylistyce, a na drugim biegunie plasują się fortepianowa ballada "Ghosts (How Can I Move On)" i syntezatorowe cudo w postaci pięknie rozwijającej się, poruszającej "Verony". Do tego jeszcze "You Make Me Feel Like It's Halloween" utrzymany w iście eksperymentalnym, złowieszczym, horrorowym klimacie oraz gitarowe solówki biegnące na złamanie karku w strzelistej "Euphorii" (to będzie sztos na żywo!). No i wspomniany finalny kawałek "We Are Fucking Fucked", gdzie kompozycyjne szaleństwo tego krążka osiąga swój szczyt. Przy pierwszym podejściu ta kolekcja utworów wydała mi się aż nazbyt napompowana muse'owską gigantomanią, ale z każdym kolejnym odsłuchem bezwstydnie zacząłem czerpać z tych kawałków sporo radości. Muse ciągle w formie godnej stadionowych doznań!