Wybaczcie stosunkową późną premierę sierpniowej odsłony Aktualnie w Głośnikach, ale ostatnie tygodnie były dla mnie niezwykle intensywne (liczne koncertowe podróże plus domowe imprezy) i tego czasu na spokojne odsłuchy kolejnych premier, nie wspominając już o ich opisywaniu, było jak na lekarstwo... Ale udało się! I niby taki potoczny sezon ogórkowy, a jednak pojawiły się albumy, które powalczą o ścisłą topkę na końcu roku. Mowa oczywiście przede wszystkim o nowych dziełach Nicka Cave'a & The Bad Seeds oraz Fontaines D.C., ale warto również zasłuchać się w solidnych krążkach Beabadoobee i Illuminati Hotties. Polecam dać szansę debiutantom: australijskiej formacji Telenova, naszemu utalentowanemu rodakowi Wiktorowi Waligórze oraz Davidowi Kushnerowi, choć ten ostatni jednak zawiódł oczekiwania. Z EP-ek miłe zaskoczenie sprawił Yannis Philippakis, wypuszczając rezultat wspólnych jammingów z legendarnym Tonym Allenem. Minialbumem zaczarował również duet Wasia Project, a Hozier domknął obecny muzyczny rozdział swej kariery drugą udaną EP-ką. Wydarzeniem miesiąca było również ogłoszenie reunionu Oasis... Działo się! Zatem nie przedłużam i zapraszam do lektury! Przyjemności!

FONTAINES D.C. – "ROMANCE"

 

 

 

Po premierze drugiego albumu – chłodnego, surrealistyczno-melancholijnego "Hero's Death" – twierdziłem, że przed irlandzką formacją Fontaines D.C. otwierają się kolejne bramy w drodze do rockowego piedestału i wprost wówczas nie mogłem się już doczekać, kiedy wpuszczą do swojej surowej gitarowej twórczości nieco ciepła i światłości. Zachowali jeszcze przed tym wstrzemięźliwość na kolejnym, bądź co, bądź ich najowocniejszym i znakomitym albumie "Skinty Fia", ale teraz na "Romance" popłynęli już, razem ze słynnym producentem Jamesem Fordem, w stronę romantycznie wschodzącego słońca. Ich brzmienie ewoluowało w znacznie przystępniejsze, momentami wręcz marzycielskie rejony, dalece odbiegające od szorstkości poprzedników, ale wciąż trudno je jednoznacznie sklasyfikować. Fontaines D.C. po prostu wzbudzają szczery podziw swą eklektyczną kreatywnością, wykraczającą już poza ich postpunkowy kręgosłup. Co nie znaczy, że brakuje na tej płycie gitarowej agresywności. Singlowy "Starbuster" miażdży i porywa swoją gniewną naturą. Grian Chatten w swym przeszywającym, intensywnym wokalu niemalże wpada tu w hipo-hopowe flow, a kulminacyjne w refrenie głośne łyknięcia powietrza są po prostu majstersztykiem z jego strony. Moshpitowy potencjał powraca później również w brawurowym kawałku "Death Kink". To na dobrą sprawę jedyne takie żarliwe gitarowe przystanie, które chyba miały uchronić ich przed oskarżeniami o zwrot w stronę gitarowej słodyczy, chociaż ta w ich wykonaniu jest niezwykle ujmująca... Całość jednakże rozpoczyna się nieco przewrotnie złowieszczą, paranoiczną tytułową kompozycją, w trakcie której Grian ujmująco wyśpiewuje wers Maybe romance is a place / For me and you. I ta kwestia romantyzmu i idealizmu właściwie dalej głęboko przenika przez kolejne bardzo dojrzałe, uniwersalne i poetyckie teksty oraz angażujące, rozkoszne melodie. Bo choćby przecież nie sposób nie zakotwiczyć się na dłużej przy wwiercającym się w głąb serca niepokojącym klimacie "Here's The Thing" (tu ponownie Irlandczycy genialnie bawią się z wykorzystaniem głośnych westchnień). "Desire" oraz "In The Modern World" z cudnie wykorzystanymi smyczkami roztaczają przed nami aksamitne i dystopiczne gitarowe pejzaże, przy których aż chciałoby się rozpłynąć. Temperamentny "Bug" i balladowo sentymentalny "Motorcycle Club" przesuwają ciężar płyty w kierunku gitarowo-akustycznych uniesień. "Sundowner" to z kolei wspaniała próba zmierzenia się z shoegazowo-dreampopowym klimatem. Łagodne, malownicze pociągnięcia smyczków połączone z akustyczną gitarą ponownie zachwycają w melancholijnej aurze "Horseness Is The Whatness", która pod koniec zakłócana przez delikatnie wyłaniający się lodowaty, industrialny jazgot, który płynnie łączy się dalej ze wspomnianym nirvanowskim "Death Kink". Finał w postaci rozkołysanego, radosnego, britpopowego, jang-popowego, podnoszącego na duchu "Favourite" zaraża słodkimi liniami gitar i pozytywną melodyjnością – oszałamia niczym napływający szum pierwszej młodzieńczej miłości.  

W piosence "Big" z debiutanckiego "Dogrel" Grian intensywnie wyśpiewywał My childhood was small / But I'm gonna be big i wraz z kolegami z zespołu konsekwentnie wspinają się na gitarowy olimp. Właściwie mam wrażenie, że za sprawą magnetycznego "Romance" panowie wsiadają już w kolejkę górską, która tylko przyspieszy ich realizację marzeń o wielkich rzeczach!

 

 

BEABADOOBEE – "THIS IS HOW TOMORROW MOVES"

 

 

Na swoim trzecim albumie Beatrice Kristi wznosi swoje charakterystyczne połączenie przesłodzonego dream-popu z gitarowym przybrudzeniem oraz emocjonalny, introspektywny liryzm na wysoki i bardzo dojrzały poziom. Współpraca z legendarnym producentem Rickiem Rubinem zaowocowała dostarczeniem bardzo wysublimowanego i krystalicznie błogiego brzmienia. Beabadoobee przekonuje zarówno w kruchych melodiach, jak i w rzadszych chwilach wyrafinowanego gitarowego wzburzenia. Kolejne kompozycje potrafią chwycić za serce, rozkołysać, zrelaksować i zachwycić melodyjną magią. Ocierają się o ponadczasowość. Kariera Beabadoobee rozwija się wręcz wzorowo i niech będzie o tej artystce głośniej!   

ILLUMINATI HOTTIES – "POWER"

 

Sarah Tudzin, kryjąca się pod artystycznym pseudonimem Ilumminati Hotties, pozytywnie zaskoczyła mnie w 2021 roku zaraźliwym singlem "MMMOOOAAAAAYAYA" oraz błyskotliwą mieszanką punka, indie rocka i inteligentnego, alternatywnego popu na znakomitym albumie "Let Me Do One More". Po czterech latach (w tym czasie zmagała się ze stratą matki w 2020 roku, ale również doświadczyła miłości i poślubiła w 2023 roku koleżankę Maddie Ross) powraca z albumem "Power", który być może nie przyniósł mi takiej ekscytacji, jak poprzednik, ale dalej utwierdza w przekonaniu, że Sarah ma smykałkę do pisania killerowych i poruszających indiepopowych piosenek z gitarowym, punkowym zacięciem. Energia, złożoność, lekkość i melodyjność kolejnych kompozycji uzależniają niczym garść krówek. Lirycznie Tudzin przetwarza wspomniane wywracające życie zmiany, zapewniając emocjonalny rollercoaster, ale mimo wszystko dominują na tym krążku promienne refreny i pokrzepiające power-popowe wzloty. Świetny album! 

➖ ➖ ➖ 

 

TELENOVA – "TIME IS A FLOWER"

WIKTOR WALIGÓRA – "CZEKAM NA ŚWIT"

Kosmicznie dobry debiut! Dwudziestolatek z Krakowa chwycił mnie za serce swoją wrażliwością, smykałką do tworzenia chwytliwych melodii (singiel "Kosmos" na zapętleniu!), świetnym wokalem i dojrzałymi tekstami. Wiktor Waligóra potrafi w tęskne ballady, potrafi również w szlachetny radiowy pop. Przyszłość przed nim! Ja już czekam na kolejny album!

 

DAVID KUSHNER – "THE DICHOTOMY"

Autor viralowego utworu "Daylight" z 2023 roku w końcu zaprezentował światu swój debiutancki album. Wyróżniam "The Dichotomy" z pewnym kredytem zaufania na przyszłość, bo chłopak ma potencjał i powala barytonowym, potężnym wokalem, ale na tym krążku jeszcze jego atuty nie zostały w pełni wykorzystane. David po prostu wpadł w pułapkę sensacyjnej popularności "Daylight" i każda kolejna kompozycja brzmi trochę tak, jakby próbował skopiować tamtą piosenkę. Co z tego, że jego filozoficzne, introspektywne liryczne przemyślenia są warte uwagi, skoro w warstwie muzycznej brakuje różnorodności i często podczas odsłuchu czułem, że wpadałem na mielizny monotonii. Długość tego materiału (17 kompozycji, 55 minut) również działa na niekorzyść odbioru. Więcej aranżacyjnej odwagi panie Davidzie w przyszłości! 

 

➖ ➖ ➖