Za nami kwiecień – jeden z moich ulubionych miesięcy, który zazwyczaj nie zawodzi pod względem muzycznych premier i nie inaczej było w tym roku! Wybitny pokaz muzycznej kreatywności Vampire Weekend, kolejny świetny i zarazem mroczniejszy album dziewczyn z Pillow Queens, fascynujące, indiustrialno-rockowe oblicze St. Vincent, The Libertines w nadzwyczajnej formie z indie-rockowymi bangerami, urzekająca sielskim folk-popowym stylem Maggie Rogers, Pearl Jam w niemalże punkowym stylu, błogie indie-gitarowe pejzaże od Oxford Drama, The Black Keys z poszerzonymi horyzontami, tłuste bity od Justice... Kontynuujemy również serię znakomitych debiutów z Wysp Brytyjskich. Tym razem zachwycił zjawiskowy album English Teacher. Na naszym polskim podwórku zaś wyczekiwany i niezwykle udany debiut zaprezentował Runforrest! I do tego jeszcze bombowa EP-ka Izzy And The Black Trees. W tej ostatniej kategorii last minute pragnąłem jeszcze wyróżnić jedno wydawnictwo pewnego projektu, który pretenduje mi obecnie do topki muzycznych odkryć roku, ale ostatecznie potrzymam Was jeszcze chwilę w tajemnicy i prezentację przerzucam na majową odsłonę Aktualnie w Głośnikach. A tymczasem nadrabiajcie i zasłuchajcie się w kwietniowych muzycznych dobrodziejstwach! Przyjemności!

PILLOW QUEENS – "NAME YOUR SORROW" 

 

 

Z wielkimi nadziejami wyczekiwałem trzeciego albumu dziewczyn z Pillow Queens! I choć szczerze materiał na "Name Your Sorrow" nie porwał mnie w pierwszej chwili tak jak poprzednia kolekcja kompozycji na albumie "Leave The Light On" – który to przecież nawet stał się moim ulubionym zagranicznym albumem w 2022 roku – to doceniam odwagę dziewczyn w skierowaniu swojego brzmienia w rejony o ciemniejszej tonacji emocjonalnych barw. Właściwie, o ile poprzedni krążek mimo lirycznego ciężaru unosił mnie wokalnymi harmoniami i strzelistymi gitarowymi melodiami w przestworza niebiańskiej przyjemności, tak nowe dzieło kwartetu z Dublina wzbudza w moim serduchu szmery niepokoju i pociąga w otchłań bez dna. Mimo to dziewczyny dalej prezentują wyjątkowy talent do komponowania bardzo chwytliwych melodii, powalają masywnymi i monumentalnymi gitarowymi pejzażami, elektryzują iskrzącymi się solówkami, a Pamela Connolly i Sarah Corcoran zręcznie dzielą się między sobą porywającymi wokalami. W jednej chwili Pillow Queens potrafią wybrzmieć z rozmytymi gitarami i harmoniami wokalnymi iście marzycielsko, by za moment bez wysiłku zmienić aurę na burzliwy przypływ instrumentalnych emocji, a do tego serwują sporą dawkę smutnych, rozdzierających serce, poetyckich wersów o stracie i samotności, które potrafią celnie uderzyć w pierś. "Name Your Sorrow" to niewątpliwie kolejny duży krok w rozwoju tej irlandzkiej formacji. To album spójny, pieczołowicie wyprodukowany, stworzony z wyczuwalną pasją, o potężnym i surowym gitarowym brzmieniu, z piękną liryką poszukującą ukojenia w smutku – po prostu niezwykle wciągający w wir szczerych emocji. Warto!

 

ST. VINCENT – "ALL BORN SCREAMING"

 

St. Vincent to niekwestionowana zmiennokształtna królowa gitarowej alternatywy! W ostatnich latach ekscytowała nas choćby neonowym, electro-popowym brzmieniem na "Masseducation", czy też urzekła flirtem z retro nostalgią lat 70. na poprzednim albumie "Daddy's Home". Na swoim siódmym, samodzielnie wyprodukowanym krążku "All Born Screaming" Annie Clark znów skręca w odmienny muzyczny krajobraz, przemierzając gęstą i mroczną mgłę surowych, industrialno-rockowych dźwięków. Już od początkowego, nastrojowego "Hell Is Near" z tego albumu w naszą stronę skierowane są macki, które rzucają nas w wir apokaliptycznych, wypełnionych grozą emocji. Lirycznie w dużym uproszczeniu elementarne pojęcia życia, miłości, pragnienia i śmierci Annie zderza z czasami wyimaginowanego społecznego upadku i wojny ostatecznej. Ponurą atmosferę podbijają ciężkie gitary oraz pulsujące złowieszczą energią bębny. Skojarzenia z twórczością Nine Ich Nails (ten kinowa ciemność w "Reckless") jak najbardziej na miejscu, ale oczywiście St. Vincent tak łatwo się nie daje się szufladkować. Często na tym albumie skręca w nieoczywiste rejony. O ile jeszcze "Broken Men" z tłukącym perkusję Dave'em Grohlem wybrzmiewa niczym natychmiastowy, zadziorny, post-grunge'owy klasyk, o tyle na przykład w "Big Time Nothing" Clark zaskakuje zręcznym wpleceniem w cały materiał disco-funkowego vibe'u. Z highlightów warto wyróżnić jeszcze ociekający zmysłową cielesnością i pop-rockowym sznytem utwór "Flea" (tu też za bębnami Grohl), iście bondowską balladę "Violent Times" (bliskie skojarzenia z "The World Is Not Enough" Garbage), optymistyczne z naleciałościami przewiewnego reggae i figlarną solówką "So Many Planets", czy też tytułowe, niemal siedmiominutowe, sekwencyjne, z ciekawymi zwrotami akcji "All Born Screaming" z gościnnym wsparciem Cate Le Bon. Stroną liryczną intryguje zwiewne "Sweetest Fruit", w którym to Annie z poetycką nonszalancją nawiązuje do tragicznej śmierci artystki i producentki muzycznej SOPHIE, która podczas pobytu w Grecji w 2021 roku upadła i zginęła, wspinając się dla lepszego widoku księżyca... Tak jak Annie płonie na okładce płyty, tak jej nowe kompozycje wzniecają żar zachwytu w sercu! St. Vincent tym albumem utwierdza w przekonaniu, że jest jedną z najlepszych współczesnych autorek tekstów oraz mistrzynią alternatywnego kamuflażu. A w tym mrocznym, bezpośrednim, płomiennym, industrialnym obliczu bardzo jej do twarzy!

 

 

THE LIBERTINES – "ALL QUIET ON THE EASTERN ESPLANDE"

 

Historia The Libertines jest skomplikowana, pełna wzlotów i upadków, a wręcz nieomal ich kariera nie zakończyłaby się przedwcześnie przez problemy z narkotykowym nałogiem Pete'a Doherty'ego, ale koniec końców jesteśmy w momencie, w którym mijają 22 lata od premiery ich debiutanckiego krążka "Up The Bracket", a panowie zaskakują ostatnio nie tylko sceniczną formą, ale także udało im się zebrać ponownie w studiu i nagrać album, który poziomem nie odstaje od ich pierwszych dwóch kultowych indie rockowych dzieł. Ba, na "All Quiet On The Easter Esplande" niebywale zręcznie łączą muzyczną dojrzałość z młodzieńczym zapałem. To materiał naszpikowany indie przebojami ("I Have A Friend", "Run Run Run", "Oh Shit", "Be Young"), których melodie i refreny absolutnie chwytają za uszy, ostre i płomieniste linie gitarowe wręcz pragną wyrwać się ze studyjnych więzi i przypuścić sceniczny szturm, a z polotem przenikające się wokale Petera Doherty'ego i Carla Barata zapraszają do świata burzliwych i poetyckich pejzaży lirycznych, obrazujących współczesne konteksty społeczno-polityczne. Z drugiej strony zaś wspomniana dojrzałość artystyczna przejawia się w zachwycającym i urokliwym wykorzystaniu chórków oraz sekcji smyczków przy bardziej balladowych (acz nie zawsze tracących gitarowego zadzioru) kompozycyjnych formach ("Mustang" "Marry Old England", "Man With The Melody", "Night of Hunter", "Shiver"). Zaskakuje nieco jazzowy, ciasnoklubowy wydźwięk "Baron's Clow". Za serce zaś chwyta finałowa kompozycja "Songs They Never Play On The Radio", która pozostawia nas z przeświadczeniem, że The Libertines są bandem na dobre i złe, ze wciąż przenikliwym spojrzeniem na świat i obdarzeni smykałką do tworzenia zarówno bezpretensjonalnych indie bangerów jak i urokliwych melancholijnych piosenek. Powrót w doskonałej formie!   

 

 

ENGLISH TEACHER – "THIS COULD BE TEXAS"

RUNFORREST – "RYTUAŁ"

Warto rozkoszować się "Rytuałem" – długo wyczekiwanym, pełnoprawnym debiutem Grzegorza Wardęgi, który ukrywa się pod jakże dobrze znanym artystycznym pseudonimem Runforrest. Tego zdolnego krakowskiego artystę obserwuję już od wielu lat i mocno kibicuję jego karierze. Początkowo zachwycał nastrojowymi, folkowymi klimatami singer-songwriterskimi, ale z czasem jego twórczość we współpracy z Kopim (a także pod wpływem udziału w projekcie Ars Latrans Orchestra) ewoluowała w stronę elektronicznych uniesień. I tak oto na swoim debiutanckim dziele prezentuje szeroki wachlarz odcieni i blasków niezwykle smacznych i wysublimowanych elektronicznych dźwięków. Przy tym jednak nie zapomina o genezie swojej twórczości i nad całością unosi się duch ludowych pieśni. Bardzo zacnie te wszystkie muzyczne nurty są ze sobą splecione, a do tego jeszcze zachwyt wzbudza nietuzinkowy wokal Runforresta oraz jego bardzo emocjonalne, poetyckie teksty. Dajcie się ponieść temu muzycznemu rytuałowi i przeżyjcie niezwykle spirytualistyczno-taneczną przygodę!

 

➖ ➖ ➖