PM wspominają: Tempelhof Sounds 2022!

 

 

 

Do festiwalowego sezonu 2023 jeszcze trochę czasu, więc powracam wspomnieniami do letnich wydarzeń z ubiegłego roku, których nie udało mi się na bieżąco zrelacjonować na blogu. I słowo wspomnienia to słowo klucz, gdyż nie zamierzam silić się na tworzenie drobiazgowej relacji, a po prostu wyciągam ze swojej szuflady wszelkie niewykorzystane notatki i sięgam po myśli, które od dawna prosiły się o takowe spisanie. W pierwszej kolejności (przynajmniej taką mam nadzieję, bo w kolejce jeszcze Open'er Festival i Colours Of Ostrava) przywołuję gorące czerwcowe dni w Berlinie, gdzie odbyła się pierwsza edycja festiwalu Tempelhof Sounds! Przyznaję, że to była moja pierwsza podróż do stolicy Niemiec, a skuszony zostałem k-a-p-i-t-a-l-n-y-m line-upem. Nie będę wymieniał gwiazd, bo ten zeszłoroczny plakat Tempelhofa pewnie doskonale Wam znany, a jeśli nie, to o większości zaraz kilka zdań napiszę. I tylko ogromny żal, że w międzyczasie swój występ odwołała formacja London Grammar. Nie ukrywam, że ich występ był jeden z głównych powodów zakupu karnetu, ale znów (poprzednim razem podczas Colours Of Ostrava 2018) feralnie nie dane ich było mi zobaczyć na żywo. Ale zastępstwo w postaci The Libertines było całkiem zacne! Niestety na ostatniej prostej doszło do kolejnych zmian w programie i szkoda mi było również odwołanych koncertów Just Mustard i Holly Humberstone. Ostatecznie jednak program był tak naszpikowany interesującymi i znakomitymi nazwami, że nie sposób było narzekać! To była niezwykle intensywna przygoda i jest o czym opowiadać! A więc co? Gotowi? To zapraszam do mojej swoistej koncertowej myślodsiewni! 

 

 

Udało się! Zmęczony i spocony dotarłem do hotelu. Uff, co to był za wieczór! Co to było za pogowanie! Niech mnie jeszcze raz ktoś uszczypnie! Właśnie przeżyłem drugi koncert My Chemical Romance w Polsce! Wspaniała historia, ale czas przygotować się do następnej podróży... Wykorzystuję buzującą we mnie adrenalinę i postanawiam nie zasypiać, ponieważ tuż po godzinie czwartej mam pociąg do Berlina. Już jutro startuje Tempelhof Sounds! No głupio byłoby zaspać i nie dotrzeć na czas...

 

 

Dotarłem do Berlina! Bez opóźnienia, ale nie udało się zdrzemnąć w pociągu... Trudno. Ekscytacja nową przygodą trzyma mnie przy życiu. Metro, błyskawiczny meldunek w hostelu, zmiana ciuchów, połknięta w minutę bułka i już z moją siostrą ruszamy na teren festiwalu! Skąd ten pośpiech? Ano pierwsze koncerty na Tempelhofie zaczynają się każdego dnia już o 12:30! Szaleństwo! Zdążyliśmy przekroczyć bramy festiwalu, gdy z głównej sceny dobiegały ostatnie przyjemne indie gitarowe melodie niemieckiego zespołu Bilbao. W tym czasie rzuciłem okiem również na festiwalową organizację. Pierwsza myśl? Niezwykle kompaktowo! Przed podróżą miałem wyobrażenie, że to będzie impreza rozmachem przypominająca Open'era. Nic z tych rzeczy. Trzy otwarte sceny (liczyłem na choćby jedną namiotową) ulokowano blisko siebie (właściwie na linii półkola) na betonowym skrawku ogromnej przestrzeni dawnego lotniska Tempelhof. Pomiędzy powciskano oczywiście stoiska z piwem, jedzeniem, darmową wodą, toi-toie (w tym też niespotykane u nas ekologiczne) i nieliczne strefy partnerów. Cóż, jest jasne, że tu będzie się liczyć przede wszystkim muzyka. Gdy centralnie ustawiona  główna scena (Supersonic) przeszła we władanie technicznych, szykujących kolejny koncert, odezwały się dwie mniejsze sceny rozmieszczone po lewej (Echo) i prawej stronie (Vibration). 

Dołączył do nas Podróżujący Kuba i wspólnie udaliśmy się pod Echo Stage, by wchłonąć pop-rockową energię od Baby Queen! Pod tym pseudonimem ukrywa się Arabella Latham, która w 2021 wypuściła przyzwoity debiut "The Yearbook". Polecałem go na blogu i zgodnie z moimi oczekiwaniami jej chwytliwe melodie na żywo dostarczyły mi odpowiednią dawkę endorfin. Końcówkę opuściliśmy, by dołączyć do Podróżujących Agnieszek, wyczekujących pod mainem występu czarujących dżentelmenów z zespołu... 

Balthazar! Przed nimi stanęło trudne zadanie występowania w palącym słońca blasku. Ale ich poetycki instrumentalizm i relaksujące wokalne harmonie bardzo elegancko współgrały z tropikalnym klimatem. Bardzo elegancki występ! 

Zawiodła mnie totalnie Freya Ridings. Liczyłem na głęboko emocjonalny występ, a mieliśmy do czynienia z... soundcheckiem. Serio. Pod względem technicznym ten koncert był po prostu "niedowieziony". Żałuję, że w tym czasie nie dałem szansy formacji L’Impératrice... 

Pozytywna energia powróciła wraz z wystrzałowym setem Two Door Cinema Club! No kto jak kto, ale oni są wręcz idealnie stworzonym zespołem dla podbijania festiwalowego vibe'u! Otrzymaliśmy wiązankę świetnych kompozycji z przewagą szlagierów z debiutanckiej płyty "Tourist History" ("This Is The Life", Something Good Can Work", "I Can Talk", "Undercover Martyn", "What You Know", "Eat That Up, It's Good Fot You") oraz celnymi strzałami z pozostałych krążków ("Sun, Are We Ready", "Talk")! No moje nóżki zamieniły się w sprężynki! 

Liczyłem na podtrzymanie tanecznego stanu przez Parcels, ale... Niby przejście między scenami zajmowało raptem maksymalnie pięć minut, ale gdy już dotarłem w okolice Echo Stage, mym oczom ukazał się spory tłum i... Kurczę, chwilę obserwowałem występ tych chłopaków z daleka, ale nijak nie potrafiłem się wkręcić w ich muzyczne indie-disco show. Po kilku piosenkach odpuściłem i udałem się zająć dobre miejsce przed występem... 

The Libertines! Ostatnim razem widziałem tę kapelę w 2015 roku na Open'er Festival i bawiłem się znakomicie! Miałem pewne obawy o ich aktualną sceniczną formę. Optymizmem nie napawał już widok Pete'a Doherty'ego, którego sylwetka zbliżyła się do karykatury typowego wujka z brzuszkiem na weselu, ale na szczęście najgorsze scenariusze się nie spełniły. Ba, z błyskiem szaleństwa w oku bardzo szybko wpadłem w pogo i głośno wyśpiewywałem wersy największych przebojów: "What  Katie Did", "Can't Stand Me Now", "Time For Heroes" i fenomenalnego jak zawsze kawałka "Don't Look Back Into The Sun"! Cheers panowie!

Kilka wdechów przy folkowej aurze tworzonej przez Mighty Oaks i powrót pod Supersonic Stage na headlinerski występ Florence And The Machine! Trochę dziwnie się czułem, gdyż na zegarkach zbliżała się dopiero godzina 20:30, wciąż jasne sklepienie nieba nad nami... No taki urok tego miejskiego festiwalu. Byłem niezmiernie ciekaw, czy po niezbyt udanym (w mym odczuciu) koncercie na Orange Warsaw Festival, Florence zdoła rozpalić u mnie choćby iskierkę entuzjazmu. No i udało się wywołać wręcz płomieniste emocje! Na niemal na każdym poziomie to był o niebo lepszy koncert od tego warszawskiego! Florence co prawda tak samo zachwycała swą charakterystyczną sceniczną ekspresją, ale czułem większą energię wśród publiki! To zasługa lepszego nagłośnienia i zaskakującej setlisty! "Dog Days Over" na początku występu? Tak, to się wydarzyło! Poczułem, że tym zabiegiem Flo "kupiła sobie publiczność" na dobre i złe. Podkręciła jeszcze energię dynamicznym "My Love" i ja już czułem się cały w skowronkach! I to uczucie pozostało ze mną do samego końca! W trakcie nie zabrakło jeszcze jednej niespodzianki: "Queen Of Peace"! No i ten porywający bis z utworami "Shake It Out" oraz "Rabbit Heart" przy zapadającym zmroku! Klawo! 

W hostelowej windzie czułem, że moje ciało totalnie się tego dnia spaliło...    

 

Po satysfakcjonującym odpoczynku, szybkim śniadanku, dogłębnemu wysmarowaniu ciała kremem przeciwsłonecznym i założeniu starej koszulki z wypranym logo Muse byłem gotów na podbój drugiego dnia! No prawie... 

 

Przyznaję, że pomimo tych dyskusyjnych godzin w których odbywały się koncerty i dość krótkich setów większości zespołów, niecierpliwie wyczekiwałem pierwszych ogłoszeń Tempelhof Sounds na tegoroczną edycję. Niestety już od dłuższego czasu wiemy, że ta się nie odbędzie... Przyczyna jednak w pełni zrozumiała: teren lotniska Tempelhof obecnie służy jako schron dla uchodźców z Ukrainy. Organizatorzy jednak przygotowali pod swoją banderą jednodniowy event (2.06) z występami Holly Humberstone, Fever Rey i Bon Ivera w amfiteatrze Waldbühne. Kuszący, ale na ten moment skupiam się na innych wydarzeniach. Miejmy nadzieję, że festiwal powróci w pełnej formule w roku 2024, bo takiego festiwalu w Berlinie brakowało! Okej, jest jeszcze Lollapalooza, ale jej line-upy są mega rozczarowujące. 

 

No i na koniec trzymajcie zbiór moich koncertowych nagrań oraz fotorelację!     

 

 

 

Sylwester Zarębski

PM

10.03.2023