Maya Hawke równolegle rozwija swoją karierę aktorską (ostatnio mogliśmy ją podziwiać w nowym sezonie "Stranger Things" i niezłej komedii "Do Revange") oraz muzyczną. Na obu polach odnosi sukcesy, ale skupmy się na jej songwriterskim talencie. Tenże zaprezentowała światu w 2020 roku, wydając delikatny debiutancki album "Blush". Zauroczyłem się tamtym wydawnictwem. Nie inaczej oddziałuje na mnie jej tegoroczny album "Moss". W trzynastu kompozycjach Hawke kontynuuje swój wyciszony, indie-folkowy kurs, choć tym razem wydaje się w swych poczynaniach nieco bardziej zuchwała (grooviaste "Sweet Tooth") i jeszcze bardziej przekonująca. Na pierwszy plan wysuwa się jej piękny, uduchowiony i subtelny wokal – tak jakby wprost do nas szeptała. W jej głosie jest wyczuwalny sugestywny smutek, gdy w poetycki sposób próbuje zrozumieć samą siebie na tle niespokojnych i skomplikowanych czasów. Sporo tu gorzkich emocji, ale w połączeniu z dyskretną akustyczną gitarą, wplecionymi klawiszami organ i ledwie wyczuwalnie pulsującą perkusją niosą one w sobie też pokłady oszałamiającego ciepła i słodkości. Słuchałem tego krążka, siedząc na toruńskich bulwarach i wpatrując się refleksyjnie w leniwie płynący nurt Wisły i ta wrażliwość Hawke bardzo głęboko we mnie rezonowała. Jestem pewny, ze pokolenie dwudziestokilkulatków z łatwością będzie współdzieliło z Mayą jej melancholijne i osobiste opowieści. "Moss" to poruszające dzieło, które słucha się z absolutną przyjemnością.