Line-upy sierpniowych skandynawskich festiwali Way Out West, Øya Festival i Flow Festival od dawna przyciągały moją uwagę. Ten pierwszy, odbywający się w szwedzkim Goteborgu, ze względów czysto logistycznych pociągał mnie zawsze najbardziej. Już w zeszłym roku przymierzałem się do spontanicznego lotu (obecność Blur, Boygenius i choćby Sama Fendera niezwykle kusiła), ale ostatecznie zabrakło mi iskierki szaleństwa. W tym roku już nie było wymówek! Line-up od pierwszych ogłoszeń zachwycał. Nie ukrywam, że tym opus magnum dla mnie była obecność Pulp i Freda Againa.., których miałem wysoko na swojej koncertowej liście marzeń do spełnienia. A gdy do tej dwójki dołączały dalej takie nazwy, jak między innymi The National, PJ Harvey, The Kills, Alvvays, Blondshell, Nation of Language, Jessie Ware, Big Thief, Queens Of The Stone Age, The Smile... Okej, te dwie ostatnie formacje niestety przez problemy zdrowotne odpadły z programu, ale znaleziono dla nich godne zastępstwa w postaci Jamesa Blake'a i... Jacka White'a! Ogłoszenie tego drugiego było dla mnie wręcz szokiem i podniosło mą ekscytację do niebotycznego poziomu. Tym bardziej że występ Jacka przypadł w idealnym momencie po premierze jego niespodziewanego solowego albumu "No Name", na którym zachwycił powrotem do whitestripe'owskich korzeni. Pod względem line-upu Way Out West zapowiadał się wprost wyśmienicie! Karnet zakupiłem w jednej z pierwszych pul, ale... Pochwalę się, a co! Organizatorzy miło zaskoczyli mnie przyznaniem medialnej akredytacji! Muszę jednak jeszcze szczerze nadmienić, że być może nie byłoby tej podróży, gdyby nie towarzystwo Podróżującego Patryka (pozdro!), który ostatecznie popchnął mnie kilka miesięcy temu do planowania tej najbardziej szalonej festiwalowej przygody ever! Ten tytuł w przyszłym roku pewnie padnie łupem Primavery, ale skupmy się tu na przeszłości. Zatem przenieśmy się w czasie i zapraszam do lektury wrażeń z poszczególnych koncertów. W podsumowaniu wymienię również kilka uwag co do kwestii organizacyjnych. 

5:30

 

Pobudka. 

 

7:00

 

Wjazd autem do Portu Lotniczego w Gdańsku. 

11:15 

 

Start lotu do Goteborga. 

12:20

 

Lądujemy!

12:40 

 

Wsiadamy w autobus i ruszamy w półgodzinną trasę do centrum miasta. 

13:10

 

Szybki meldunek w hotelu. 

13:45

 

Wsiadamy w tramwaj. 

14:15 

 

Przekraczamy zatłoczone bramki wejściowe. 

14:40 

 

Smakujemy szwedzkie piwko.

14:50

 

Meldujemy się pod barierkami namiotowej sceny Linné (taki nasz open'erowy Alter Stage) przed koncertem... 

The Kills! Gdy organizatorzy ujawnili rozpiskę czasową, aż przecierałem oczy ze zdumienia, że Jamie Hince i Alisson Mosshart otrzymali tak wczesny slot o 15:00. Pojawiła się nutka niepewności, czy aby na pewno uda nam się dotrzeć na czas. Jednak jak już wiecie, cała logistyka i podróż przebiegła nadzwyczaj sprawnie. Dane mi zatem było oklaskiwać wkroczenie tej dwójki na scenę spod niemal samych barierek. A móc zobaczyć ich na żywo po raz drugi w tym roku – fantastyczna sprawa. Tym bardziej że Jamie i Alisson pozostają dalej w wybornej formie i mimo tej popołudniowej pory, którą człowiek wolałby przeznaczyć na drzemkę – oni oddali nam całych siebie i zostawili swoje serca na scenie. Hince zachwycał dostojnymi postawami i serwował mięsiste riffy, a Mosshart w swoim stylu wieszała się na statywie, wyginała ciało, opierała nogę o odsłuch, zarzucała włosy, a przede wszystkim elektryzowała swoim wokalem. Oczywiście ten krótki, niespełna godzinny set (repertuarowo też bez zaskoczeń: połowa czasu dla ostatniej płyty, połowa przeznaczona na przekrojową przebieżkę po niezawodnych standardach z pozostałych albumów) nie dostarczył takiej gamy klimatycznych wrażeń, jak ten w warszawskiej Stodole, ale... No umówmy się – to istna petarda rozpoczynać festiwalowe przygody z takim duetem, jak The Kills! A finał z "Doing It to Death" i "Future Starts Slow" iście porażający!

Odpowiednio nastrojeni na dalsze koncertowe przygody ruszyliśmy sprawdzić ofertę gastronomiczną i dalej z pełnymi brzuszkami stanęliśmy przed główną sceną Flamingo, by delektować się występem... 

Big Thief! Poprzednim razem, dwa lata temu na berlińskim Tempelhofie, również widziałem ich na dużej plenerowej scenie w świetle dziennym i wówczas nieco narzekałem, że to jednak band skrojony pod kluby lub wieczorne sety w festiwalowych namiotach. Nadal generalnie podtrzymuję to zdanie, ale muszę jednakowoż przyznać, że tym razem ta amerykańska formacja dowodzona przez Adrianne Lenker nadspodziewanie udźwignęła ciężar głównej sceny. Nawet ostatnie roszady w ich składzie (odejście basisty) nie wpłynęły na jakość ich znamienitych folk-rockowych kompozycji. Ba, nie przeszkadzał nawet fakt, że połowę setlisty wypełniły nowe, niepublikowane piosenki. Wybrzmiały one niczym stare folk-rockowe szlagiery. A jeśli mowa już o znanych kompozycjach, to z ich arcydzieła "Dragon New Warm Mountain I Believe in You" usłyszeliśmy trzy kawałki: tytułową kompozycję, "Flower of Blood" i "Simulation Swarm". Do tego wyśmienite "Not" z "Two Hands" i "Contact" z "U.F.O.F.". Właściwie szkoda tylko, że nie zdecydowali się na zagranie ostatnio wypuszczonego singla "Vampire Empire". Tak czy owak, była to niezwykle kunsztowna folk-rockowa i storytellingowa sztuka! A ujrzeć luz w postawie Adrianne i usłyszeć jej przejmujący wokal – doświadczenie bezcenne. 

I przyszedł moment na pierwszy line-upowy dylemat. Yyves Tumor czy drugie spotkanie z formacją Air, prezentującą album "Moon Safari". Wybraliśmy... 

Air! Byłem świadomy, że ten występ francuskiego tria nie będzie tak immersyjny i powalający, jak ten z open'erowego Tenta (szczegółowo powspominam go na blogu pewnie zimową porą), ale nawet na tej drugiej głównej plenerowej scenie (Azalea) i w świetle słonecznych promieni ich kompozycje z kultowego albumu wybrzmiewały wybornie. Plus do tego szczypta the best of z kapitalnym "Don't Be Light" na finał! Oczywiście w tych warunkach ucierpiała ich wyjątkowa scenografia i kosmiczna gra świateł, ale traktowałem to spotkanie jako taki deser do doznań z Open'era i pod tym kątem ten występ po prostu zapewnił mi doskonały relaks. Podobnie zresztą potraktowałem koncert... 

Jamesa Blake'a! Sceniczne umiejętności cenionego brytyjskiego songwritera i muzycznego producenta obserwowałem trzy tygodnie wcześniej na Colours Of Ostrava pod samą sceną i pod osłoną nocnego nieba. Choć wówczas zmęczenie przygodami na czeskim festiwalu już nieco mi doskwierało, to dałem się w pełni zahipnotyzować jego kolejnym intrygującym kompozycjom, w których łączył balladową wrażliwość z wibrująca elektroniką. Tutaj podszedłem do jego występu na większym luzie, stając nieco w oddali z boku głównej sceny, ale mimo wszystko ten hipnotyczny vibe ponownie przejmował władzę nad moim ciałem i umysłem. Z pewnością wyjątkowo – w kontekście tego, iż James zastępował projekt The Smile pod wodzą Thoma Yorke'a i Johny'ego Greenwooda – tego wieczoru wybrzmiało zgrabne połączenie delikatnej melodii "Hope She'll Be Happier" Billa Withersa z "No Surprises" Radiohead. Zresztą zdecydowanie wolę Jamesa w tych intymniejszych odsłonach ("Limit to Your Love", cudowne "Say What You Will" z chóralnym śpiewem tłumu), ale przyznaję, że miło tupałem nóżką przy jego bardziej ekstrawaganckich, elektronicznych odjazdach ("Tell Me", "Thrown Around"!). Świetny koncert, mimo delikatnie doskwierającego braku w nocnej scenerii. Kolejną ucztę muzyczną zaserwowała nam zaś...

PJ Harvey! Legendarna artystka pojawiła się na scenie w białym kostiumie z czarnym wzorem z okładki jej poematu "Orlam", jawiąc się nam jako niemal antyczna bogini, czy też elfia królowa rodem z kart tolkienowskiego Śródziemia. I iście począwszy od pierwszej kompozycji "Prayer the Gate" z jej zeszłorocznego albumu "I Inside the Old Year Dying" przeniosła nas w świat mistycznych muzycznych doznań. Występ Polly Jean cechował się sporą dawką ujmującej teatralności podpartą wintydżową scenerią. Jej eteryczne ruchy i tańce przykuwały uwagę, a charakterystyczny wokal szarpał za najczulsze emocjonalne struny. Podobnie jak osiem lat temu na Open'erze, powaliła mnie punkowym i zadziornym "50ft Queenie" z płyty "Rid of Me", ale generalnie to był jej jedyny taki drapieżny wybryk. PJ Harvey wraz ze znakomitym zespołem zdecydowanie stawiała na pełną gracji, elegancką i poetycką stronę alternatywnej muzyki gitarowej. Głęboko satysfakcjonującą. Niestety z ubolewaniem zdecydowaliśmy się na wcześniejszą ewakuację spod sceny (szkoda tego finału z "Down By The Water" i "To Bring You My Love"), by zająć dobre miejsce przed najbardziej wyczekiwanym koncertem dnia...

Jack White! Ależ byłem podjarany perspektywą tego koncertu! Zdecydowanie bardziej niż pierwotnie planowanym występem Queens Of The Stone Age. No nie będę ukrywał, że darzę Jacka głębokim uwielbieniem, czekam na jego nowe albumy, jak na zbawienie, a koncertowe spotkania z nim zawsze pobudzały mnie do euforycznej zabawy i były celebracją wszystkiego tego, co najlepsze dla mnie w muzyce gitarowej. Jak już wspominałem na wstępie, jego nieoczekiwany przyjazd do Europy na zaledwie trzy festiwalowe występy zbiegł się z premierą kapitalnego albumu "No Name", na którym Jack powrócił do bezpośredniego, surowego, garażowego blues-rocka. Przekłada się to też na jego obecny, uszczuplony skład koncertowy. White w czarnej skórzanej kurtce pojawił się na skąpanej w niebieskiej poświacie scenie w towarzystwie Patricka Keelera (The Raconteurs) za perkusją, Bobby Emmeta za klawiszami i stałego współtowarzysza Dominica Johna Davisa z basem w dłoniach. Już na dzień dobry panowie porwali nas żywiołowym wykonaniem nowej kompozycji "Old Scratch Blues". To, co od razu rzuciło się w oczy, to niebywała jammingowa swoboda, z jaką ta czwórka grała ze sobą oraz promienisty uśmiech na twarzy Jacka. Sceniczny entuzjazm był powalający! Temperaturę koncertu podkręcili za sprawą kolejnej świeżej piosenki – "That's How I'm Feeling"! I tu proszę państwa mamy do czynienia z natychmiastowym klasykiem koncertowym! To jest tak genialnie skrojona kompozycja pod wywoływanie podscenicznej ekstazy (tłum fantastycznie podchwycił refrenowy okrzyk "Oh, oh yeah" –  petarda!), że nie mam słów!  I do tego to płynne przejście w "Dead Leaves and the Dirty Ground" z repertuaru "The White Stripes! Jack popisał się fenomenalną solówką w trakcie tego erupcyjnego kawałka! Nie mniej piorunujący popis na gitarze akustycznej zaserwował w trakcie kolejnego chwytliwego kawałka z "No Name" – "It's Rough on Rats (If You're Asking)". Chwilę oddechu złapaliśmy przy "Love Interruption", ale już niezawodna "Hotel Yorba" ze świetnymi solówkami Bobby'ego na klawiszach pobudziła do nieokiełznanego szaleństwa. Rewelacyjnie w whitestripe'owskie "Cannon" Jack wplątał nowiutkie "Morning at Midnight", jakby tylko jeszcze bardziej pragnąc podkreślić nostalgiczną garażowość tegorocznego materiału. "Lazaretto" bez zająknięcia powaliło tak jak zawsze, a dynamiczne "Archbishop Harold Holmes" zaskoczyło blisko hip-hopową narracją wokalną. Dalej White sięgnął po bojowe, wsparte rytmicznymi oklaskami "Broken Boy Soldier" z repertuaru The Raconteurs i nokautujące "The Hardest Button to Button", po którym usłyszeliśmy ostatni fragment z nowej płyty – tanecznie wybrzmiewający "Underground"! Końcówka należała już do klasyków. Jack upojony sceniczną euforią zataczał się przy rzeźbieniu solówki w "Little Bird", a następnie zrzucił dwie koncertowe bomby atomowe w postaci "Steady, as She Goes" i stadionowego "Seven Nation Army". Chyba nie muszę specjalnie opisywać, z jaką reakcją tłumu spotkały się te oba klasyki. Ach! Cóż to był za epicki koncert! Nawet jeśli ciut za krótki (godzina piętnaście), to i tak na tyle intensywny, iż nie było czego zbierać spod sceny. Warto jeszcze w ramach ciekawostki dodać, że z boku backstage'a poczynaniom Jacka przyglądał się duet The Kills. Dzień później na Instagramie Alison Mosshart napisała, że Jack dał piorunujące show i że był to genialny dzień gitar i magii. Pełna zgoda! Choć na tym koncertowe doznania tego pierwszego dnia jeszcze się dla nas nie skończyły... 

Otóż po zakończeniu zasadniczej części programu festiwalu na terenie parku Slottsskogen (ze względu na położenie blisko centrum miasta występy muszą kończyć się maksymalnie o północy), impreza nocą przenosi się klubów usianych w Goteborgu. Bardzo ciekawe rozwiązanie, choć na te bardziej znane nazwy trudno się dostać. Pomocna była aplikacja festiwalowa, która pokazywała, które kluby są już przepełnione. Moim celem był koncert Fabiany Palladino w Folkteatren i tu na szczęście udało się dotrzeć do klimatycznego środka tego klubu. Łyk piwka i trafiliśmy pod samą scenę, którą najpierw przejęła... 

Hillari. Koncert 21-letniej artystki o norwesko-filipińskich korzeniach przyniósł dawkę przyzwoitych soulowych i R'n'B melodii, ale... No niby sporo tu się ze sobą zgadzało: sceniczna energia, niezły wokal, sprawny band (wyróżniam solówki saksofonistki), a nawet popisy dwóch tancerek, ale brakowało w tym wszystkim najważniejszego elementu: przebojowości. Plusik dodatkowy za pobudzający cover "Killing Me Softly With His Song", lecz cały występ niestety był nieco zbyt monotonny. Warto jednak było wytrwać do występu... 

Fabiany Palladino! Dosłownie kilka dni wcześniej do moich głośników trafił tegoroczny imienny debiutancki album tej 36-letniej Brytyjki, na którym zauroczyła mnie marzycielskim odlotem w zmysłowe R&B rodem z lat 90. oraz rozkoszny retro-pop nasączony ejtisowymi inspiracjami. I wspaniale było móc kołysać się do tych kompozycji w wersji live, a zakończenie dnia w rytm bujającego singla "Stay With Me Through The Night" wprost idealne! Może tylko jeszcze brakowało mi w postawie Fabiany nieco większej pewności siebie i śmiałości, ale wszystko przed nią. 

 

 

 

Od samego piątkowego poranka niebiosa nad Goteborgiem nie były łaskawe. Rzęsiście padający deszcz sprawił, że już wychodząc z hotelu po godzinie trzynastej, założyliśmy na siebie pelerynki. Po przekroczeniu festiwalowych bram w pierwszej chwili pragnąłem odszukać organizatorów i osobiście im podziękować za to, że wyłożyli strategiczne ścieżki i przestrzeń między dwiema głównymi scenami gumowymi podkładami, chroniąc nas od taplania się w błocie, ale... Bardzo szybko odkryliśmy też ukrytą wadę tego rozwiązania. Pod tym podłożem zbierała się woda, która w momencie nacisku wytryskiwała przez otwory w górę. No cóż, na dzień dobry buty i spodnie zostały absolutnie przemoczone. Tym bardziej podziwiałem mojego kompana Patryka za pozostanie pod Azaleą i wyczekiwanie na koncert Maisie Peters (dziś po jej koncercie przed Noah Kahanem w Berlinie doskonale rozumiem powody). Machnąłem zrezygnowany ręką i udałem się pod namiot Linné, by tam uchronić się przed intensywniej padającym deszczem. Na szczęście chwilę później proces schnięcia przyspieszył występ... 

Blondshell! Solowy projekt Amerykanki Sabriny Teitelbaum podładował moje akumulatory dawką hałaśliwie finezyjnego gitarowego grania z melodyjnym grunge'owym posmakiem i katarktyczną liryką. Artystka, ubrana początkowo w jesienną kurtkę i przeciwsłoneczne okulary, zaprezentowała nam większość piosenek z jej świetnego zeszłorocznego imiennego debiutu: od płomiennej kompozycji "Veronica Mars" po kapitalne, dramaturgiczne "Salad" na finał. Pomiędzy wcisnęła także trzy nowe kompozycje: doskonałe "Ducket" (studyjna wersja z gościnnym udziałem Bully), ogniste "What's Fair" oraz jeszcze nieopublikowane "T&A". Prace nad nowym materiałem trwają i zapowiada się on ekscytująco! Po tym koncercie nabrałem pewności, że świat potrzebuje takich rockmanek jak Sabrina! 

W międzyczasie deszczowa aura na szczęście zaczęła zanikać, odwiedziliśmy strefę gastro i powróciliśmy pod namiot, by zobaczyć wyczekiwaną formację... 

Alvvays! Indie-popową twórczością tego kanadyjskiego zespołu zachwycam się od lat, ale nie mogę doprosić się o ich przyjazd do Polski. Tym bardziej cieszyłem się z ich obecności w line-upie Way Out West i nie zawiedli moich oczekiwań. Ba, wręcz nie spodziewałem się, że ten występ będzie tak fenomenalny! Wszystko tu się ze sobą zgrało. Zespół w świetnej formie serwował kolejne marzycielskie melodie z domieszką hałaśliwego, skocznego jangle-popu i niesfornych gitar, charakterystyczna ciepła, nostalgiczna i słodka barwa wokalna Molly Rankin była miodem dla uszu, świadoma publiczność rezonowała świetną energią i cudnie podśpiewywała kolejne teksty, a do tego jeszcze oko cieszyły piękne psychodeliczne wizualizacje na telebimie, na które nakładano obraz z kamer wycelowanych w członków zespołu. Kanadyjczycy, począwszy od świetnego singla "Pharmacist" z wydanego w 2022 roku chwalonego albumu "Blue Rev" przez choćby pięknie wyśpiewane przez fanów "In Undertow", nowofalowe, syntezatorowe "Very Online Guy", czy też topiące serduszko "Adult Diversion" nabierali rozpędu do punktu kulminacyjnego złożonego z serii trzech wyśmienitych kompozycji: wystrzałowej "Belinda Says", rozmarzonego "Dream Tonite" i owacyjnie przyjętego szlagieru "Archie, Marry Me"! Ten ostatni został euforycznie i chóralnie odśpiewany przez publiczność w stanie wyczuwalnego szczęścia! A jeszcze na finał otrzymaliśmy porywające "Easy on Your Own?" z ostatniej płyty! Wspaniały koncert! 

Znakomitą koncertową passę tego drugiego dnia podtrzymała... 

Jessie Ware! Właściwie nie tyle, co podtrzymała, a podniosła poprzeczkę tego dnia na mistrzowski poziom! Biję się w pierś, bowiem przed festiwalem raczej miałem ambiwalentny stosunek przed jej występem, nieco bardziej rozważając w tym czasie kolejne spotkanie z L'imperatrice. No nie byłem przekonany, czy ta popołudniowa pora będzie sprzyjała Jessie. Co prawda na Open'erze jej koncert w promieniach słonecznych bardzo mną rozkołysał i zrelaksował, ale... Ach, nieistotne. Koniec końców Jessie Ware na Way Out West okazała się królową disco popu! Jej występ ocierał się wręcz o festiwalową wybitność! Mimo iż brytyjska piosenkarka ma w swojej dyskografii rozczulające ballady, to tym razem postawiła na repertuar złożony z wyłącznie samych tanecznych bangerów z jej dwóch ostatnich wysoko ocenianych płyt "That! Feels Good!" i "What's Your Pleasure?". I cóż to było za show! Jessie towarzyszył fantastyczny zespół, dwuosobowy ekspresyjny chór i dwójka niesamowitych tancerzy, którzy swoimi wygibasami znacząco podnosili temperaturę wrażeń. A ta przekroczyła normę już od pierwszego kawałka "That! Feels Good!", taneczne wibracje przejęły całkowicie władzę nad mym ciałem przy "Pearls", ekscytująco wypadł klubowy singiel "Lift Up" nagrany z Romy, o rozmarzone podrygi zadbała tęskna linia melodyczna "Spotlight", a serce z klatki piersiowej do tańca porywało "Mirage (Don't Stop)". Ale to finał złożony z trzech piosenek tak naprawdę skradł nasze serducha. Najpierw Jessie nauczyła nas sympatycznego układu w trakcie "Beautiful People", dalej porwała nas do entuzjastycznych podskoków i śpiewów za sprawą coveru "Believe" Cher, schodząc przy tym do pierwszych rzędów, a na zakończenie pocisnęła rozbudowaną wersję "Free Yourself", przy której można było już całkowicie się zatracić w swobodnym tańcu! Cóż to była za koncertowa przyjemność! Topka! A przecież to, co najlepsze tego dnia miało dopiero nadjeść, ale zanim ustawiliśmy się w gotowości na występy Pulp i Fred Againa.., ruszyliśmy po raz pierwszy w stronę mniejszej plenerowej sceny Höjden by Spotify – ulokowanej urokliwie w dole pagórka, tworząc trochę taką amfiteatrową przestrzeń – by tam podziwiać...

Nation Of Language! Nowojorskie trio zaskoczyło i zachwyciło mnie swoimi nostalgicznymi synth-popowymi, new romantic, new wave, indie-popowymi pejzażami dźwiękowymi rok temu na katowickim OFFie. Nieco później wydali swój trzeci album "Strange Disciple", który również wzbudził moje uznanie. Tym samym na Way Out West zameldowałem się na ich koncercie pod samą sceną już jako fan ich twórczości. I znów Nation of Language sprawili, że zostałem zahipnotyzowany w tańcu dawką ich niewyobrażalnego entuzjazmu do lat 80. i synth-popowych zgrabnych melodii. Z trzech dotychczasowych albumów wybrali równo po trzy najmocniejsze piosenki i tym samym napięcie oraz transowość ich występu narastała z minuty na minutę. Na płytach brzmią bardzo dobrze, ale dopiero na żywo ich muzyka przeskakuje na inny poziom! No nie sposób ustać w miejscu przy takich numerach, jak "One Division St.", "Sole Obsession", "The Gray Commute", "September Again", "The Wall & I", czy też "Across That Fine Line". A ponadto bezwstydnie przyznam, że nie sposób oderwać wzroku od uroczej i uśmiechniętej Aidan Noell za syntezatorami! No jakże ona cudownie potrafi się wczuwać w kolejne melodie. Ale trzeba również docenić jej małżonka Iana Richarda Devaneya za niezwykle szalone taneczne popisy i niesamowitą skalę wokalu. W blasku tej dwójki trochę niknął Alex McKay, ale i jego melodyjną grę na basie warto wyróżnić! Kolejny wyśmienity koncert tego dnia, po którym przyszedł czas, by zarezerwować sobie dobre miejsce przed występem... 

Pulp! Nie ma co kryć, że  obecność tej britpopowej formacji był tym mym głównym opus magnum wyjazdu do Szwecji. To był jeden z celów koncertowych tegorocznego lata. Co prawda Jarvis Cocker w jednym wywiadzie zapewniał, że będą w trasie jeszcze w 2025 roku, ale wolałem dmuchać na zimne. Relacje przyjaciół z ich koncertu na Primaverze dodatkowo podniosły poziom oczekiwań wobec tego pierwszego spotkania z czołowym przedstawicielem britpopu. Chyba nawet nieco za bardzo, ale o tym później. Zacznijmy jednak od tego, że występ Pulp rozpoczął się od organizacyjnego zgrzytu. Wszystko zdawało się już być gotowe na punktualne wejście zespołu, ale niestety szwedzki gwiazdor Oskar Linnors przedłużył swój występ na głównej scenie o 10 minut... Mega słabe zachowanie z jego strony. Kilka dni po zakończeniu festiwalu sami organizatorzy przepraszali za tę sytuację. Jarvis z zespołem wobec tego afrontu Oskara zachowali się przyzwoicie i skrócili swój set, tak by jednak Fred Again.. mógł rozpocząć zgodnie z ustalonym harmonogramem. Frontman tłumaczył to zresztą wprost ze sceny i chwała mu za tak eleganckie zachowanie. Przejdźmy jednak już do samego koncertu, który... No Pulp są mistrzami w swoim fachu, zagrali idealnie na britpopowej nostalgii i wzbudzili we mnie pożądaną koncertową ekscytację. Reakcja tłumu na drugi w setliście przebój "Disco 2000" – obłędna! Szybko się okazało, że wokół nas mamy gromadę odurzonych euforią Brytyjczyków, a jak wiecie, ta nacja doskonale potrafi bawić się na koncertach swoich rodzimych formacji. Oj, zrobiło się gorąco i niezwykle skocznie! Sam zresztą bawiłem się tak, jakby nie miało być jutra! Wcześniej jednak usłyszeliśmy dramaturgicznie narastające "I Spy", z wyłaniającym się za sprawą zapadni na szczycie podświetlanych schodów Jarvisem Cockerem. A w tle na telebimie ogromna tarcza księżyca. No wręcz hollywoodzkie wejście! 60-letni frontman zespołu pełnił przez cały koncert oczywiście pierwszoplanową rolę. Wypełniał przestrzeń sceny swoją kosmiczną energią i ekspresyjnymi tanecznymi ruchami. Skakał na odsłuchy, jakby miał przynajmniej o połowę lat mniej na karku. A dodatkowo popisywał się dawką brytyjskiego humoru. Cały on! Jedyny w swoim rodzaju! Trzeba jednak docenić również grę całego zespołu, który dostarczał nam perfekcyjną i bogatą paletę melodyjnych dźwięków. Pulp uderzali oczywiście w różnorodne emocjonalne tony. Nie brakowało balladowych uniesień (przepiękne "Something Changed"), atmosferycznych fragmentów ("Weeds", "Sorted for E's & Wizz"), epickich wzlotów ("This Hardcore", "Sunrise" z udziałem gitarzysty Richarda Hawleya i wyłaniającym się słonecznym obiektem w tle sceny, "Like a "Friend") i przede wszystkim piosenek, przy których brykaliśmy z taneczną energią pod sceną ("O.U. (Gone, Gone)", "Pink Glove", "F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E.", "Babies"). Prawdziwe szaleństwo ogarnęło publikę jednak przy tych największych britpopowych hymnach: wspomnianym już "Disco 2000", dynamicznym i nostalgicznym  "Do You Remember the First One?" oraz zagranym na finał epickim klasyku "Common People". Przy tym ostatnim odleciałem totalnie w radosnej ekstazie! To jeden z tych koncertowych killerów, które koniecznie trzeba przeżyć na własnej skórze! Czy jednak ten koncert Pulp był idealny? No do pełni szczęścia zabrakło, by ten set był jednak dłuższy. Na setliście widniały podobno do wyboru utwory "Underwear", "Mis-Shapes", "Glory Days" oraz nowość "A Sunset" (zagrana na kolejnym koncercie w Finlandii). A mi szczerze zabrakło uwielbianego "Razzmatazz". Szkoda również, że nie była obecna sekcja smyczkowa, jak na Primaverze i nie obraziłbym się dodatkowe bajery, choćby takie konfetti w trakcie "Common People" podniosłoby jeszcze poziom szczęścia. Mimo mych drobnych narzekań bawiłem się jednak nieprawdopodobnie znakomicie i jestem ogromnie wdzięczny losowi, że dane mi było zobaczyć kolejną britpopową legendę na żywo. Do odhaczenia pozostało Oasis... 

Całkiem zacne miejsce pod sceną na Pulp okupiliśmy oczywiście słabszym usytuowaniem na headlinerskim występie... 

Freda Againa..! Jeden z obecnie najpopularniejszych elektronicznych artystów na świecie zgromadził gigantyczny tłum! Ludzie z desperacji aż wspinali się na drzewa, co sam Fred zauważył i komentował ze sceny. Show Brytyjczyka obserwowaliśmy ostatecznie z tyłu, sukcesywnie podchodząc nieco bliżej i miało to też swój plus. Z fascynacją obserwowałem, jak publiczność na całej długości i szerokości totalnie została owładnięta przez kolejne odgrywane live elektroniczne piosenki i bangery. Doprawdy dawno nie doświadczyłem takiego koncertu, by nawet na tyłach publiczność tak oddawała się zabawie. Gdy Fred poprosił nas o kucnięcie i wspólny wyskok – wszyscy kucnęli, gdy zachęcał nas do śpiewania prostego tekstu niepublikowanej pieśni "peace u need" – wszyscy chóralnie śpiewali, gdy zarzucał taneczne bomby w postaci "places to be", "Marea (we've lost dancing)" i "Delilah (pull me out of this)" – wszyscy skakali jak opętani! Fred Again.. jest po prostu przekozakiem! Przede wszystkim należy docenić go za to, że nie serwuje generycznego seta opartego na bombardowaniu kolejnymi dropami. O nie. Jego koncerty to zdecydowanie coś więcej. Tak emocjonalnego elektronicznego koncertu to ja jeszcze w życiu nie przeżyłem. Wielokrotnie oczywiście fikałem, jak kangur, ale ileż też razy napływały do mnie szczere łzy wzruszenia... Niesamowite! Na mój emocjonalny stan wpływ miała oczywiście głęboka wrażliwość i osobowość Freda. Jego cholernie szczery entuzjazm, wdzięczność za wsparcie i sceniczny luz niebywale na mnie (i podejrzewam na każdą zgromadzoną osobę) oddziaływały. No nie sposób temu chłopakowi nie dopingować. Produkcja tego show – prócz fragmentu, gdy Fred grał na sztosowej platformie na wysięgniku – nie była wcale jakoś wielce widowiskowa (choć gra świateł robiła swoje), ale może właśnie dzięki temu łatwiej było skupić się na tym emocjonalnym przekazie. Warto jeszcze dodać, że Freda na scenie wspierał kumpel i w dwójkę tworzyli ten wspaniały live act. Brytyjczyk nie miał nawet ochoty opuszczać sceny, gdyż na sam koniec raz jeszcze zaintonował, przygrywając przy pianinie, wersy "peace u need". No ciarrry na całym ciele! Genialny koncert, zasłużony headlining! Open'er – musisz!

Opuszczaliśmy teren pozytywnie oszołomieni przebiegiem tego festiwalowego piątku! Wszystkie kolejne zaliczane koncerty wybijały się ponadprzeciętność, a wręcz ocierały o doskonałość. No takie dni przechodzą do historii! Gdyby tylko jeszcze na sam finał udało nam się dostać na klubowy koncert Yard Act... No ale niestety, zgodnie z przewidywaniem, kolejka chętnych na ich występ była już ogromna. Nie było sensu. Postanowiliśmy zatem zebrać siły na ostatni dzień... 

 

The National! Udało się! Nie było to idealne miejsce, nieco za bardzo z boku, ale jednak cel został osiągnięty! Wiązało się to niestety z odpuszczeniem koncertu Fever Ray, ale te główne sceny są naprzeciw siebie na tyle blisko położone, że nawet dobrze słyszałem tamten występ i co nieco również widziałem na telebimach. Nawet poczułem delikatny przypływ ciarek przy echach "If I Had a Heart". Ale przejdźmy już do głównego sobotniego muzycznego tortu. Nie ma co tu kryć, panowie z The National uratowali ten dzień! Począwszy już od instrumentalnej kanonady w "Sea of Love" wiedziałem, że nie będzie tu mowy o rozczarowaniu. Amerykańska formacja znajduje się obecnie w życiowej formie, plasuje się w czołówce alternatywnych, rockowych zespołów live i występem na Way Out West potwierdzili te stwierdzenia. Był to zarazem ich ostatni koncert na letniej trasie po Europie, ale nie wykazywali żadnych oznak zmęczenia. Wręcz przeciwnie! Zwłaszcza Matt Berninger tryskał niespożytą energią! Aż momentami trudno było wzrokiem nadążyć za jego szaleństwami. Spacerował od jednego skraju sceny do drugiego, często wykorzystywał wybieg przygotowany de facto dla Ingrosso, utrzymywał ciągły i bliski kontakt z fanami, wskakiwał na kolumny głośników przed sceną, schodził do pierwszych rzędów, przytulał najwierniejszych fanów, przechadzał się wśród publiki, wspiął się ogrodzenie samotnego drzewka rosnącego pod sceną w trakcie "Day I Die", pozwalał fanom wydrzeć się do mikrofonu przy "Graceless", zadedykował "Mr. November" dla Kamali Harris, zmieniając lirykę na Madame Harris... Matt dosłownie kradł to show i pochłaniał całą scenę! A przy tym wkładał w swój śpiew taki ogrom pasji i emocji... Aż brak słów! Genialna forma! To ostatnie zdanie przypisuję również pozostałej ekipie The National. Instrumentalna orkiestra prowadzona przez gitarowe popisy braci Dessner zalewała nas falą przecudnych melodii. Kiedy miało być delikatnie i melanocholijnie – było magicznie, a kiedy należało postawić katarktyczne crescendo – zdrowo targało wewnętrznymi emocjami! Nie zawiódł repertuar. Mając do dyspozycji półtoragodzinny set, postawili na sprawdzone i niezawodne kompozycje z całej dyskografii. Większych niespodzianek zabrakło. No może tylko gościnnego udziału francuskiej piosenkarki Miny Tindle w "Rylan" się nie spodziewałem, a był to bardzo sympatyczny moment. Mógłbym wyróżniać właściwie po kolei każdy numer, ale chyba to finałowe "About Today" wywołało u mnie największą skalę emocjonalnego trzęsienia. I jeszcze na sam koniec udało się przybić piątkę z Mattem! Piękniejszego zakończenia przygody z Way Out West chyba nie mogłem sobie wymarzyć! Choć tak szczerze ten koncert The National nie wyparł z moich wspomnień z ich zeszłorocznego halowego występu w Berlinie. Są fenomenalni, także festiwalowo, ale to właśnie na osobnych koncertach jeszcze bardziej odkręcają korek z magicznymi, niepowtarzalnymi doznaniami. Ale czekajcie. Czy ja tu mówiłem o jakimś zakończeniu? O nie, nie! Nie tak prędko...      

 

W ramach Stay Out West spontaniczne i w ciemno zdecydowaliśmy się na koncert szwedzkiego projektu Funeral Folk, który miał miejsce w murach kościoła Annedalskyrkan. I to, co tam przeżyliśmy, jest wręcz niemożliwe do opisania. Obłędny, sakralny, spirytualistyczny muzyczny rytuał pogrzebowy, wypełniony lamentującymi, chóralnymi, a nawet w pewnym momencie wręcz upiornymi wokalami i transcendentalną grą na syntezatorach, cytrze, lirze korbowej, gitarze i melotronie. Doświadczenie kompletnie niecodzienne! Niezwykle transowe! Poszczególne kompozycje trwały nawet po kilkanaście minut, ale pochłaniały tak głęboko, że kompletnie nie odczuwałem upływu czasu.  I ten finał, gdy muzycy zeszli ze sceny,  a cappella popchnęli nas do chóralnego śpiewania uduchowionego  motywu i dostojnie przespacerowali się przez cały kościół. Pewnie czytacie te słowa i myślicie sobie – co ten Ojciec Podróżnik wygaduje. Ale naprawdę musicie mi uwierzyć na słowo, że część moje umysłu już na zawsze pozostała w szwedzkiej świątyni. To było unikalne i już definitywne ostatnie koncertowe doświadczenie podczas Way Out West 2024! 

 

 

Ostatnia festiwalowa przygoda tegorocznego lata przyniosła mi multum wspaniałych koncertowych doznań. Gdy w niedzielę Patryk wypytywał mnie o ranking najlepszych występów, to migałem się od odpowiedzi na wszelkie sposoby. Jeśli już miałbym przystawiony nóż do gardła, to pewnie w tej pierwszej trójce (kolejność bez znaczenia) wymieniłbym Jacka White'a, Pulp i Fred Againa.. Ale przecież jeszcze w pamięci na długo pozostaną wspaniałe koncerty Jessie Ware, Alvvays, Nation of Language, Big Thief, The Kills, PJ Harvey, Blondshell, Jamesa Blake'a... Na wyróżnienie zasługują również klubowy występy Fabiany Palladino i ten kościelny Funeral Folk w ramach Stay Out West. Może tylko faktycznie ta sobota pozostawiła mnie z lekkim niedosytem, ale generalnie cała ta wyprawa była grzechu warta! Serce rosło, że taki line-up sfokusowany na alternatywnej muzie przyciągnął rekordowy dla Way Out West tłum siedemdziesięciu tysięcy osób! Można? Można! Oby ten kierunek został dalej utrzymany.

 

Z pewnością jesteście również ciekawi, jak Way Out West wypada pod kątem organizacyjnym.  A zatem wyróżniam jeszcze dodatkowo plusy i minusy, które przychodzą mi w pierwszej kolejności na myśl:  

Plusy:

+ położenie terenu festiwalu w centrum miasta w klimatycznym parku 

+ kompaktowość terenu 

+ dwie główne sceny ustawione naprzeciw siebie w stosunkowo bliskiej odległości

+ wyłożenie strategicznych ścieżek i newralgicznych fragmentów terenu gumowym podkładem (abstrahując już od wspomnianej w relacji, wytryskującej spod spodu wodzie)

+ spora ilość stoisk gastronomicznych 

+ ceny jedzenia niewiele różniące się od tych choćby z Open'era

+ nocne koncerty w klubach po zakończeniu głównych występów na terenie festiwalu

+ sprawna aplikacja festiwalowa z przydatną funkcją pokazywania dostępności miejsc w klubach

+ nagłośnienie generalnie bez zarzutów 

+ uroczo latające mewy na nieboskłonie (ujęte nawet w festiwalowym logo!) ;) 

+ atmosfera życzliwości 

+ tanie loty z Gdańska

+ koncerty rozpoczynają się bardzo wczesnym popołudniem

+ duża ilość stref sponsorskich

Minusy:

– przy tegorocznej rekordowej frekwencji bywało tłumnie i momentami w  godzinach wieczornych panował ścisk 

– Szwedzi to wysoki naród ;) 

– zmienna pogoda 

– wysokie ceny piwa (puszka 0,3l około 30 złotych) 

– klubowe koncerty mocno oblegane i na te największe nazwy trudno się dostać bez poświęcenia headlinerskich występów. 

– z perspektywy zagranicznego przybysza: w line-upie sporo szwedzkich akcentów muzycznych

– nieco za mała ilość toi-toi i wolnostojących pisuarów

– niezbyt różnorodna oferta gastronomiczna 

– namiotowa scena Linné to trochę taki nasz Alter Stage – zdecydowanie przydałby się jej upgrade

– niewielki rozmiar telebimów przy dwóch głównych scenach

– późno zachodzące słońce 

– ceny noclegów

Jak właściwie każdy festiwal, Way Out West ma swój charakterystyczny klimat i nie jest to impreza pozbawiona wad, ale generalnie nie wypływały one na mój ogólny pozytywny odbiór pobytu w tym miejscu. Co by nie mówić, line-up rekompensował wszelkie niedostatki i poniesione koszty. Z pewnością wyprawa do Szwecji nie należy do najtańszych, ale z ręką na sercu polecam Wam ten kierunek muzycznych podróży! Czułem, że Way Out West staje się moim nowym festiwalowym domem, do którego z chęcią powrócę w przyszłości!

 

 

Sylwester Zarębski

Podróże Muzyczne

05.09.2024