Z uwagi na celową nieco późniejszą publikację ta ostatnia tegoroczna odsłona cyklu Aktualnie w Głośnikach właściwie mogłaby być określona mianem listopadowo-wczesnogrudniowa. Dzięki temu jednak udało mi się jeszcze dorzucić do wyróżnionych wydawnictw dwie znakomite premiery grudniowe: EP-kę Agaty Karczewskiej i solowy debiut Lauren Mayberry. W dziale o debiutach dodatkowo cofnąłem się do września i nadrobiłem propozycję albumową od The Dare, bowiem przeczuwam, że o tym solowym projekcie Harrison Patricka Smitha będzie w przyszłym sezonie festiwalowym bardzo głośno. Listopad jednak upłynął mi przede wszystkim przy wspaniałych albumach The Cure i Kaśki Sochackiej, a ponadto o uniesienia emocjonalne zadbali również Warhaus, Micheal Kiwanuka i Father John Misty. Jestem również na tak z głośnym powrotem i nowym albumem Linkin Park. W dziale EP-ek rządzą zaś zdolne dziewczyny: Lia Sky, Aga Bigaj i Eden Rain. A to przecież nie wszystko, co dla Was przygotowałem. Zachęcam do lektury tego muzycznego podsumowania ostatnich tygodni! W styczniu zaś zgodnie z tradycją zaprezentuję Wam w pierwszej kolejności zestawy moich ulubionych albumów z całego roku 2024.

KAŚKA SOCHACKA – "TA DRUGA"

 

 

 

Wyboistą i kreta historią do momentu wydania debiutanckiego albumu "Ciche dni", a przede wszystkim już samą emocjonalną zawartością tego krążka i późniejszej epki "Ministory" Kaśka Sochacka zaskarbiła sobie serca tysięcy wrażliwych słuchaczy i zarazem z ławki rezerwowej wskoczyła do pierwszego składu polskiej alternatywy. Po wielu sukcesach i wyprzedawanych koncertach wydawało się, że Kaśka błyskawicznie i zręcznie wymierzy drugi pełnometrażowy cios, ale wbrew pozorom droga do tego albumu nie była usłana różami (tudzież wiśniami), ale nie zamierzam spoilerować, warto przeczytać dołączoną do fizycznego wydania książeczkę Love Story 2 bądź też posłuchać wywiadów z artystką. Koniec końców po trzech latach ukazała się "Ta druga" płyta (świetny, prosty, ale jakże wieloznaczny tytuł!) i... Ach, Kaśka! Mógłbym zmieniać zamki do furtki swego serca, ale zdaje się, że ta artystka zawsze odnajdzie ten pasujący klucz i zasieje kwitnące, katarktyczne emocje w głębi mego organu. Kolejne poruszające teksty o wszelkich odcieniach miłości, skomplikowanych relacjach, palących i wygasłych związkach, życiowych przeszkodach, bolesnych rozczarowaniach, poszukiwaniu światełka nadziei, a nawet wizji idealnej starości u boku ukochanej osoby (przepiękne "Komary"!) potrafią długo rezonować w zakamarkach duszy i mają terapeutyczne właściwości. A przy tym te piosenki pod względem gitarowo-klawiszowych aranżacji zostały wraz z Olkiem Świerkotem dopieszczone do ostatniego dźwięku. Tu nie ma większej rewolucji względem pierwszej płyty, ale sprawne ucho wychwyci drobne smaczki. Gra na banjo Olka i harmonijka ustna Andrzeja Smolika w "Komarach", tu i ówdzie popisy na trąbkach Tomka Ziętka, dodatkowe instrumentarium perkusyjne pod wodzą Miłosza Pękali, ponownie malownicze skrzypce Magdaleny Laskowskiej... Zgrabne i miodne melodie płyną szerokim strumieniem do ujścia serca. No i do tego jeszcze ten delikatny, lekko zachrypnięty, czarujący wokal Kaśki. Obcowanie z tym albumem sprawia, że człowiek wydobywa z siebie pokłady melancholii i wrażliwości, o które posiadanie sam siebie by nie posądzał. Oczywiście Kaśka Sochacka dryfuje po bardzo bezpiecznych muzycznych emocjach, dostarczając po prostu kolejną porcję piosenek opartych o podobne schematy, które pokochaliśmy na poprzednich płytach, ale mi osobiście na tym etapie to jeszcze kompletnie nie przeszkadza. Liczę jednak, że formuła twórczości Kaśki zostanie śmielej rozwinięta w przyszłości. Póki co, w tym momencie, pragnę dalej się rozpływać w "Tej drugiej"! Piękna i poruszająca płyta w każdym wymiarze!

 

 

WARHAUS – "KARAOKE MOON"

 

 

Na czwartym albumie swojego solowego projektu Warhaus Maarten Devoldere daje upust (pomogły w tym... sesje hipnoterapeutyczne) swojej muzycznej wyobraźni i kreatywności. Belgijski piosenkarz ponownie ujmuje swoim głębokim, zmysłowym wokalem i śpiewem ocierającym się o melorecytację, ale wyróżniają się na tym krążku przede wszystkim niebanalne i nonszalanckie konstrukcje kolejnych piosenek. Pomysłowe aranżacje pochłaniają, porywają i zaskakują kolejnymi niekonwencjonalnymi zderzeniami muzyki klasycznej z artystycznym, dojrzałym popem. Przykładem świeci instrumentalna kompozycja "Jacky N.", która zaskakująco pojawia się w środku albumu i o dziwo idealnie pasuje do pozostałych piosenkowych utworów. Utworów, w których nie sposób się nie zakochać. Muzyczne zabawy popowymi formami dokonywane przy współpracy z Jasperem Maekelbergiem i narracyjne opowieści podlane subtelnym humorem Marteena totalnie uwodzą, wciągają i zapewniają kosmicznie przyjemne doznania. No i jeszcze do tego ten wyłaniający się wokal Sylvie Kreusche w pociągającym "No Suprise" – miód dla uszu.    

 

MICHAEL KIWANUKA – "SMALL CHANGES"

 

Delikatne zmiany wprowadzone przez Michaela Kiwanukę do swojego brzmienia na czwartym albumie "Small Changes"  sprawiły, że otrzymaliśmy dzieło bardziej oszczędne w muzycznych środkach wyrazów od poprzednich, a tym samym najbardziej intymną odsłonę tego artysty. I ta kameralność, niespieszna dynamika, marzycielska instrumentacja, wrażliwość wokalna Michaela, magia wydobywająca się z kolejnych malowniczych, ponadczasowych kompozycji – no wszystko tu się składa na materiał po prostu piękny, refleksyjny, poruszający ciszą. Warto zanurzyć się w tych emocjach.   

 

 

LAUREN MAYBERRY – "VICIOUS CREATURE"

THE DARE – "WHAT'S WRONG WITH NEW YORK?" [WRZESIEŃ]

Zagłębiając się w line-upie przyszłorocznej Primavery w poszukiwaniu muzycznych perełek instynktownie w pierwszym impulsie zaintrygowała mnie nazwa The Dare. Po szybkim reaserchu okazało się, że to solowy projekt 28-letniego amerykańskiego wokalisty, producenta, multiinstrumentalisty i autora tekstów Harrison Patricka Smitha. Zaintrygował zwłaszcza fakt, że miał on wkład w produkcję jednego z najgorętszych singli tego sezonu – "Guess" Charli XCX i Bilie Eilish. Ba, co więcej, miał okazję nawet supportować Charli XCX podczas czerwcowych występów w Ameryce. Wszystko to nie bez przypadku, bo twórczość The Dare wpisuje się w trend popularności electro-popowych dzieł ocierających się o czysty, taneczny hedonizm. Kolejne kompozycje z albumu "What's Wrong With New York?" porywają dionizyjskim, transowym, tłustym, gęstym, mrocznym, nieco nawet lcdsoundowskim brzmieniem. Podczas odsłuchu mimowolnie pojawiają się kropelki potu na czole, a wyobraźnia kieruje ku schodom, prowadzącym do ciasnego piwnicznego klubu, w którym przepocony tłum oddaje się we władanie tanecznej ekstazie. Harrison proponuje co prawda dość schematyczne konstrukcje, ale jakie to ma za znaczenie, skoro skutecznie wywołują pragnienie bezwstydnej, niekontrolowanej, euforycznej zabawy. Występy The Dare na przyszłorocznych festiwalach mogą okazać się sensacyjne.   

 

➖ ➖ ➖