Nowy sezon koncertowy dopiero co ledwo wystartował, a za mną już najwspanialsze muzyczne wydarzenie roku 2025! Ba, jestem przekonany, że 10-lecie ukochanego zespołu Lor w warszawskiej Stodole pozostanie głęboko w mym sercu i będę je z szerokim uśmiechem na twarzy wspominał przez kolejne długie lata! Ach! No cóż to był za epicki, wzruszający i niezapomniany wieczór! O jakże głębokim dla mnie wymiarze osobistym! Wszak Jagodzie Kudlińskiej, Julii Błachucie, Paulinie Sumerze i Julii Skibie towarzyszę w tej muzycznej, lorowej przygodzie niemal od samego początku! Zapewne większa część z Was zna tę historię, ale warto ją przy takiej okazji przypomnieć: pod koniec 2015 roku do moich głośników zakradł się cudowny, folkowy singiel "Windmill", a dosłownie chwilę później zaskoczyły mnie nastoletnie (14-15 lat) sylwetki twórczyń tejże kompozycji zaprezentowane w programie "Dzień Dobry TVN". A już najbardziej rozczuliła mnie wówczas sytuacja, iż Paulina, która wówczas jeszcze tylko zajmowała się pisaniem tekstów, była uznawana przez pozostałe koleżanki za pełnoprawną członkinię zespołu. Poczułem, że więź między tymi dziewczynami jest nadzwyczaj wyjątkowa, a ponadto, jak na tak młody wiek, prezentowały niebywale dojrzałą wrażliwość muzyczną, opierając się tylko na połączeniu gry Skiby na pianinie, Błachuty na skrzypcach i krystalicznym wokalu Jagody. Postanowiłem wesprzeć dziewczyny czynem i w styczniu 2016 roku po raz pierwszy ugościłem je na blogu za sprawą wpisu w dziale "PM odkrywają". Osiem miesięcy później już całkowicie skradły moje serce swoim poruszającym, intymnym występem podczas Soundrive Festival. Obwołałem je perłami polskiej sceny folkowej. Tam też dość przypadkowo natknąłem się na nie w przestrzeni klubowej. Okazało się, że znały mój wspomniany wcześniej tekst, zawiązała się między nami nić przyjaźni i... No reszta jest historią. Zbyt długą, by ją w całości przytaczać, ale dość powiedzieć, że ten jubileuszowy koncert w Stodole idealnie zbiegł się z moim... 20. spotkaniem z dziewczynami! Życie to potrafi pisać piękne scenariusze! I z tej okazji postanowiłem przygotować specjalny prezent w formie fotoksiążki, w której zebrałem zdjęcia i relacje z wszystkich moich dotychczasowych spotkań z Lorem (podgląd na to dzieło podrzucam na końcu relacji). Ta niespodzianka okazała się strzałem w dziesiątkę i wywołała autentyczną radość u dziewczyn (sprawdźcie wyróżnione relacje na moim Instagramie!), ale wcześniej to one w głąb mego serca oraz serc bardzo licznie zgromadzonej (niewiele zabrakło do sold outu!), stosownie barwnie ubranej i emanującej pozytywnymi emocjami publiczności dostarczyły niezliczoną ilość wspaniałych uniesień za sprawą niemal trzygodzinnego koncertu, który okazał się istnym The Lor Eras Show! Już na samym wstępie pokuszę się o zdanie, że ta podróż przez wszystkie ery Loru przyćmiła u mnie całkowicie emocje wyniesione z ubiegłorocznego koncertu królowej popu Taylor Swift!  

Już pierwsze spojrzenie na scenę po wejściu do koncertowej sali w Stodole zwiastowało, że będziemy mieli do czynienia z najbardziej imponującym pod względem produkcji koncertem Loru w tej dziesięcioletniej historii. Kilka minut po godzinie dziewiętnastej zza kulis wyłoniła się dziennikarka radiowa Marcelina Słomian z Radia Nowy Świat, która sprawdziła naszą znajomość er Loru, doceniła stroje publiczności nawiązujące do tych różnych okresów twórczości (sama zaś pięknie prezentowała się w przypiętym welonie), zaapelowała o gorące wsparcie dziewczyn podczas tego koncertu i wyrecytowała uroczy wiersz na cześć zespołu. W trakcie tej wspaniałej zapowiedzi na podwyższenie usytuowane w tyle sceny wspinali się kolejno perkusista Adam Stępniewski, gitarzysta Nikodem Dybiński (panowie z założonymi wiankami) i sekcja smyczkowa w składzie Dorota Błaszczyńska-Mogilska, Iwona Piskorska, Agata Jonczak. No z takim bogatym instrumentalnym wsparciem dziewczyny nigdy wcześniej nam się nie prezentowały! W końcu światła przygasły, a następnie scena została rozświetlona cieplutkimi, żółtymi, punktowymi światełkami z dziesiątek żarówek zawieszonych w tle scenografii i zamontowanych na statywach na przednim skraju sceny. Ta klimatyczna oprawa momentalnie wywołała wśród publiczności głośne westchnięcie zachwytu. No i w końcu przy pierwszych delikatnych dźwiękach kompozycji "The Garden of Happy Dead People" na scenie pojawiły się bohaterki wieczoru ubrane w białe suknie i z założonymi  na głowach wiankami. W klimat ery "Lowlight" cudownie wprowadziły i zalały moją duszę falą nostalgii fragmenty piosenek "Bonum" oraz "The Girl with the Flaxen Hair", po czym Paulina Sumera przywitała się z publicznością tradycyjnym zwrotem: Cześć, nazywamy się Lor. Sala wybuchnęła ogłuszającą kilkuminutową wrzawą! Na twarzach dziewczyn zaś pojawiło się autentyczne wzruszenie w odpowiedzi na naszą reakcję i widok wypełnionej sali Stodoły. W końcu jednak Paulinie udało się wypowiedzieć kilka pierwszych zdań wstępu, nie unikając przy tym stand-upowych żartobliwości, z których jest wszystkim fanom doskonale znana. Troszkę może zasmuciła mnie wieść, że przez erę debiutanckiego albumu dziewczyny pragną przemknąć błyskawicznie i mieć to za sobą, ale doskonale też rozumiem, jakie obecne uczucia żywią wobec swojego pierwszego dzieła. Inna sprawa, że ten występ musiałby wtedy trwać z cztery godziny... Koniec końców usłyszeliśmy oczywiście sztandarowe single: ujmującą kompozycję "Cinnamon" i melancholijnego "Windmilla". Nie zabrakło popularnego wśród słuchaczy Loru, acz znienawidzonego przez dziewczyny "Aquariusa" (tym razem w oryginalnej wersji, bez przeistaczania się w cover "Counting Stars" One Republic – kto wie, ten wie), a perełką na zakończenie tego fragmentu koncertu było wykonanie dawno niesłyszanego w wersji live "Matches". Trzeba przyznać, że wzbogacenie tych kompozycji pejzażami kwartetu smyczkowego, grą żywej perkusji oraz subtelną warstwą gitarową i basową (za tą odpowiadała Sumera) istotnie pomogło tym kompozycjom bujnie rozkwitnąć na scenie i nabrać dodatkowego dramaturgicznego wymiaru. Była to niezwykle refleksyjna, tuląca i klimatyczna podróż w przeszłość! Należy nawet wybaczyć tej części publiczności, która nie zastosowała się do zawoalowanej prośby o brak oklasków między piosenkami, bo te folkowe aranże były tak sielsko i anielsko piękne, że nawet sam siebie po "Cinnamon" złapałem na tym, że odruchowo oklaskiwałem to wykonanie. Błyskawicznie jednak się zreflektowałem i ostro skarciłem w myślach – wszakże weteranowi koncertów Loru nie przystało zaliczać takiej wpadki. Pozostały fragment tej lowlightowej ery słuchałem zatem już w pełnym skupieniu i emocjonalnym napięciu. Nie obraziłbym się co prawda na dodatkową obecność w tym fragmencie genialnej kompozycji "Patty Boo", ale w kolejce z niecierpliwością czekały już kolejne wydawnictwa do zaprezentowania... 

 

 

Dalej kolejne smyczkowe intreludium wprowadziło płynnie w kompozycję "Fanfiction", która tego wieczoru nabrała z pewnością wyjątkowego lirycznego wydźwięku. Z jakimi emocjami wyśpiewywałem wersy Towarzyszę ci od wielu, wielu, wielu lat, czy też Bo ja cię uwielbiam tak, że mógłby nie istnieć świat / Że mógłby przestać się kręcić to już możecie sobie sami dopowiedzieć... Dziewczyny naprawdę cwanie i przemyślanie uknuły setlistę tego jubileuszowego koncertu, bo lepszego momentu na zaproszenie na scenę chyba najbardziej wyczekiwanego przez wszystkich gościa specjalnie być nie mogło! Mowa oczywiście o Kasi Cerekwickiej, z którą dziewczyny wspólnie wykonały jej największy przebój, czyli "Na kolana" w pięknej aranżacji z całym kwartetem i akustyczną grą na gitarze Dybińskiego. No to było dla członkiń Loru spełnienie skrytego marzenia z dzieciństwa! Zresztą po twarzach dziewczyn było widać, jaką ogromną radość mają z tego iconic momentu. A tak ekspresyjnej, jak podczas tego wykonania, Jagody Kudlińskiej jeszcze nie dane mi było obserwować! Końcówka, gdy wraz z Kasią padły naprzeciw siebie dosłownie na kolana i później utonęły we wspólnym objęciu – wiekopomna! Cerekwicka, jako najstarsza stażem artystycznym spośród całej plejady gości, wzięła na siebie ten ciężar zaintonowania tradycyjnego "Sto lat!", które zostało oczywiście gromko przez wszystkich odśpiewane! Piękny gest ze strony Kasi. No i po tym niemalże abstrakcyjnym momencie koncertu pozostało już tylko zaśpiewać nam wszystkim... "Niczego nie rozumiem"! Mimo intensywnie odśpiewywanej tytułowej linijki tekstu nie był to jednak song godny wieńczenia zasadniczej części koncertu, ale dziewczyny miały jeszcze jednego asa w rękawie. Sięgnęły oczywiście po dynamiczny i ocierający się o mainstreamowy sznyt utwór "Uciekaj!"! I to było to! Euforia sięgnęła zenitu! Przed zarażającą chwytliwością tej piosenki nie ma ucieczki! Dziewczynom też nie było dane uciec ze sceny tak szybko, gdyż drogę zagrodziła im menadżerka Magdalena, niosąca tort z odpalonymi świeczkami oraz "Ojciec Dyrektor" wytwórni Agory z bukietem kwiatów w dłoniach! Jak świętować to świętować! 

 

 

No ale co to byłby za koncert bez bisu? Jagoda, Paulina i obie Julie powróciły na scenę w pełnowymiarowym towarzystwie wsparcia instrumentalnego i na Grande Finale przyszło nam przeżywać ironiczny, ale jakże symboliczny dla przebiegu całego koncertu utwór "My, artyści"! W połowie utworu Jagoda gestami wezwała zza backstage'u wszystkich specjalnych gości, wystrzeliło kolorowe konfetii, a ostatnie wersy Tylko my artyści rozumiemy wszystkie transcendencje świata / Nie to, co Wy - nadzwyczajnie normalni, bezbarwni, nijacy i żadni / A ja jestem echem, półoddechem piekieł, więcej niż człowiekiem wyśpiewane a capella w podniosłym tonie wywołały dreszcze na plecach! Pięknie uknuty finał tego bardzo długiego, trzygodzinnego koncertu! Choć publiczność pragnęła jeszcze więcej! Niestety drugi bis nie był przewidziany, ale dziewczyny wskoczyły na scenę raz jeszcze, by już same w czwórkę pokłonić się publiczności. Owacyjny aplauz zasłużony! 

 

 

Och! Cóż to był za wieczór! Jak sami przeczytaliście bądź również byliście świadkami – ten barwny koncert Loru z okazji dziesięciolecia zapewnił masę nietuzinkowych emocji i magicznych koncertowych uniesień! Od przypływów fal nostalgii, po szczere wzruszenia, euforyczne wzloty, niekontrolowane wybuchy śmiechu, taneczne harce, pozdzierane gardło, złamane serce... Właściwie przebieżka, a nawet maraton przez niemal wszystkie stany emocjonalne znane człowiekowi. Do tego kapitalna oprawa świetlna, dodatkowe wsparcie instrumentalne oraz Ci fantastyczni goście, którzy swoimi występami niezwykle urozmaicili ten występ! Ale na pierwszym planie były ONE. Julia Skiba z elegancją zasiadająca za pianinem, posyłająca ujmujące melodie i z uśmiechem spoglądająca na swoje koleżanki i wszystkie sceniczne wydarzenia. Julia Błachuta liderująca kwartetowi i sama kreśląca horyzontalne pejzaże finezyjnymi pociągnięciami smyczka przez struny skrzypiec. Jagoda Kudlińska czarująca swoim nieskazitelnie czystym i anielskim wokalem, ekspresyjnymi pozami, a także wzbogacająca kompozycje okazjonalnym wykorzystaniem tamburyna, skrzypiec, cymbałków, ukulele. Paulina Sumera znakomicie prowadząca ten koncert, rozbrajająca atmosferę swoimi żartami (oraz Inwokacją!) i w pełni skupiana przy nienagannej grze na gitarze basowej! Proszę państwa: jedyny w swoim rodzaju, nasz wspaniały rodzimy grilsband!

Stojąc pod sceną, przede wszystkim napełniałem się dumą i absolutną wdzięcznością za te wszystkie lata, wspólne przygody i wielowymiarowe emocje dostarczane przez Lor. Ten bajeczny koncert w Stodole był spełnieniem marzeniem dziewczyn, ale poniekąd również tych moich! Cieszę się, że mogłem dołożyć swoją skromną cegiełkę do tego niewątpliwego sukcesu! Padam na kolana i dziękuję za wszystko! Kocham Lor, nie żałuję niczego i niech ta historia trwa!

 

Dziękuję również za wszystkie spotkania i otrzymane miłe słowa od fanów Loru, a także za wspólną zabawę pod sceną z Podróżującymi, których na przestrzeni ostatnich lat zaraziłem miłością do twórczości zespołu. Wszyscy razem tworzymy wspaniały, barwny i niepowtarzalny fanbase zespołu! Niejeden artysta na świecie może zazdrościć dziewczynom, że posiadają wokół siebie tak oddanych i cudownie pozytywnie zakręconych fanów!

 

PS Wielki szacunek dla dziewczyn z Loru, że po tak wyczerpującym koncercie z cierpliwością i uśmiechami na twarzach przyjmowały długą kolejkę najgorliwszych fanów. Swoją drogą wyczekiwanie na spotkanie z dziewczynami umilały slajdy zdjęć z lorowego żyćka prezentowane na ekranie za stoiskiem z merchem (dostępna była nowa okazjonalna koszulka!) – bardzo uroczy akcent! 

 

PS 2 Muszę jeszcze jednak wytknąć pewien drobny mankament koncertu. Nie wiem, z czego to wynikało, ale przez cały występ kilkukrotnie występowało sprzężenie na mikrofonie Jagody. Nie wpływało to znacząco na odbiór koncertu, ale mimo wszystko ten problem był słyszalny. Ale to tylko jedna ryska, którą mogę wskazać. Pozostała realizacja koncertu perfekcyjna!   

    

PS 3 Właściwie to nie wiem, po co ja opisywałem przebieg tego jubileuszowego koncertu, bo niemal idealnie został on zobrazowany przez mem, który pojawił się na fejsbukowej grupie zespołu: 

 

Może tylko zabrakło na powyższej grafice Adama, ale kto był w Stodole, ten wie! ;)

 

Na zakończenie polecam Waszej uwadze kompilację moich nagrań z tego koncertu oraz fotorelację! 

 

 

 

Sylwester Zarębski

Podróże Muzyczne

17.01.2025