Póki co w moich głośnikach w tym roku dominują debiutanckie albumy i bardzo mnie ta sytuacja cieszy. Pierwsze bardzo udane długogrające krążki od The Last Dinner Party, Crawlers i Royel Otis dają nadzieję, że te zespoły będą dalej w przyszłości częstowały nas znakomitymi materiałami i satysfakcjonującymi koncertami. A co oprócz tego? Świetne polskie premiery: powrót po ponad dekadzie Tomasza Makowieckiego, miłosne uniesienia Pauli Romy i melancholijny Oysterboy. Z mieszanymi uczuciami pozostawił Declan McKenna, a solidnymi albumami popisali się indie-rockowcy z Middle Kids i The Snuts. W zestawie może zabrakło miejsca dla Idles, Brittany Howard, MGMT, czy też Little Simz, co nie znaczy, że nie warto nowych dzieł tych artystów odsłuchiwać – nieprzypadkowo pojawiają się w dodatkowych wyróżnieniach i na autorskiej playliście. Zapraszam zatem do uważnej eksploracji tego lutowego muzycznego podsumowania! Przyjemności!

PAULA ROMA – "TA, CO PŁONIE Z MIŁOŚCI"

Do tej pory, mimo docierających do mnie sygnałów, nieszczęśliwie omijałem twórczość Pauly Romy, ale tym razem ta artystka wystrzeliła w moją stronę dziewięć płonących strzał, które trafiły idealnie w tarczę serducha i wznieciły w mym wnętrzu ogień muzycznej miłości. Paula odmienia na tym wydawnictwie słowo miłość w poetycki sposób przez wszelkie przypadki, a przy tym zachwyca swoimi nieprzeciętnymi umiejętnościami wokalnymi. Momentami czułem tu napływające do moich myśli porównania z wrażliwością Natalii Przybysz, a to już sam w sobie spory komplement. Dajcie się zakochać się w tym krążku!

 

DECLAN MCKENNA – "WHAT HAPPENED TO THE BEACH?"

Ocena trzeciego albumu Declana Mckenny – złotego chłopaka brytyjskiej sceny muzycznej – to twardy orzech do zgryzienia. Dotychczas na swoich poprzednich, uznanych krążkach ""What Do You Think About Car?" i "Zeros" Declan serwował nam bardzo melodyjne, hymniczne oraz intensywne indie-rockowe kompozycje, które przyjemnie zahaczały o glamowe inspiracje. A przy tym w swojej błyskotliwej liryce podejmował istotne tematy, kierując niejednokrotnie naszą uwagę na kontrowersyjne tematy polityczno-społeczne. Fani tego stylu mogą odczuć teraz pewną dezorientację, a nawet rozczarowanie, gdyż młody Brytyjczyk na albumie "What Happened To The Beach?" postawił na nieco eksperymentalną woltę swojego brzmienia. No i przyznaję, że ta próba wkroczenia na innowacyjną ścieżkę nie wzbudziła u mnie takiej euforii, jaka miała miejsce w przypadku poprzednich dzieł tego utalentowanego artysty. Powiedziałbym, że to były bardzo letnie emocje, ale paradoksalnie chyba właśnie taki cel prześwięcał Declanowi. Alt-rockowe tła i gitarowe riffy przeważająco ustąpiły miejsca wszechobecnej orkiestracji, akustycznym brzdąkaniom i  bardziej rytmicznym beatom, wpadającym w dość osobliwą, acz relaksującą dynamikę i celowe niespójności. Właściwie wpadamy tu z Declanem w taki pop-psychodeliczny nurt, przywołujący choćby twórczość MGMT, Unkown Mortal Orchestry, czy też Devendry Banharta. Trudno nie wyzbyć się przy odsłuchu tego albumu wrażenia bycia na haju i odczuwania różnych stanów narkotycznego upojenia. Od totalnego zblazowanego odprężenia porównywalnego z błogim wylegiwaniem się na piaszczystej plaży (wyróżniam pod tym względem świetne "Honest Test") po stany gwałtownej, gorączkowej euforii. Nie ukrywam, że te drugie uniesienia, skryte w takich utworach jak "Elevator Hum", "Sympathy", "Nothing Works", czy zwłaszcza w pokrętnie rockowym "The Phantom Buzz (Kick In)" najbardziej ożywiały moje zmysły. Nie można odmówić Declanowi na tym albumie kreatywności w budowaniu dość ekscentrycznego i eklektycznego świata psychodelicznych dźwięków oraz prezentowania niezmiennie od lat intrygującej liryki (tym razem mocno skupionej na introspektywnym badaniu sławy, mierzeniu się z oczekiwaniami, poszukiwaniami weny twórczej), ale dla wieloletnich fanów ta nowa muzyczna podróż będzie raczej stanowiła wyzwanie. Niekoniecznie porywające... Trochę doceniam tę próbę wyrwania się z artystycznego komfortu, ale szczerze nie spodziewam się, bym pamiętał o tym albumie przy muzycznym rozliczaniu tego roku. A może moją perspektywę zmieni koncert Declana w Warszawie?   

 

MIDDLE KIDS – "FAITH CRISIS PT 1"

Australijska indie-rockowa formacja Middle Kids była u mnie jednym z muzycznych objawień 2021 roku za sprawą niezwykle świetnego albumu "Today We're The Greatest". Ich występ na berlińskim Tempelhofie również wspominam bardzo cieplutko. I muszę przyznać, że na albumie "Faith Crisis Pt 1" trzymają wysoką formę. Może nie jest to tak kreatywny materiał, jak ten poprzedni, ale dalej Middle Kids potrafią czarującym wokalem Hanny Joy i zwiewnymi, podnoszącymi na duchu melodiami (rewelacyjne "Dramamine"!) uderzyć celnie w moje czułe muzyczne emocjonalne struny. Liryka co prawda zmierza w nieco odwrotnym kierunku, poważnie kontemplując egzystencjalne i duchowe rozterki, ale same aranżacje błyszczące swoją profesjonalną produkcją (to krok w przód względem poprzednika) mimo wszystko kształtowały wokół mnie pogodną aurę. Australijczycy po raz kolejny dostarczyli mega przyjemne w odbiorze indie-alt-popowe piosenki, które wyczuwalnie wypłynęły z głębi ich serc. 

 

 

 

 

THE LAST DINNER PARTY – "PRELUDE TO ECSTASY"

CRAWLERS – "THE MESS WE SEEM TO MAKE"

Ależ mamy piękną serię debiutów! Formacja Sprints na samym początku roku zmiażdżyła mnie postpunkowym ciężarem swojego debiutu, dziewczyny z The Last Dinner Party wprawiły w ekstazę przyjemności, a kwartet Crawlers po prostu chwyta za serce swoją jakością pisania zgrabnych alt-rockowych piosenek, tryskającymi pasją riffami, posypanymi szczyptą kołyszącej melancholii i doprawionymi mocnym wokalem liderki Holly Minto! Wizerunek członków tego zespołu z Liverpoolu kierował moje pierwsze myśli w stronę emo i pewne echa tego gatunku pobrzmiewają w ich twórczości, nawet było im dane supportować My Chemical Romance na ostatniej trasie po Wyspach, ale album "The Mess We Seem To Make" to doprawdy wspaniale skonstruowana i emocjonalna mozaika różnorodnych nurtów gitarowych. Od choćby bujnego glam-rocka po surowy grunge. Skojarzenia z kreatywną twórczością Wolf Alice jak najbardziej na miejscu. W kolekcji dwunastu kompozycji nie brakuje wielu hymnicznych refrenów, euforycznie płynących w  tle gitarowych solówek, wysokoenergetycznych rytmów zapraszających do tańca w pogo i strzelistych uniesień wokalnych, które z łatwością podbiły moje serce. Ba, nawet znalazło się miejsce na oszałamiającą, poruszającą żałobną fortepianową balladę "Golden Bridge", której nie powstydziłaby się zapewne sama Adele – genialna kompozycja. I do tego szczery liryzm, który oscyluje wokół zaniedbanych relacji, toksycznych związków, samotności, potrzeby miłości, młodzieńczej lekkomyślności... Holly w swoich błyskotliwych tekstach przedstawia po prostu  skomplikowany obraz problemów pokolenia Z, wkraczającego w dorosłość. Nie ma w tej muzie cienia fałszu. Crawlers ani na moment nie popadają w rockową rutynę, zjawiskowo i z polotem równoważą klasyczne gitarowe wpływy z nowoczesnym brzmieniem i na każdym kroku zadziwiają swoim potencjałem. Stać ten zespół na wielkie muzyczne czyny, a ten świetny debiut otwiera im do tego szeroką drogę. Zapamiętajcie tę nazwę i koniecznie zaproście ich do swoich głośników! 

 

ROYEL OTIS – "PRATTS & PAIN"

Australijski duet Royel Otis, powołany do życia przez Royela Maddella i Otisa Pavlovica, przyciągnął moją uwagę jakiś czas temu świetnym coverem przeżywającego swój renesans utworu "Murder on the Dancefloor" w ramach sesji live Like A Version dla radia triple j. Przebój Sophie Ellis-Bextor w tym bardziej indie-rockowym stylu podbił nie tylko moje serducho (kilkumilionowe odsłuchy) i to był promocyjny strzał w dziesiątkę tuż przed wypuszczeniem w eter swojego oficjalnego debiutu "Pratts & Pain", który również zapewnił mi sporo frajdy podczas odsłuchu, a  niektóre kompozycje zasiedziały się w moim serduchu na dłużej. To sprawka dość surowych, momentami zbaczających nieco w mgliste rejony, ale  generalnie przyjemnych, ciepłych i chwytliwych melodii lądujących na pograniczu indie-pop-psych rocka. Pavlovic ujmuje swoim lekko zblazowanym wokalem, bujne, marzycielskie gitarowe riffy miło orzeźwiają, linie basowe Maddella są niezwykle smaczne, doskakujące syntezatory błyszczą, a pop-psychodeliczne odloty żywo przypominają najlepsze momenty twórczości MGMT. Z poszczególnych kompozycji (wyróżniam z całości szczególnie kapitalny kawałek "Fried Rice") przebijają się niezwykle promienne emocje! Materiał wręcz idealny do podbicia letnich scen festiwalowych. Czy mamy zatem tu do czynienia z narodzinami nowych indie bohaterów? Być może jeszcze za wcześnie stawiać taką tezę, ale warto mieć karierę chłopaków na oku! A póki co polecam czerpać dawkę przyjemności z tego ich pierwszego, jakże świetnego albumu. 

 

➖ ➖ ➖