W 2019 roku Billie Eilish swoim debiutanckim albumem "When We All Fall Asleep, Where Do We Go?" zatrząsnęła posadami muzycznej sceny. Jej noir-popowe kompozycje utrzymane w konwencji sennego psycho koszmaru odświeżyły popowy gatunek i zarazem młoda Amerykanka stała się globalnym (charakterystycznie mrukliwym) głosem swojego pokolenia. Mogłaby spokojnie pławić się przez kolejne lata w tej stylistyce, ale wraz z odpowiedzialnym za produkcję bratem Finneasem na drugim albumie "Happier Than Ever" z 2021 roku postanowiła odważnie eksplorować nowe gatunkowe rejony, zaskakując nas choćby bossa-novą, folkowymi balladami, tłustymi bitami oraz rockowymi łupnięciami. Sukcesu debiutu jednak nie powtórzyła (choć wciąż poruszamy się w kategorii globalnych osiągnięć), ale ten materiał utorował jej drogę napisania filmowych kompozycji: „No Time to Die" dla bondowskiego "Nie czas umierać" i "What Was I Made For" na potrzeby filmu "Barbie" za które otrzymała m.in.: dwa Oscary. 

 

Dotychczasowe dokonania Billie doceniałem, ale w żadnym z nich jednak nie przepadłem tak jak teraz w jej trzecim, zachwycającym od pierwszego do ostatniego dźwięku albumie "Hit Me Hard and Soft"! I jakże zaskakującym! Decyzja, by nie wypuszczać przed premierą żadnych singli, okazała się strzałem w dziesiątkę, dzięki czemu łyknąłem ten krążek za pierwszym razem bez zbędnych oczekiwań, a z niepowtarzalnym zdumieniem i satysfakcją. Z błogością zanurzyłem się w otwierającej ten krążek, kruchej, iście filmowej (te smyczki!) piosence "Skinny", który emocjonalnie uderzyła mnie w zad swą delikatnością. Odniesienia liryczne do osobistych kompleksów względem ciała i presji otoczenia stanowią tu pewien pomost między poprzednią płytą, ale już pierwsze wersy Fell in love for the first time / With a friend, it's a good sign, sugerują, że na tym albumie Billie z poetycką zręcznością będzie zagłębiać się w złożoność miłości oraz złamanego serca i tak też, z wykorzystaniem różnych perspektyw i doświadczeń, dzieje się w kolejnych kompozycjach. Strona liryczna zatem może nie zaskakuje (choć Billie trafia swoimi autorefleksjami w sedno serducha), ale już kolejne struktury aranżacyjne doprawdy zachwycają różnorodnością i unikalnością. Rytmicznie i zaraźliwie pulsujący "Launch" wybrzmiewa iście euforycznie, zaczepnie i tanecznie (vibe zbliżony do "Bad Guy" z debiutu), "Chihiro" hipnotyzuje soczystą linią basową i galaktyczną, trance'ową końcówką, błogie "Birds of a Feather" ujmuje letnią, indie-popową przewiewnością, a "Wildflower" chwyta za serce prostą, ale jakże kołyszącą gitarową melodią. "The Greatest" i "L'amour da ma vie" to pod względem wielowymiarowości kulminacyjne momenty tego albumu. Pierwszy utwór powala epicko rozwiniętym, rockowym crescendem – może nieco generycznym, ale mimo wszystko niezwykle zgrabnie zaaranżowanym, zapierającym dech w piersiach i opatrzonym poruszającym, emocjonalnym tekstem. Bardziej szokujący muzyczny twist zastosowany został w tej drugiej wymienionej kompozycji. Najpierw Billie zaskakuje nieco takim kawiarnianym, paryskim, jazzującym klimatem w stylu Laufey, który potem przeradza się we wstrząsającą eksplozję kosmicznego, rave'owego synth-popu z lat 80. z przetworzonym wokalem piosenkarki. I jakimś cudem te dwie odmienne przestrzenie muzyczne nie gryzą się ze sobą! W utworze "The Dinner" Billie z Finneasem niepokojącym beatem przywołują mrok i charakterystyczną gęstą atmosferę z debiutu. Mroczna instrumentalno-elektroniczna karuzela została podtrzymana w dość dziwacznym, narkotycznym, balladowym, ale jakże odurzającym tonie piosenki "Bittersuite". W finałowej kompozycji "Blue" Eilish znów zaskakuje dwuczęściową strukturą: wyważona pop-rockowa pierwsza część przeistacza się tutaj w enigmatyczny krajobraz malowany przez delikatne uderzenia w klawisze fortepianu, wyrazisty elektroniczny beat i wyłaniające się w finale cudowne smyczki. W jakimś sensie w tym ostatnim utworze odbija się atmosfera całego krążka. 

 

W ostatnich sekundach zaś pada tajemnicze pytanie But when can I hear the next one? Zapowiedź drugiej części albumu, czy może autoironia? Cóż, czas pokaże, a póki co należy się delektować tym niesamowicie sytym i smacznym muzycznym daniem, jakie zgotowali nam Billie i Finneas. W niesamowicie płynny sposób udało im się połączyć ze sobą wielowymiarowe składniki gatunkowe, które na pozór do siebie nie pasowały i stworzyć z nich dzieło wciągające i pochłaniające niczym głębiny wód oceanicznych. "Hit Me Hard and Soft" to album niezwykle przemyślany i finezyjny pod względem produkcyjnym oraz absorbująco dojrzały w warstwie lirycznej, ale  na pochwałę zasługuje jeszcze jeden niuans: Billie Eilish zaczęła śpiewać. Wciąż oczywiście często wykorzystuje swój charakterystyczny szeptany wokal, ale w wielu momentach słychać, że niesamowicie rozwinęła się w tym aspekcie, zaskakując wysoką skalą oraz siłą swego głosu. Nigdy wcześniej nie była tak w tym przekonująca. Koniec końców warto po prostu utonąć w tym oceanie pięknych dźwięków i zaskakujących melodii, które pretendują do najlepszych tegorocznych muzycznych doznań.