Czas rozpocząć nowy sezon cyklu Aktualnie w Głośnikach! Po kilku latach zdecydowałem się na zmianę stylu okładki, ale sama zawartość pozostaje bez zmian. Niezmiennie w formie minirecenzji polecam Wam subiektywnie wyselekcjonowane premierowe albumy, długogrające debiuty, EP-ki oraz single. Do tego przypominajki o relacjach koncertowych z danego miesiąca, wyróżniane wybrane festiwalowe i koncertowe ogłoszenia, specjalna playlista i nie tylko! Zapraszam do samodzielnej eksploracji! 

 

A to wydanie styczniowe jest zaskakująco bogate! Naprawdę nie pamiętam tak obfitego muzycznego stycznia od lat! Wymagające dzieło Ethel Cain (z rozbiegu wylądowało u mnie w sekcji albumowej, choć sama autorka określa ten 89-minutowy materiał... EP-ką. Warto mieć to na uwadze), kapitalny powrót Benjamina Bookera po siedmiu latach, dawka pustynnego akustycznego bluesa od Songhoy Blues, zmysłowo-taneczny album FKA Twigs, solidny comeback Franz Ferdinand (choć odległy od euforii), cieplutkie elektroniczne uniesienia od Maribou State, szamańskie dzieło Wardruny, emocjonalny debiut Jasmine 4.T, atomowa energia od Lambrini Girls, fajne retro klimaty od trójmiejskiej formacji Bazgrołki, a także potężny wokal Yoli na jej nowej EP-ce! Co za otwarcie roku! Zapraszam do muzycznej lektury! Przyjemności!    

BENJAMIN BOOKER – "LOWER"

 

Benjamin Booker po wydaniu dwóch świetnie przyjętych albumów, imiennego debiutu z ładunkiem surowego garażowego rocka (2014) oraz wypełnionego zmysłowym blues-rockiem "Witness" (2017) – ten drugi swoją drogą promował na Open'erze świetnym koncertem, ciepło wspominanym przeze mnie do dziś – zniknął nam z muzycznego eteru na aż siedem lat. Artysta z Nowego Orleanu długo poszukiwał pomysłu na odświeżenie brzmienia, aż w końcu połączył siły z Kennym Segalem – muzycznym producentem i docenianym twórcą undergroundowego hip-hopu. Ta współpraca zaowocowała doskonałym albumem "LOWER! Kolekcja jedenastu kompozycji absolutnie zachwyca i wciąga niezwykle oniryczną instrumentacją z echami garażowego rocka, subtelnej elektroniki, dream-popowych ballad, lo-fi hip-hopu, trip-hopu. Nieszablonowo! Podążając zaś za charakterystycznym, chrapliwym i emocjonalnym wokalem Benjamina eksplorujemy życiowe doświadczenia artysty i pochylamy się nad społecznymi tematami filtrowanymi przez biel, czerń i odcienie szarości. Ta narkotyczna esencja tego albumu totalnie pochłania niczym grząskie bagno. Kolejne nieprzewidywalne struktury, gęste zniekształcenia, trzaskające gitary, niepokojące sample nawiedzają podczas odsłuchu niczym koszmarne klisze podczas błogiej sennej projekcji i tworzą hipnotyczną, mroczną atmosferę. Dopiero ostatni balladowy utwór "Hope For The Night Time" przynosi pełne ukojenie i jest cudownym odpływem w krainę przyjemnych snów. Po wybrzmieniu ostatniej nuty czułem głęboką satysfakcję z obcowania z tym mistrzowsko dopracowanym i przemyślanym dziełem.  

 

FKA TWIGS – "EUSEXUA"

 

Przyznam szczerze, że do tej pory odbijałem się od twórczości FKA Twigs. Może to nawet za dużo powiedziane – po prostu nie czułem wewnętrznej potrzeby eksploracji jej wizji współczesnego art-popu. Mając jednak w perspektywie jej koncerty na Primaverze i Open'erze oraz zachęcany recenzjami, które określają "Eusexua" jej najlepszym i najbardziej przystępnym dziełem nie śmiałem nie wpuścić tego nowego materiału do swoich głośników. Nie żałuję, ale zarazem powątpiewam, by to dzieło 37-letniej brytyjskiej piosenkarki zostało ze mną w tym roku na dłużej. Być może będę zmuszony zmienić swoje stanowisko po doświadczeniu jej koncertów, ale na ten moment zachwyty nad "Eusexua" były u mnie... Powiedzmy, że krótkotrwałe. Niemniej ten materiał posiada w sobie magnetyzujący pierwiastek. Już od pierwszej tytułowej kompozycji czułem się zniewolony przez niezwykle sensualną dawkę pulsującej elektroniki. I przez kolejne piosenki FKA Twigs prowadzi nas krętymi ścieżkami, ocierającymi się o ten popowy artyzm, w stronę doznania nieziemskiej seksualnej euforii, a jej eteryczne popisy wokalne na tle klubowo-tanecznych, wielowarstwowych aranżacji zapierają dech w piersi. Album hipnotyczny, transowy, zmysłowy, wciągający, hedonistyczny, wypełniony szczerymi wyznaniami, a momentami wręcz oszałamiający w swej formie. Mimo wszystkich zalet jednak nie do końca oddziałujący na moje emocje tak jak choćby zeszłoroczny "Brat" Charli XCX. Tak czy owak, polecam zaznajomić się z nowym dziełem FKA Twigs. Z pewnością sporo osób dozna tu eusexuy.   

 

SONGHOY BLUES – "HÉRITAGE"

 

Na początku roku muzyczny świat rozpłynął się nad nowym albumem Bad Bunny'ego "Debí Tirar Más Fotos", na którym latynoski gwiazdor hołduje muzycznemu folklorowi i kulturze portorykańskiej, łącząc tradycję z nowoczesnym reggaetonem. Zaliczyłem podejście do tego dzieła, ale jednak to nie moja bajka. Zdecydowanie mi bliżej do zachwytów nad afrykańskim muzycznym folklorem prezentowanym przez malijski zespół Songhoy Blues na ich nowym albumie "Héritage". Malijczycy zwrócili moją uwagę pięć lat temu świetnym krążkiem "Optimisme". Ba, to za mało powiedziane. Oni wówczas wręcz mnie zelektryzowali i powalili potężnym ładunkiem blues-rockowej energii, niebanalnej emocjonalności i społeczno-politycznej wnikliwości w warstwie lirycznej. Przy nagrywaniu swojego czwartego albumu w stolicy Mali Bamako postawili jednak na odmienne podejście, pozostawili swoje elektryczne gitary w futerałach (poza jednym wyjątkiem: dramaturgiczną solówką w piosence "Batto"), a zestaw perkusyjny pozostał w busie. Songhoy Blues na przestrzeni jedenastu kompozycji eksplorują etniczne brzmienie z wykorzystaniem tradycyjnych instrumentów takich jak harfa, kora, kamalengoni, soku (jednostrunowe skrzypce), balafon, flety, ale podstawą większości piosenek jest gitara akustyczna w hawajskim stylu. Zagłębiając się w te bardziej folkowe brzmienie pustynnego bluesa, śpiewając w lokalnym języku songhajskim Malijczycy, a także zapraszając lokalnych artystów, którzy wzbogacili ten materiał gościnnymi wokalami (wyróżnia się potężny głos Roki Koné w ostatniej minucie piosenki "Kore") napisali piękny miłosny list do bogatej historii kultury ich rodzimego kraju. Przy tym oczywiście w warstwie lirycznej dalej zwracają uwagę na nękające ten region społeczne problemy, ale nie tracą nadziei i ta muzyczna podróż jest także wspaniałą celebracją wolności i życia. 

 

 

JASMINE.4.T – "YOU ARE THE MORNING"

LAMBRINI GIRLS – "WHO LET THE DOGS OUT"

Już na samym wstępie zaznaczę, że nie podzielam euforycznych opinii krytyków, którzy wręcz wynoszę ten debiutancki album duetu Brytyjek do pierwszej ligi szeroko pojętego punku. Ale jednego Phoebe Lunny (śpiew, gitara) i Lilly Macieirze (bas) odmówić nie mogę – bezpretensjonalnej energii, zdającej się móc rozsadzać betonowe schrony atomowe. Po przesłuchaniu tego materiału można nabyć pewność, że gdy te dziewczyny wchodzą do jakiegoś pubu, to przejmują imprezę i skupiają na sobie całą swoją uwagę. A że do powiedzenia mają sporo to i w sumie warto się im przysłuchać. W warstwie lirycznej bowiem nie brakuje wielu ciętych społecznych komentarzy. Ostro obrywa się choćby facetom o wysokim ego ("Big Dick Energy") i "zgniłym" brutalnym policjantom ("Bad Apple"), poruszane są kwestie molestowań ("Company Culture"), wyrażany jest sprzeciw wobec gentryfikacji ("You’re Not From Around Here") itp. Dziewczyny przy tym nie stronią od złośliwości i rubasznych żartów. A wszystko to napędzane szczerym gniewem, buntowniczymi zapędami i przede wszystkim galopującymi piosenkami z pogranicza postpunka, garage rocka i noise rocka. Tu nie ma chwili na złapanie oddechu. Brudne riffy otaczają z każdej strony, perkusja pędzi na złamanie karku, linie basu smakują soczyście niczym dopieczony stek, a pyskaty wokal Phoebe nie zaprasza do dyskusji. Chaotyczna jazda bez trzymanki. Tylko dlaczego nie czuję większej chęci i potrzeby powracania do tego materiału? No właśnie. Brakuje mi chyba jakieś większej nośności, wpadających w ucho refrenów i pewnego rodzaju wychodzenia poza ramy gatunku (poza może finałowym kawałkiem "Cuntology 101"). Przy zeszłorocznym albumie Amyl and The Sniffers "Cartoon Darkness" dzieło duetu z Brighton wypada dla mnie nieco blado. Nie zmienia to jednak faktu, że z chęcią sprawdziłbym tę wulkaniczną energię dziewczyn na żywo i coś czuję, że nie omieszkałbym wskoczyć w epicentrum moshpitu. 

 

BAZGROŁKI – "BRUDNOPIS"

Nawet jeśli, podobnie zresztą jak i ja, rzadko schodzicie do polskiego alternatywnego podziemia, to dla Bazgrołków warto uczynić wyjątek. Ten trójmiejski zespół miło zaskoczył mnie zawartością debiutanckiego longplaya "Brudnopis". Pomimo pewnej takie undergroundowej surowości w produkcji, ich kolekcja ośmiu piosenek niesie ze sobą wpadające w ucho, lekko psychodeliczne, jazzujące, ocieplające, nowofalowe melodie z wyczuwalnymi retro wibracjami w bigbitowym stylu. Przestrzenność tego materiału została wypełniona bujającą rytmiką, płynącymi (momentami wzburzonymi nurtami) gitarami, przyjemnie beznamiętnym wokalem lidera Michała Białkowskiego oraz fenomenalnymi partiami saksofonu tenorowego w wykonaniu Grzegorza Krajewskiego. Co prawda w międzyczasie doszło do przetasowań w składzie i obecnie na żywo zamiast saksofonu słyszymy drugą gitarę i jestem ciekaw, jak wpływa to na ten materiał. Mam nadzieję, że będzie mi to dane kiedyś sprawdzić. Wracając jednak do tego albumu, to koniecznie muszę jeszcze wyróżnić gościnny wokal trójmiejskiej artystki, kryjącej się pod pseudonimem Clayknot, wyłaniający się niczym senna zmora w utworze "Gonię Cień". Na uwagę zasługują również okazjonalne klawiszowe partie Małgorzaty Hoppe – szczególnie ta w utworze "Słońce" tworzy cudny wintydżowy klimat. Doceniam również ciekawy schemat płyty wyróżniający się umieszczeniem w finale dwóch całkowicie instrumentalnych kompozycji, które oddziałują na wyobraźnię niczym bezpieczna dawka psychodeliku. Koniec końców nabazgrałem nazwę Bazgrołki w swoim brudnopisie z muzycznymi odkryciami!

 

 

➖ ➖ ➖