Debiutancka płyta "The Baby" młodej Amerykanki Sami Finnerty okazała się dla mnie jedną z milszych niespodzianek 2020 roku. Jej szczery pamiętnik dojrzewania w połączeniu z pulsującym indie-rockiem, akustyczną wrażliwością i popową inteligencją sprawił, że natychmiastowo umieściłem ją w jednym szeregu z innymi wspaniałymi singer-songwriterkami młodego pokolenia: Phoebe Bridgers, Julien Baker, Lucy Dacus, Clairo, czy choćby Snail Mail. Oczekiwania względem jej kolejnych poczynań były zatem całkiem spore i od razu stawiam sprawę jasno: swoim drugim albumem "Honey" Samia przystawia stempel artystki wyjątkowo zdolnej! W lirycznym wymiarze to kontynuacja opowieści i autorefleksji o dojrzewaniu oraz towarzyszących temu procesowi lękach, wynikających z różnych doświadczeń: toksycznej miłości, alkoholizmu, seksualnego wykorzystania, myśli samobójczych itp. Na debiucie Samia traktowała te tematy w sposób konfrontacyjny, teraz powoli oswaja się z myślą, że te wszystkie przeżycia w mniejszym lub większym wymiarze pozostaną z nią na zawsze i szuka rozwiązań jak skutecznie z tymi lękami wieść dalsze życie. Nie traci przy tym nadziei na odnalezienie szczęścia i uczy się dostrzegać miłość wokół siebie. Te konfesyjne wyznania podane w iście poetyckich tekstach są osadzone na tle wyjątkowych i niebanalnych tekstur dźwiękowych, które wręcz tworzą metaforę burzliwego okresu dorastania. W tej kolekcji melodyjnych jedenastu utworów nie brakuje delikatnych, wręcz ambientowych ballad ("Kill Her Freak Out" z mocnym wersem I hope you marry the girl from your hometown / And I'll fucking kill her, and I'll fucking freak out), fortepianowych ilustracji ("Pink Ballon"), zabawy z country-folkiem ("Charm You"), ciepłych harmonii (milutkie "Honey", magiczne "Nanana"!), akustycznych pociągnięć gitarą ("Dream Song"), błyskotliwych popowych momentów ("Mad At Me"), mocnych syntezatorów ("Amelia") i… No cholibka, trudno właściwie klasyfikować ten materiał! Musicie sami odkryć te wszystkie warstwy! Zdaję jednak sobie sprawę, że ten specyficzny chaos i częste wahania nastrojów (nawet w obrębie jednego utworu: jak w przypadku zaskakującego, indie-rockowego zwrotu akcji w połowie "Sea Lions") mogą dla niektórych okazać się piętą achillesową tego albumu. Można również nieco ponarzekać na częste wykorzystanie autotune'a, choć Samia wynagradza to kilkoma czarującymi majstersztykami, szczególnie oszałamiającym popisem w przejmującej, minimalistycznej kompozycji "Breathing Song". Mimo tych niewielkich zastrzeżeń warto tej dziewczynie dać szansę, bo jej wrażliwość jest magnetyzująca.

Album "Honey" ma pewien posmak kampu, niesie słodko-gorzką mieszankę emocji, wzrusza, smuci, ale też swoją ironią daje powody do śmiechu. Prowokuje i nie pozostawia obojętnym. Wymagające, ale zjawiskowe dzieło! Niemniej jednak ostatecznie odnoszę wrażenie, że Samia nie osiągnęła na tym albumie jeszcze szczytu swoich możliwości. Czekam z niecierpliwością na jej kolejne opowieści i eksperymenty!