Fontaines D.C.! Z nieukrywaną fascynacją i satysfakcją śledzę wspinaczkę tej irlandzkiej postpunkowej formacji na współczesny gitarowy szczyt popularności od momentu przeżycia ich żywiołowego koncertu w 2018 roku podczas OFF Festival. Już wówczas wieszczyłem, że ten młody zespół ma wszystko, by nieźle namieszać w gitarowym świecie. Wydany w 2019 roku debiutancki krążek "Dogrel" potwierdził mą tezę i swoją bezpośrednią szczerością, surowym gitarowym brzmieniem oraz łobuzerską bezkompromisowością całkowicie ujął mnie za serce. Ba, nawet pokusiłem się o stwierdzenie, że to najlepszy gitarowy debiut od czasów... "Whatever People Say I Am, That's What I'm No" Arctic Monkeys. Przesadziłem? Dziś w komentarzach po dwóch wyprzedanych klubowych koncertach w Polsce natrafiam na częste porównania do zespołu z Sheffield i sam sobie przybijam piąteczkę za intuicję. Oczywiście ich kariera toczy się zupełnie inną, wolniejszą trajektorią, ale panowie, po bardzo szybko uzyskanym statusie jednego z najbardziej ekscytujących zespołów współczesnej postpunkowej fali, cierpliwie budują swoją renomę i nieustannie powiększają wokół siebie oddaną społeczność zagorzałych wielbicieli. Pomogły w tym kolejne dwa znakomite albumy "A Hero's Death" (2020) i "Skinty Fia" (2022), które zyskały aprobatę krytyków i fanów. I ja również nie potrafiłem wyjść z podziwu nad tym, jak Fontaines D.C. rozważnie i kreatywnie popchnęli swoją twórczość w kierunku szeroko pojmowanego, porywającego i intrygującego artystycznego rocka. W międzyczasie miałem również okazję zobaczyć ich po raz kolejny na żywo podczas berlińskiego festiwalu Tempelhof Sounds w 2022 roku. Z uwagi nad bardzo krótki 40-minutowy set i dość wczesną popołudniową porę tamten występ pozostawił mnie z lekkim niedosytem, choć z drugiej strony swoją sceniczną pewnością siebie udowodnili, że największe festiwalowe sceny są im pisane. Dzień później wystąpili w wyprzedanej warszawskiej Proximie i byłem przekonany, że drugi tak kameralny występ w Polsce się nie wydarzy. Z logistycznych względów nie mogłem wówczas w tamtym koncercie uczestniczyć, ale obiecałem sobie, że kolejnej klubowej wizyty dublińskiego zespołu w naszym kraju nie odpuszczę. I tym sposobem dwa lata później znalazłem się w wypełnionej po brzegi poznańskiej Tamie, wyczekując występu Irlandczyków z niesamowicie pobudzoną niecierpliwością i ekscytacją. I nie byłem w tym stanie odosobniony...

Minutę przed wejściem Fontaines D.C. na scenę, rozejrzałem się wokół siebie, spojrzałem na skupione twarze publiczności i wyczułem w powietrzu niezwykle elektryzujące napięcie... A wkrótce potem pod sceną zadziały się już tylko iście dantejskie – w pozytywnym sensie – sceny! Okej, może zagrana w formie intra eteryczna, żałobna, jeszcze nieopublikowana tytułowa kompozycja "Romance" z zapowiedzianego nowego albumu (premiera 23 sierpnia) tylko zagęściła atmosferę, ale już od przebojowego singla "Jackie Down the Line" znalazłem się w epicentrum gwałtownego pogo! Ależ to był niekontrolowany wybuch energii! Chwytliwy refren został wyśpiewany przez setki gardeł z tak żarliwą pasją, że aż ciarki przebiegły po plecach. Byłem szczerze zdumiony, że publiczność została tak błyskawicznie opętana przez rock'n'rollowe szaleństwo. Unaoczniło to tylko siłę i potencjał twórczości irlandzkiego zespołu. A dalej napięcie tylko rosło, choć zarazem panowie na przestrzeni całego występu umiejętnie balansowali dynamiką koncertu. Hipnotyczna melodia "Televised Mind" niebezpiecznie wwierciła się głęboko się w umysł i ciało, a spokojniejsza kompozycja "Roman Holiday" pozwoliła zebrać siły przed wybuchem potężnego brzmienia "Big Shot". Wokalista i lider Grian Chattan ekspresyjnymi machnięciami rąk dyrygował naszymi głosami do podchwycenia kolosalnego gitarowego riffu tej kompozycji. Wow! Atmosfera urosła do poziomu najgorętszych doznań znanych z nagrań wyspiarskich koncertów! Transcendentalne "I Don't Belong" i niepokojące "Skinty Fia" pozornie ostudziły nasze gorące głowy, ale już w trakcie "A Hero's Death" z każdym kolejnym powtórzonym wersem Life ain’t always empty poziom mojego wzburzonego podekscytowania rósł, a śpiew zmieniał się w agresywny krzyk. Kulminacyjny wystrzał tej gromadzonej energii nastąpił za sprawą porywistego kawałka "Big"! Znamienny dla kariery Fontaines D.C. wers My childhood was small / But I'm gonna be big wyrzucałem z siebie z siłą, która testowała granice możliwości moich strun głosowych. Totalnie się zatraciłem, a ten stan został podbity również przez agresywną, stroboskopową grę świateł. I w ogóle ten element koncertu zasługuje na osobne wyróżnienie. Niby nic oryginalnego, bo nad sceną wisiał po prostu neon z nazwą zespoły, który przez cały koncert podświetlany był w różnych kombinacjach, ale świetlik operował nim tak sprawnie i współgrając z dynamiką kolejnych kompozycji, iż zmysł wzroku został w pełni zaspokojony. Wracając jednak do przebiegu koncertowych wydarzeń... Druga połowa podstawowego seta była odkręceniem puszki pandory wypełnionej emocjonalną adrenaliną. Usłyszeliśmy kapitalne, progresywne "A Lucid Dream", przeszywający duszę, zaśpiewany na dwa głosy, oszałamiający "Nabakov" oraz świeżutki, bowiem wydany dzień wcześniej singiel "Favourite", który podbił me serce takim britpopowym, jang-popowym, podnoszącym na duchu brzmieniem. Pomiędzy te wymienione utwory Irlandczycy powciskali również punkowe petardy z debiutu: "Too Real", "Sha Sha Sha" (mega miłe zaskoczenie, bo ten utwór pojawił się w setliście po raz pierwszy podczas tej letniej trasy) i wieńczące tę podstawową część koncertu jakże zadziorne "Boys in the Better Land". No nie brakowało okazji do kręcenia mosh pitów i zbiorowego tańca bark w bark! Nieomal raz zostałem z łokcia znokautowany, jednego gościa o wikińskiej posturze musiałem ratować z podłoża, sznurówki w czasie zabawy samoistnie się rozwiązały... Czyste szaleństwo!  

 

Panowie po krótkiej przerwie powrócili na scenę przy wtórze naszych niegasnących oklasków. Bis rozpoczęli od rozczulającego "I Love You", podczas którego Grian rzucał w publiczność róże. Transowa końcówka tej kompozycji wywołała sejsmiczne wstrząsy w Tamie, ale prawdziwy kataklizm nastąpił w trakcie finałowej, nowej kompozycji "Starburster". Piorunująca piosenka! Koncertowy killer! Aż śmiem stwierdzić, że Fontaines D.C. dorobili się własnego "Song 2". Ten refren popychający do chóralnego okrzyku "Woo!" – mistrzostwo! I to cudowne zwolnienie w drugiej połowie, przy którym naturalnie ramiona wędrują w górę, łaknąc kontaktu z niebiosami, a zarazem ten moment był naturalną zachętą do stworzenia pogowego kółeczka – i takowe na deser oczywiście miało miejsce w Poznaniu. Ten utwór ma wszystko, by zapisać się jako rockowy klasyk. Wybitne zakończenie tego kapitalnego koncertu. 

Po ostatnich dźwiękach stanąłem przez chwilę nieco zdezorientowany. Co tu się przed chwilą wydarzyło?! Na deskach Tamy zostawiłem całe swoje serducho, zgubiłem umysł, straciłem głos i dosadnie sprawdziłem wytrzymałość kości... Publiczność wpadła w niebywałą ekstazę, a Fontaines D.C. grali z tak wspaniałą werwą i finezją, jakby chcieli wprost nam udowodnić, że są gotowi headlinerować na największych festiwalach globu. Tego wieczoru po prostu rządził i triumfował szczery oraz emocjonalny przekaz muzyczny. I szczerze podobał mi się ten zachowany pozorny brak kontaktu z publicznością. Interakcje zostały ograniczone do minimum i do wyłącznie ekspresyjnej, wyróżniającej się na tle kolegów skupionych na kreowaniu instrumentalnych pejzaży, postawy Griana. Nie padło z jego strony żadne słowo między utworami, nawet nie przedstawił zespołu. Nie musiał. Przemawiała muzyka najwyższej gitarowej jakości. 

 

Pozwolę jeszcze sobie zacytować wiadomość od Podróżującego Wojtka po koncercie z Warszawy: Fontains DC to Joy Division naszych czasów, dla publiki, która urodziła się 30 lat za późno na The Smiths. Super koncert, idealne wyważenie duszności i gitarowej łobuzerii. Nic dodać, nic ująć. Świetnie było móc ich (wreszcie!) zobaczyć w klubowych warunkach, tym bardziej że za chwilę być może będą już podbijać większe hale. Są na to gotowi i tego im życzę!

 

 

 

 

Sylwester Zarębski

Podróże Muzyczne