Hani Rani kibicuję już od lat i nawet trudno mi zliczyć, ile razy widywałem ją na scenie w różnorodnych projektach i odsłonach. Pamiętam, jak akompaniowała Misi Furtak, przecudowne występy w duecie Tęskno i w końcu solowe występy w naprawdę różnych warunkach i scenicznych obliczach. Najcieplej do dziś wspominam intymne spotkanie z Hanią w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu w ramach Festiwalu Nada w 2019 roku jeszcze tuż przed jej podbojem muzycznego globu. Dziś Hania jest artystką rozpoznawalną w wielu zakątkach świata, wyprzedaje kultowe obiekty, ma wsparcie wielu cenionych twórców z szeroko pojętego nurtu modern classical i nie tylko! Doprawdy z dumą obserwują jej liczne sukcesy, a kolejne muzyczne wydawnictwa przynoszą mi niezliczone muzyczne uniesienia. Z drugiej strony ubolewam nad tym, iż coraz trudniej jest ją złapać w Polsce. Tym bardziej po ogłoszeniu tegorocznej wyjątkowej trasy, podsumowującej erę płyty "Ghosts", poczułem, że nie mogę przegapić jej koncertu na Torwarze – największym dotychczasowym obiekcie w Polsce, na którym jej przyszło występować. Zapowiadało się na jej najbardziej epicki koncert w karierze. I takowy on był, choć oczywiście przymiotnik "epicki" w kontekście występów Hani należy odczytywać w odpowiedni sposób, a i niestety pewnych mankamentów, tych organizacyjnych, nie udało się uniknąć. Zacznę jednak od wypunktowania pozytywów.

Każde spotkanie z Hanią Rani to dotyk prawdziwej muzycznej magii i nie inaczej było na warszawskim Torwarze! Hania przez blisko dwie godziny jawiła się jako dyrygentka tych najpiękniejszych, subtelnych emocji i zabrała nas w wielowymiarową podróż przez jej unikalny, wypełniony cudowną wrażliwością mikroświat. Otoczona tradycyjnie przez pianino, fortepian i syntezatory czarowała nas swoją finezyjną grą, hipnotyzowała  wyłaniającą się elektroniką i zachwycała eterycznym wokalem. Obserwowanie tego, jak Hania zatraca się na scenie, jest absolutnie za każdym razem fascynujące. 

Wyjątkowość tego warszawskiego koncertu oraz całej tej międzynarodowej trasy opiera się na obecności wokół Hani całego, również międzynarodowego, zespołu złożonego z sekcji smyczkowej, dętej, gitarzysty oraz współpracującego z Hanią od lat Ziemowita Klimka, który lawirował między wiolonczelą a syntezatorem. Wsparcie tej siedmioosobowej formacji wzniosło intymność twórczości Hani Rani na nowy poziom głębszych doznań i sprawiło, że prezentowane kompozycje z albumu "Ghosts" można było odkryć zupełnie na nowo. Oczywiście czuć tu było, że to pewien eksperyment – Hania zresztą podkreśliła ze sceny, że wita nas właściwie na próbie otwartej – ale mimo wszystko nikomu z tego składu nie można było odmówić zaangażowania, umiejętności i tej szczypty finezji. Otrzymaliśmy tu wielowarstwowe obrazy dźwiękowe, które działały na wyobraźnię i zmysły. Bez zbędnych instrumentalnych popisów. Obecność dodatkowego instrumentarium była bardzo wyważona i miała na celu tylko wypełniać to tło dla sztuki Hani. I z tego zadania wszyscy wywiązali się wzorowo. 

Ozdobą tego wieczoru była obecność gościa specjalnego – Patricka Watsona! Oczywiście ten ceniony kanadyjski piosenkarz pojawił się tu nie przypadkowo. Na albumie "Ghosts" wsparł Hanię swoim wokalem w utworze "Dancing With Ghosts" i na Torwarze mieliśmy tę niezwykłą przyjemność usłyszeć ich wspólny wykon na żywo! I jakże piękny to był obrazek! Patrick zasiadł za pianinem, Hania za fortepianem. Niby plecami do siebie, ale ten przepływ emocji między obojgiem był bardzo odczuwalny. Ba, śmiem stwierdzić, że wypadli lepiej niż w wersji studyjnej. No choćby dla tego momentu było warto pojawić się na tym koncercie. A jakby tego mało, Patrick Watson wcześnie popisał się niezwykłym, blisko czterdziestominutowym solowym występem, który klimatycznie otworzył nam ten muzyczny wieczór. Nie będę ukrywał – z jego twórczością zaznajamiałem się dopiero w pociągu w drodze do stolicy, ale od pierwszego kontaktu poczułem, że będzie to wyjątkowy support. I faktycznie, Patrick Watson objawił się jako sceniczny weteran, który z szarmancką elegancją porwał nas w marzycielskie rejony za sprawą swoich eksperymentalnych zabaw nurtami klasycyzmu, elektroniki, a nawet takiej gitarowej alternatywy oraz dojrzałym wokalem, który to poddawał często intrygującemu, intensywnemu przetwarzaniu. Na scenie w realizacji jego kompozycji wspierał go multiinstrumentalista Mishka Stein, a kilka kompozycji zastało wyśpiewanych w duecie z pięknym, żeńskim wokalem Ariel Engle (La Force). Na finał ekstrawaganckiego w swej formie występu wyśpiewał już solo popularne "To Build a Home" zespołu The Cinamatic Orchestra, z którym to niegdyś współpracował.

Gdy Hania pojawia się na scenie, to świat wokół milknie. I ta cisza także zapadła na Torwarze. Zróżnicowana wiekowo publiczność przeżywała ten występ w niezwykłym skupieniu. No i dumą napawał widok wypełnionego Torwaru.

Uwzględniając te wszystkie powyższe aspekty – koncert Hani Rani z towarzystwem zespołu zapewnił niezliczone, duchowe uniesienia.  Wspomniany czarujący duet z Patrickiem Watsonem, wirujący hipnotyzm singla "Hello", łamiące serduszko i przewspaniałe wykonanie "Don't Break My Heart", solowo i czule zagrana "Nostalgia", jarre'owskie "24.03"... No i tak mógłbym wymieniać cały zestaw tych wszystkich zjawiskowych kompozycji! 

 

Czy jednak był to najlepszy i najbardziej udany występ Hani, jakie dane mi było doświadczać? No nie do końca... Przejdźmy zatem już do tych mankamentów.

Występ Hani na wyprzedanym Torwarze to oczywista nobilitacja i prestiż, ale sam obiekt raczej średnio nadaje się do takich koncertów, które wymagają bardzo precyzyjnej akustyki. Ale w sumie pal licho to nagłośnienie, które koniec końców z mojej perspektywy i tak było naprawdę solidne. Największym problemem była duchota, która zapanowała na płycie. Nie wiem, z czego dokładnie to wynikało, ale duszno było niemiłosiernie. Sporo osób omdlewało i ratowało się ucieczką w trakcie występu. Nie ukrywam, że sam momentami walczyłem ze swoim organizmem. Swoiste kuriozum, bo tydzień wcześniej w tym samym miejscu skakałem w pogo na koncercie Skunk Anansie i czułem się znakomicie. Szkoda, że ten koncert nie został zaplanowany w innym miejscu, ale rozumiem, że istniało  pragnienie zgromadzenia jak największej ilości fanów twórczości Hani na tym jedynym koncercie w Polsce. A że innych nowoczesnych obiektów o takiej pojemności w stolicy brakuje... To temat na osobną dyskusję.  

Osobiście chyba liczyłem na bardziej rozbudowaną sceniczną produkcję. Ostatecznie mieliśmy do czynienia z dość skromną grą świateł (momentami te ledowe troszkę były zbyt agresywnie kierowane w stronę publiki) bez wizualizacji w tle, a także z brakiem telebimów, który mógł doskwierać osobom stojącym i siedzącym z tyłu. Oczywiście było klimatycznie i miało to na celu wywołanie stanu, w którym to bardziej zanurzymy się i zatracimy w dźwięku, ale liczyłem tu tym razem na coś więcej.

Sytuacja z tych totalnie absurdalnych. Po wykonaniu wieńczącego podstawowy set "Always in the Dark" i zejściu ze sceny, chwilę później Hania samodzielnie powróciła na scenę, jeszcze raz się ukłoniła publiczności i oznajmiła, że niestety przekroczone zostały ramy czasowe i przygotowana na bis kompozycja "Utrata" niestety nie zostanie wykonana. No szkoda, że zarządcy obiektu nie pozwolili na zagranie tej jednej pieśni, a z drugiej strony harmonogram tego koncertu mógłby być po prostu lepiej zaplanowany, by zachować ten potrzebny zapas czasu.

 

 

Z jednej strony za mną kolejne magiczne, wprost zjawiskowe i wyjątkowe w swej formie spotkanie z Hanią Rani, a z drugiej po wyjściu z Torwaru kiełkował w środku serca niedosyt. Mimo wszystko z niecierpliwością wyczekuję kolejnego spotkania  z tą Artystką w oby niedalekiej przyszłości i z oby już także z nowym materiałem!  

 

 

PS Fragmenty koncertu znajdziecie w wyróżnionych relacjach stories na moim Instagramie.